نعمت الله فرزند محمود نخجوانی از علمای بزرگ و مشایخ صوفیه منسوب به نخجوان در قرن ۱۵ میلادی مطابق قرن نهم هجری قمری در نخجوان زندگی می کرده و حدود ۵۰ سال از عمر خود را در نخجوان سپری نموده است. نخجوانی از کودکی با هوش و با استعداد بود و از کودکی تحصیل علوم اسلامی را آغاز کرد. درس و علوم اسلامی را در نخجوان به پایان رسانید.

در زمان سلطان یعقوب  آق قویونلو (۱۴۹۰-۱۴۷۸) وی به عنوان معلم در مدارس نخجوان مشغول به کار شد ، سریع به یکی از علمای مشهور زمان خود تبدیل شد و پس از اتمام علوم بیرونی ، به عرفان روی آورد و عارف شد. وی پس از کسب دانش عالی در این زمینه ، از نخجوان خارج شد ، از بسیاری از مراکز مهم جهان اسلام بازدید کرد ، مدتی در تبریز اقامت گزید و با شیخ برجسته "دده عمر روشنی" دیدار کرد. علیرغم اقامت کوتاه وی در تبریز ، جلسات و گفتگوهای وی با دانشمندان ساکن این مرکز کهن علم و فرهنگ ، به ویژه عمر روشنی ، تأثیر بسزایی در چشم انداز علمی وی و پیشرفت بیشتر وی در زمینه تصوف داشت. وی در طول اقامت خود در تبریز از طریق صنع الله کوزه کنان (متوفی در سال ۱۵۲۳) و خلیفه خود ، درویش آهی خسروشاهی (متوفی در سال ۱۵۳۰) که از فرقه نقشبندی بود ، به این فرقه پیوست. همچنین توسط درویش آهی خسرو شاهی مقام شیخ به وی داده شده است. بابا نعمت الله نخجوانی ، عضو "خلوتیه" از فرقه "نقشبندیه" ، بیشتر عمر خود را در خلوت خود گذراند. در مورد زندگی بابا نعمت الله نخجوانی اطلاعات زیادی در دست نیست به همین دلیل توسط معاصرانش "درویش پنهان" خوانده می شد .

بابا نعمت الله نخجوانی طبق تقویم هجری-قمری در سال ۹۰۵ (۱۴۹۹ میلادی) تبریز را ترک کرد و به آناتولی رفت و در آق شهر استان قرامان ساکن شد. در مدت کوتاهی احترام ویژه مردم آق شهر را به دست آورد ، یک خانقاه ساخت ، شاگردان بسیاری دور او جمع شدند و شاگردان زیادی را تربیت کرد. او همچنین تلاش زیادی برای هدایت مردم  انجام داد. در نتیجه وی  به مرور زمان عشق و اعتماد مردم را به خود جلب کرد در منابع به دلیل خانقاهی که در این شهر بنیان نهاده بود ، به "علوانال-آق شهری" به معنی غرور آق شهر و"شیخ علوان" لقب گرفته است. بابا نعمت الله حدود ۱۵ سال در آق شهر زندگی کرد ، در سال ۱۵۱۴ درگذشت و در آنجا به خاک سپرده شد.

شیخ و عارف مشهور در طول زندگی خود چندین اثر ارزشمند و تفسیر درباره آثار برخی از نویسندگان قرون وسطی نوشته است. آثار وی که تا به امروز باقی مانده اند عبارتند از: الفواتح الالهیه والمفاتح الغیبیه (کلید غیب و فتح الهی ، که عرفان و حکمت قرآن را توضیح می دهد) و هدایت الاخوان (اثر عرفانی) ، تفسیری عرفانی در مورد فصوص الحکم محی الدین بن عربی ، حاشیه ای بر تفسیر فتح القدیر ، تفسیر فارسی گلشن راز شیخ محمود شبوستری و حاشیه ای بر أنوارالتنزیل و أسرارالتأویل، مشهور به «تفسیر بیضاوی» و دیگر یادداشت ها و غیره از وی بجای مانده است.