زیمبابوه اکنون در حال تجربه شرایط سختی است که هر روز دریغ روزهای گذشته را با خود به همراه دارد. این کشور یک بار دیگر نیز در سالهای آغازین هزاره جدید چنین تجربه تلخی را داشته است. زیمبابوه پس از شروع اصلاحات ارضی، از سال ۱۹۹۸ تا ۲۰۰۸ یک دهه بحران و انقباض شدید اقتصادی را تجربه کرد که منجر به بروز تورم وحشتناک ۲۳۱ میلیون درصدی شد تا جایی که در آوریل سال ۲۰۰۹ واحد پول این کشور از گردونۀ اقتصادی خارج شد و سبدی از ارزهای بین المللی معتبر نظیر دلار آمریکا (به عنوان ارز پایه)، یورو و رند آفریقای جنوبی را جایگزین آن نمود. با جایگزین شدن دلار آمریکا به جای پول ملی ثبات نسبی در این کشور برقرار شد و رشد اقتصادی زیمبابوه در فاصلۀ زمانی بین سالهای ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۳ به بیش از ۱۰ درصد افزایش یافت و نرخ تورم تک رقمی شد و  حتی در سال ۲۰۱۵ نرخ تورم منفی گردید و به ۴/۲– درصد رسید و در ۲۰۱۶ نیز کماکان منفی باقی ماند. این روند از سال ۲۰۱۷ معکوس شد و میانگین تورم در این سال ۹/۰ درصد بود. نرخ تورم در ماه جولای سال ۲۰۱۸ به ۲۹/۴ درصد رسید و پس از اعلان بیانیۀ سیاست های جدید پولی و ارزی توسط وزارات دارایی و توسعه اقتصادی در ماه سپتامبر نرخ تورم روند افزایشی ناگهانی یافت و طبق آخرین آمار رسمی اعلام شده توسط آژانس آمار ملی زیمبابوه در ژوئن ۲۰۱۹ به ۸۵/۹۷ درصد رسید. تورم زیمبابوه در سال جاری به بالاترین سطح خود طی ۱۰ سال گذشته رسیده است و انتظار می رود که روند افزایشی رشد نرخ تورم در ماه های آینده نیز ادامه داشته باشد. در حال حاضر بر اساس اعلام سازمان اقتصاد جهانی پس از ونزوئلا دارای بالاترین نرخ تورم است.

انجمن ملی حقوق مصرف کنندگان زیمبابوه[۱]  اعلام کرده است به دلیل بروز مشکلات شدید ناشی از خشکسالی و زوال اقتصادی مردم زیمبابوه باید خود را برای شرایطی دشوارتر آماده نمایند. سخنگوی این انجمن اعلام کرده که همه شاخص های اقتصادی به سمت جهت اشتباه حرکت می کنند بنابراین ، زیمبابوه باید برای نبرد با سختی های شدید و ناخوشایند در سال ۲۰۲۰ ، خود را مسلح کند که این خلبان خودکار ( اوضاع ناهنجار اقتصادی) در حال بردن کشور به سمت فقر و گرسنگی است[۲].

افی انکوبه سخنگوی این انجمن می گوید: فروپاشی اقتصادی کشور که ناشی از نقص اعتماد سیاسی و اقتصادی بوده است ، فرسایش عظیمی در استانداردهای زندگی را ایجاد کرده است که در دهه اخیر شاهد آن نبوده ایم.داده های آژانس ملی آمار زیمبابوه حاکی از آن است که تورم در نوامبر سال ۲۰۱۹ از ۴۴۰،۱۸٪ در ماه ژانویه ۲۰۲۰ به ۴۸۱،۰۵٪ رسیده است.

این کشور تحت مشکلات اقتصادی با تورم بالا ، دستمزدهای ناچیز ، قطعی بیش از حد برق که در برخی مناطق روزها و هفته ها و حتی ماهها بطول می انجامد، قطعی مداوم آب، کمبود شدید آرد ذرت که غذای اصلی مردم زیمبابوه است و نیز افت شدید در بخش تولید مواجه است و شهروندان را به لبه پرتگاه بیکاری و فقر کمرشکن سوق می دهد.

آنچه که در این میان مطلب مورد مداقه می باشد تاثیر این ناهنجاری اقتصادی بر فعالیتهای اجتماعی و فرهنگی می باشد. با کمی دقت میدانی در میان محافل دانشگاهی و موسسات فرهنگی هنری می توان به وجود کرختی و لختی آزاردهنده ای که به تعطیلی بسیاری از فعالیتهای سالانه انجامیده است پی برد.

بطور مثال جشنواره بین المللی هنر هراره ( HIFA) که به نوعی گل سرسبد فعالیتهای فرهنگی هنری بین المللی زیمبابوه بشمار می رود و همه ساله پذیرای گروههای هنری از برخی کشورها در زمینه نمایش، موسیقی و رقص می باشد ، در سال ۲۰۱۹ به سبب مشکلات اجتماعی و اقتصادی برگزار نگردید[۳]. اگر چه تارنمای این جشنواره برای اجرا در سال جاری میلادی از ۲۸ آوریل تا سوم ماه مه ( هشتم الی سیزدهم اردیبهشت ۱۳۹۹) ، خبر از اجرای بخشهای مختلف آن با تکیه بر هنرمندان داخلی و حضور در مدارس داده و به هنرمندان و دست اندرکاران فراخوان همکاری و شرکت فعال داده است اما، تجربه لغو بسیاری از رویدادهای مشابه در طی سالهای گذشته در دقایق آخر، وقوع این جشنواره را در هاله ای از ابهام فرو.

در دانشگاهها میز وضع به همین منوال بوده و بطور متناوب شاهد اعتصاب اساتید و دانشجویان در اعتراض به حقوق پائین و عدم توانایی مواجهه با چنین وضعیت نابسامانی هستیم[۴]. اخبار روزنامه ها و شنیده ها از مردم حاکی از آن است که بچه ها بدون غذا به مدرسه می روند و در خانه با شکم گرسنه می خوابند و امسال بیش از هر زمان دیگری به کمک غذایی نیاز دارند. هزاران کودک که قرار است امسال برای دوره های پیش دبستانی ثبت نام کنند متاسفانه به دلیل فقر قادر به این کار نیستند. "

"هزاران نفر مدرسه را ترک می کنند زیرا والدین نمی توانند هزینه مدرسه را پرداخت کنند. کیفیت آموزش به دلیل عدم وجود مواد کمک آموزشی و لوازم تدریس و نیز روحیه پایین کارکنان کاهش یافته است. بهداشت و درمان از بین رفته است. هزینه زندگی بسیار غیرقابل تحمل است. [۵]" حتی ترک تحصیل به سبب عدم تمکن مالی در میان سفید پوستان نیز تبدیل به امری رایج شده است!

در مجموع بطور بدیهی و طبیعی بنظر می رسد از میانه اولویتهای اساسی زندگی بشری، تهیه قوت لایموت ، دیگر نیازهای اجتماعی و فرهنگی را تحت الشعاع قرار داده و به تعطیلی بکشاند. باید دید آیا در آینده وقوع معجزه و یا تغییری در سیاستها و رفتار سیاستمداران، روزنه ای از امید به بهبودی را برای مردم این کشور خواهد گشود یا خیر؟