نویسنده: گیبسون نیکادزینو

در یک درگیری رهایی‌بخش، حتی شکست‌خورده می‌تواند در برابر قدرت نظامی عظیم پیروز شود. یکی از ویژگی‌های جالب این درگیری‌ها، توانایی جنبش‌های مقاومت برای ادامه مبارزه است، زیرا آنچه مهم است، عزم راسخ آنها برای مقاومت است. پس از ۱۵ ماه بمباران بی‌رحمانه زیرساخت‌های غیرنظامی غزه با استفاده از تجهیزات نظامی پیشرفته و مدرن، اسرائیل نتوانست به هدف اصلی خود که شکست دادن مبارزان مقاومت حماس بود، دست یابد. حماس در حال مبارزه برای آزادی است و جنگ‌های آزادی‌بخش به نوعی ماراتن هستند. جنگ آزادی، تضاد اراده‌هاست. حتی زمانی که مردم یا مبارزان رهبران خود را از دست بدهند، همانطور که در مورد اسماعیل هنیه و یحیی سنوار برای حماس اتفاق افتاد، مردم همچنان به مبارزه ادامه خواهند داد. یکی از اشتباهات اسرائیل این بود که موفقیت نظامی خود را تنها بر اساس شمارش رهبرانی که کشته شده‌اند اندازه‌گیری کرد. این یک شاخص بی‌ثمر و بی‌فایده است. در مواجهه با تهدید نابودی، تبعید به بیابان، آوارگی و استفاده از گرسنگی به عنوان تاکتیک‌های جنگی، فلسطینی‌ها همچنان در سرزمین خود باقی می‌مانند و از بالای آوارها ایستاده‌اند.

در ۱۴ ژانویه ۲۰۲۵، وزیر امور خارجه سابق ایالات متحده به طور ضمنی به این نکته پی برد که هم کشورش و هم اسرائیل حماس را دست کم گرفته‌اند، وقتی گفت: «ما مدت‌هاست که به دولت اسرائیل گفته‌ایم که نمی‌توان حماس را تنها با یک لشکرکشی نظامی شکست داد. جایگزین واضح آن، داشتن یک طرح پس از جنگ و افق سیاسی معتبر برای فلسطینی‌ها است؛ در غیر این صورت، حماس یا چیزی به اندازه آن خطرناک دوباره رشد خواهد کرد.»

این سخنان به وضوح نشان‌دهنده مهم‌ترین شکست تهاجم زمینی اسرائیل است و اسرائیلی‌ها شروع به درک این موضوع کرده‌اند که این درگیری بدون دستیابی به هیچ یک از اهداف اصلی اسرائیل پایان خواهد یافت. امیر آویوی، افسر بازنشسته ارتش اسرائیل، اخیراً به وال استریت ژورنال گفت: «ما در شرایطی هستیم که سرعت بازسازی حماس از سرعتی که ارتش اسرائیل در حال از بین بردن آنها است، بالاتر است.» آنچه مسلم است این است که فلسطینی‌ها تا زمانی که اسرائیل آغاز به مذاکره و در نظر گرفتن خواسته آنها در شرایط مساوی نکند، از مبارزه برای استقلال و حاکمیت خود دست نخواهند کشید. اگر این تغییرات رخ ندهد، آتش‌بس اسرائیل و حماس که اخیراً با میانجیگری مصر و قطر انجام شد، آغاز کابوس‌های ترسناک اسرائیل خواهد بود. مبارزات رهایی‌بخش نوعی ماراتن است و اگر کسی بخواهد در این ماراتن باقی بماند، امید نقش مهمی ایفا می‌کند.

اولاً، توافق آتش‌بس فعلی همان توافقی است که جو بایدن، رئیس‌جمهور سابق آمریکا، شش ماه پیش اعلام کرد. در آن زمان، حماس این توافق را پذیرفت، اما بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل، آن را مسدود کرد که نتیجه آن حمله‌ای شد که در آن دوره، حداقل ۱۰,۰۰۰ فلسطینی جان خود را از دست دادند.

ثانیاً، نتانیاهو همان توافقی را پذیرفت که بایدن پس از اعمال فشارهای سیاسی قابل توجهی از سوی دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور پیشین آمریکا، پیشنهاد کرده بود. این بدان معناست که نتانیاهو می‌دانست که ترامپ به نوعی می‌خواست قوانین بین‌المللی را رعایت کند و مهلتی بدهد که فلسطینی‌ها به حقوق خود دست یابند و آپارتاید و اشغال (به طور موقت) متوقف شوند.

آنچه مسلم است این است که آغاز کابوس اسرائیل نه تنها بر این ایده استوار است که حماس یا فلسطینی‌ها ممکن است یک حمله مقاومتی دیگر آغاز کنند، بلکه این است که اسرائیل چگونه تلاش خواهد کرد تا کشورهای جنوب جهانی یا جامعه بین‌المللی را متقاعد کند که آنچه در غزه رخ داده، نسل‌کشی نبوده است. در غرب، نظرسنجی‌های انجام شده در جریان حمله اسرائیل به غیرنظامیان غزه نشان داد که ۴۲ درصد از مردم معتقدند اسرائیل مرتکب نسل‌کشی شده است، در حالی که ۶۶ درصد با مردم فلسطین به عنوان یک کل همدردی دارند. نزدیک به دو سوم جمعیت غرب نسبت به فلسطینی‌ها احساس همدلی می‌کنند و بر اساس نحوه برخورد دولت‌ها با تظاهرات‌های طرفدار فلسطین در سراسر اروپا، بیداری بزرگی شکل گرفته است که اثرات آن برای نسل‌های آینده اسرائیل کمرنگ نخواهد شد.

علیرغم تلاش‌ها برای جدا کردن فلسطینی‌ها از سایر نقاط جهان، صداهای جدیدی به گوش رسیده که سنت‌شکن هستند. به عنوان مثال، در ۲۸ می ۲۰۲۴، نروژ، ایرلند و اسپانیا کشور فلسطین را به رسمیت شناختند. ایرلند و اسپانیا که از اعضای اتحادیه اروپا هستند، بلوکی که از استفاده نامتناسب اسرائیل از زور علیه غیرنظامیان حمایت نکرد، اما چشم خود را بر کشتار زنان و کودکان بست، در این اقدام گام برداشتند. از سوی دیگر، اسلوونی نیز در ۴ ژوئن سال گذشته با رأی قاطع فلسطین، حق تشکیل کشور فلسطین را به رسمیت شناخت.

رسمی‌سازی و تحقق قرارداد آتش‌بس همچنین در زمانی صورت می‌گیرد که اردوگاه‌های دانشجویی طرفدار فلسطین که در سال گذشته در آمریکا برگزار شد، از کالج‌ها و دانشگاه‌ها خواسته‌اند تا روابط خود را با اسرائیل قطع کنند و از آپارتاید صرف‌نظر کنند. همچنین در همین زمان بود که دادگاه کیفری بین‌المللی (ICC) حکم بازداشت نتانیاهو و یوآو گالانت، وزیر دفاع سابق اسرائیل، را در ۲۱ نوامبر صادر کرد. این حکم، که مشابه آن زمانی صادر می‌شود که رهبران آفریقایی یا کشورهای بالکان در معرض بازداشت توسط دیوان بین‌المللی کیفری قرار می‌گیرند، شاید باعث شود که سایر شهروندان جهانی نیز واکنشی مشابه داشته باشند. علاوه بر این، پرونده آفریقای جنوبی علیه اسرائیل در دیوان بین‌المللی دادگستری (ICJ) در ژانویه سال گذشته، با ارائه دلایلی مبنی بر اینکه اسرائیل در حال ارتکاب نسل‌کشی در غزه است، احساس شایستگی جدیدی را در کشورهای جنوب جهانی ایجاد کرد. در هیچ مقطعی از دوران تاریخ و معاصر تصور نمی‌شد که یک ملت آفریقایی پرچم اخلاق را در حمایت از بشریت برافراشته کند، اما این اتفاق افتاد. از آن زمان، ۱۴ کشور علاقه خود را برای پیوستن به آفریقای جنوبی در این حرکت ابراز کرده‌اند.

آنچه اسرائیل با آن روبرو است، واقعاً بزرگ است! فلسطینی‌ها به دنیا نشان داده‌اند که به اندازه کافی قوی هستند تا در برابر یک رویارویی تمام عیار بدون تسلیم موقعیت و قلمرو خود مقاومت کنند. برای آنها، نکبه دیگری وجود نخواهد داشت، زیرا آنها در برابر آنچه اسرائیل به سوی آنها پرتاب کرد، مقاومت کردند. برای برخی از اسرائیلی‌ها، این واقعیت به تدریج در ذهن‌شان شکل می‌گیرد، هرچند برای برخی دیگر مدتی طول خواهد کشید. حتی اگر اسرائیل تمام خاورمیانه را در دست بگیرد و هر کشور دیگری اراضی خود را تسلیم کند، اسرائیلی‌ها در برابر فلسطینی‌ها پیروز نخواهند شد. غزه در نهایت میدان نبرد اصلی خواهد بود که این نبرد طولانی‌مدت ادامه خواهد یافت.

https://www.sundaynews.co.zw/the-ceasefire-activating-israels-nightmare/