میخاییل کیلدیاشوف[1]

3 آوریل 2024

ترجمه: زهره حمدیه

«مرکز مطالعه افکار عمومی روسیه» ВЦИОМ نتایج یک نظرسنجی نظارتی در مورد میهن‌پرستی را در وب سایت خود ارائه کرد.

طبق بررسی نظارتی «وتسیوم» درجه میهن‌پرستی در جامعه روسیه بالاتر از همیشه است: امروز 94% از هموطنان ما خود را میهن‌پرست می‌دانند، از جمله 62% (به اضافه ده درصد نسبت به سال گذشته)که به عنوان میهن‌پرستان بی قید و شرط محسوب می‌شوند حداکثر مطلق برای کل دوره قابل مشاهده است. به طور کلی، گرایش به «میهن‌پرستی بی قید و شرط» در پاییز 2014 آغاز شد، زمانی که سهم میهن‌پرستان «بی قید و شرط» برای اولین بار در مدت طولانی به طور قابل توجهی از سهم میهن‌پرستان «نه چندان بی قید و شرط» (48٪ در مقابل 36٪) فراتر رفت. یک توضیح واضح برای ایجاد موج میهن‌پرستی در جامعه در آن دوره، اتحاد مجدد کریمه با روسیه است. آغاز عملیات نظامی ویژه در سال 2022 نیز با افزایش میهن پرستان «بی قید و شرط» مشخص شد (به اضافه 8 درصد نسبت به نظرسنجی قبلی). تا امروز (بیش از هر زمان دیگری) حداقل نیمی از هموطنان ما خود را چنین می‌دانند.

امروزه، احساس میهن پرستی تقریبا بین زنان و مردان مشترک است (به ترتیب 93 درصد و 95 درصد)، جوانان و نمایندگان نسل مسن‌تر (87 درصد در گروه 18 تا 24 سال؛ 94 درصد بالای 60 سال) پایتخت‌نشینان  و روستاها (به ترتیب 94% و 95%) در مطالعه وتسیوم ذکر شده است.

طی نظرسنجی ماه مارس، 8 نفر از هر 10 روس درک خود را از معنای «دوست داشتن وطن خود» به اشتراک گذاشتند 82%. بر اساس پاسخ های دریافتی، سه حوزه معنایی زیر قابل تشخیص‌اند. اولین مورد «وطن مادری...» است (خانواده، خانه، عشق به خانواده، مراقبت از عزیزان؛ مکانی که در آن متولد شده‌اید، جایی که در آن زندگی می‌کنید، شهر، منطقه شما، رفاه، ایمنی، کودکان، طبیعت، زمین، کشور، روسیه). دوم «دوست داشتن وطن...» (مفتخر بودن، محافظت کردن، سرمایه‌گذاری در توسعه، رفاه، شناخت و عشق به تاریخ، فرهنگ، سنت‌ها، زندگی در آن، ترک نکردن، میهن‌پرست بودن؛ به نفع کشور عمل کردن؛ کمک کردن، حمایت کردن). سومین و کم‌ترین این است: «دوست داشتن وطن به معنای داشتن ویژگی‌های خاصی است» (لایق، مسئول بودن، صادق و شایسته، وفادار و فداکار). یعنی در مورد اول، عبارات درک درستی از میهن را برای روس‌ها نشان می‌دهد، در مورد دوم به معنای دوست داشتن آن است و در مورد سوم چه نوع آدمی برای این کار باید باشید.

نتایج نظرسنجی وتسیوم در مصاحبه با سرویس اطلاعاتی و تحلیلی خط خلق روسیه توسط یکی از اعضای شورای کارشناسی جنبش رویای روسیه عضو اندیشکده ایزبورسک،  دکترای فیلولوژی، میخائیل الکساندرویچ کیلدیاشوف مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت:

واسیلی ایوانوویچ بلوف کتاب فوق‌العاده‌ای دارد «هارمونی. مقاله‌هایی در مورد زیبایی‌شناسی عامیانه» که در آن او ساختار زندگی روسی، وجود روسی را توصیف می‌کند، که از کلبه شروع می‌شود و با صنایع دستی اولیه و زندگی روزمره شخص روسی ادامه دارد؛ جد ما. یک فرد روسی همواره در تلاش برای یافتن صلح است؛ صلح با خودش، همسایگانش، تاریخ روسیه و دولتش، که به نظر من از سال 2014 شروع شده است و امروز ما اوج یافتن این هارمونی را می‌بینیم.

جنگ همیشه در نتیجه اختلافی است که قبل از آن وجود دارد و این اختلاف نه در بعد ژئوپلیتیک، بلکه در درون شخص آغاز می‌شود. بیایید حماسه‌های اصلی ادبیات روسیه را دوباره بخوانیم: «جنگ و صلح»، «زندگی کلیم سامگین»، «دُن آرام» و خواهیم دید که قهرمانان این رمان‌ها تضاد درونی دارند. می‌بینیم که جنگ تنها امکان حل تناقضاتی است که در روح هر فرد انباشته شده است.

بر توده بحرانی تضادهای غیرقابل حل در جهان، تنها از طریق جنگ می‌توان غلبه کرد. انسان تنها با تلاش برای کسب پیروزی، هماهنگی خود را به دست می‌آورد؛ فقط در طول جنگ، همانند آندری بولکونسکی، آسمان بلند را می‌بینید. تنها در طول جنگ پی‌یر بزوخوف در اسارت می‌فهمد که آزادی واقعی انسان چیست و گریگوری ملخوف فقط در زمان جنگ ارزش زندگی را درک می‌کند.

ما به صورت جمعی به گریگوری ملخوف و آندری بولکونسکی تبدیل شدیم؛ زمانی که ما از سال 2014 درگیر این جنگ حق‌طلبانه بودیم، دشمنان سعی کردند بین ما اختلاف افکنی را افزایش دهند. اما آنها که خود را متخصص فرهنگ روسی می‌دانستند، در درک ماهیت ما کاملا با روح روسی بیگانه بودند. دشمنان ما چگونه اختلاف افکنی کردند؟ از طریق تحریم، ظلم اقتصادی، محرومیت از شبکه‌های اجتماعی، از طریق نوعی دعوا با دولت ما. اما یک فرد روس در شرایط سخت می‌تواند به راحتی از چنین «منافع» غربی چشم‌پوشی کند.

وقایع غم‌انگیز کنونی در «کروکوس» نیز نشان می‌دهد که ما نمی‌توانیم تفرقه یا اختلاف داشته باشیم. از جمله دشمنان می‌خواستند اختلافات بین قومی و مذهبی ایجاد کنند، اما پس از آن ما یک پسر نوجوان به نام اسلام داریم که قهرمانانه جان ده‌ها نفر را در طول این فاجعه نجات می‌دهد. و ما می‌فهمیم که خط مرزی خیر و شر از خطوط ملی و دینی پیروی نمی‌کند؛ شر و خیر، نور و ظلمت اینگونه تقسیم‌بندی‌ها را نمی‌شناسند؛ نه ملی و نه مذهبی.

اخیرا مقاله‌ای از دوست و مربی ارشدم گنادی کراسنیکوف، شاعر و دانشیار انستیتو ادبی را دوباره خواندم. در آغاز دهه 2000، او مقاله‌ای با عنوان «کولرا مربوس»[2] نوشت. کراسنیکوف آغاز دهه 2000 را یک اپیدمی اجتماعی و فرهنگی توصیف کرد و انواع مختلف عوامل بیماریزای این بیماری وحشتناک را نام برد. بسیاری از آنها اکنون به عنوان عوامل خارجی شناخته می‌شوند و خدا را شکر الان کشور را ترک کرده و به همین دلیل ما پاکیزه‌تر شده‌ایم. درک روشنی وجود دارد که در این 20 سال، با تلاش شخصی و اراده دولتی، کارهای زیادی در جهت تطهیر فرهنگی، اجتماعی وعقیدتی انجام داده‌ایم زیرا کسانی که پیش‌تر و در دهه 90 ایدئولوژیست و حاکم بر اندیشه بودند، شرمنده شدند.

البته هنوز جای کار زیاد است. روسیه به 20 سال حبس روحی و تمرکز نیاز داشت، مانند روزهای پاییزی پوشکین در دوران وبا در دهه 30 قرن نوزدهم. این شاعر با شروع اپیدمی در روسیه نتوانست بولدینو را ترک کند، اما زندانی شدن او به یک «پاییز بولدینو» بارور تبدیل شد، که شاعری با شاهکارهای ادبی به ارمغان آورد.

برای روسیه مهم بود که از خود در برابر وبای غربی محافظت کند و در «پاییز بولدینو» منزوی بماند تا با خود به صلح برسد.

و گفتگو درباره تحقق رویای روسیه امروز بیش از هر زمان دیگری وجود دارد؛ رویای روسیه ما به عنوان یک پیروزی شناخته می‌شود. پیروزی رویای روسیه چیزی‌ست که ما برای رسیدن به آن تلاش می‌کنیم؛ نه یک پیروزی ژئوپلیتیکی، نه یک پیروزی اقتصادی، بلکه پیروزی نور بر تاریکی. پیروزی که بر روی صلیب ناجی حک شد؛ نیکا.[3]

پاول آنتوکولسکیِ شاعر، زمانی گفت که زندگی برای هر تاخیری در مورد رویا آماده است. امروز ما سخت‌ترین زمان‌ها و ضررهای قابل توجهی را پشت سر می‌گذاریم، اما ما در مورد رویای روسیه صحبت می‌کنیم، ما در مورد پیروزی صحبت می‌کنیم، بنابراین همه چیز قابل غلبه است و پیروزی تجلی خواهد یافت.

منبع:https://izborsk-club.ru/25514