خط فارسی به عنوان یکی از عناصر مهم فرهنگی و زبانی بین ایران و پاکستان، دارای اشتراکات زیادی است. این اشتراکات از نظر تاریخی، ساختاری و کاربردی شامل موارد زیر می‌شوند:

ریشه تاریخی: خط فارسی که به الفبای عربی-فارسی نوشته می‌شود، در دوره‌های مختلف تاریخی به شبه‌ قاره هند وارد شده و در پاکستان کنونی به کار رفته است. این خط به ویژه در دوره مغول‌ها و پس از آن در دوره‌های مختلف اسلامی در این منطقه به عنوان خط رسمی و اداری استفاده می‌شد.

الفبای مشترک: الفبای اردو که زبان ملی پاکستان است، از خط فارسی اقتباس شده است. این الفبا شامل حروف فارسی به علاوه چند حرف اضافی برای نشان دادن صداهای خاص زبان اردو است. بنابراین، ایرانیان و پاکستانی‌ها می‌توانند با دانستن اصول الفبای فارسی، متون اردو را تا حدی بخوانند و درک کنند.

ادبیات و شعر: بسیاری از آثار ادبی و شعر در هر دو کشور به خط فارسی نوشته شده‌اند. شاعران بزرگی مانند علامه اقبال لاهوری که به فارسی شعر می‌سرود، و همچنین اشعار حافظ، سعدی و مولانا که در پاکستان مورد تقدیر و مطالعه قرار می‌گیرند، نمونه‌های برجسته‌ای از این اشتراکات هستند.

 مستندات تاریخی و اداری: بسیاری از مستندات تاریخی، اسناد و نامه‌های رسمی در گذشته به خط فارسی نوشته شده‌اند. این مستندات نقش مهمی در تاریخ و فرهنگ هر دو کشور دارند و مطالعه آن‌ها نیاز به آشنایی با خط فارسی دارد.

تأثیرات فرهنگی و زبانی: خط فارسی و زبان فارسی تأثیرات عمیقی بر زبان و فرهنگ اردو در پاکستان داشته‌اند. بسیاری از واژگان اردو از فارسی قرض گرفته شده‌اند و بسیاری از آثار ادبی و فرهنگی به خط فارسی نوشته شده‌اند. به عنوان مثال سرود ملی پاکستان

آموزش و تدریس: در برخی از مدارس و دانشگاه‌های پاکستان، آموزش زبان و خط فارسی به عنوان بخشی از برنامه‌های درسی ارائه می‌شود. این آموزش‌ها به حفظ و ترویج خط و زبان فارسی کمک می‌کنند و زمینه‌ای برای تقویت ارتباطات فرهنگی بین ایران و پاکستان فراهم می‌آورند.

این مشترکات نشان‌دهنده پیوندهای فرهنگی و تاریخی عمیق بین ایران و پاکستان است و به عنوان یکی از عوامل مهم در تقویت روابط دوستانه و همکاری‌های فرهنگی بین دو کشور عمل می‌کند.