داسانایاکه نوشته است: "رقص های کندیان شهرت جهانی دارند. بخش جالب این رقص ها این است که آواز خواندن و همچنین نواختن آلات موسیقی مانند "udekki" یا "Geta-bera" و "Talampata" (آلات موسیقی  دستی) با رقص همراه است. در رقص "udekki"، رقصندگان آواز می خوانند، موسیقی می نوازند و می رقصند. این نشان می دهد که شکل هنر موسیقی سینهالی "sangita-sastra " از دوران باستان از سه عنصر تشکیل شده است: رقص، آواز و نواختن آلات موسیقی. در نظر گرفته شد که هنر موسیقی بدون هر سه عنصر ناقص است. اتفاقاً، شکل بودیسمی که در قرن سوم پیش از میلاد به سریلانکا وارد شد، راهبان را از پرداختن به سه هنر -nacca, gita and vadita - منع می‌کرد، زیرا آنها احساسات را برانگیختند.

بسیاری از آهنگ های رنگارنگ قابل توجهی که رقصندگان کندی به عنوان پیش درآمدی برای رقص خود در طول رقص کندی اسالا پراهرا می خوانند، به نام حیوانات و بر اساس حرکات آنها است. بنابراین «gajaga vannama» به سمت پیاده‌روی آرام و باشکوه یک فیل حرکت می‌کند. «kudiradi» یا «thuranga vannama» سرعت اسب را تقلید می کند. تصویری واضح از پرواز آرام شاهین و حرکت ناگهانی آن به زمین برای گرفتن طعمه اش در «ukussa vannama» مشخص شده است.

این رقص های رنگارنگ فوق العاده اجرا می شوند. اما هیچ تعریفی از ملودی در آهنگ توصیفی وجود ندارد، اگرچه ریتم ارائه شده توسط udakki به شدت رعایت شده است. آواز نیز معمولاً تصفیه نشده، خام و از نظر صدای بینی است. نمی توان تصور کرد که پادشاهان فرهیخته سینهالی ما چنین تولید آوازی ضعیفی را در هیچ یک از نوازندگان سلطنتی خود در نظر بگیرند. این دوباره استدلال من را مبنی بر عدم حمایت وجود دارد، به ویژه از سال ۱۸۱۵ که آخرین پادشاه از حکومت بر پادشاهی کندیان دست کشید. هنگامی که امپراتور دارماسوکا دخترش سانگامیتا را با شاخه‌ای از درخت مقدس بودی به سریلانکا فرستاد، گروه‌هایی از نوازندگان و رقصندگان او را همراهی می‌کردند که «panca turya nada»، یک گروه موسیقی از پنج نوع ساز را سه بار در روز به افتخار درخت مقدس بودی اجرا می‌کردند.

کارنامه رقص کندیان

دکتر میتینن نوشت: رقص های کندیان کارنامه ای غنی دارد. آنها از اوایل قرن بیستم بخشی جدایی ناپذیر از راهپیمایی کندی پراهرا بوده اند و بنابراین بسیاری از رقص ها کیفیتی شبیه به راهپیمایی دارند. مانند بسیاری از رقص های سریلانکا، رقص های کندیان را می توان به راحتی به عنوان بخشی از یک راهپیمایی اجرا کرد و آزادانه در خیابان ها یا در محوطه معابد حرکت کرد. این تا حدی امکان پذیر است زیرا طبل زنها نیز می توانند برقصند.

احتمالاً کهن‌ترین رقص‌ها، مانند فراخوان افتتاحیه، از آیین روستای کوهمباگانکریا که در بالا ذکر شد نشأت می‌گیرد. آهنگ ‌های فوق که برگرفته از دوره کاندیان هستند، محتوای ادبی دارند، زیرا به شیوه‌ای بسیار سبک، مضامین هندو و به‌ویژه بودایی را نشان می‌دهند. با این حال، حرکات آنها نیز بازتاب حرکات حیوانات باستانی است.

رقص های رنگی ساختار خاص خود را دارند. آنها با tanama شروع می شوند، یک ترکیب موسیقی برای نوازندگان طبل که در آن نوازندگان هجاهای خاصی را می خوانند. رقصندگان روی تشک شروع به حرکت در جهات و دایره های مختلف می کنند. آنها همچنین شروع به پریدن و چرخیدن می کنند. حرکت در kastirama  سریعتر و پیچیده تر می شود، در حالی که بخش adauwa  شامل جهش ها، چرخش ها و حالت های ایستا است. Sirumanam آخر فصل را ارائه می دهد. امروزه تکنیک رقص مردانه کندیان برای رقصندگان زن نیز اقتباس شده و زمینه ساز کارهای جدید شده است.

لباس رقص کندیان

دکتر میتینن نوشت: وس، یک لباس رقص رایج در اکثر رقص‌های کندیان، از یک پارچه کمری سفید بزرگ تشکیل شده است که برای ایجاد نوعی شلوار گشاد در اطراف آن پوشیده شده است.  بالاتنه برهنه است به جز زیور سینه بزرگ، نوعی توری مهره دار که از صدف های کوچک دریایی و مهره های نقره ساخته شده است. تزیینات بازو و شانه نیز از نقره ساخته شده است، و همچنین روسری چشمگیر تاج مانند با تزیینات گوش بزرگ است.

بر اساس مطالعات شواهد بصری، اعتقاد بر این است که این لباس در دوران باستان ساده بوده است. در نقش برجسته‌ای که رقصنده کندیایی را نشان می‌دهد، تاج به شکل کبری بود. حالا تاج هفت «برگ» یا «شعله» بیرون زده دارد. تنها در دو قرن اخیر بود که این لباس به تدریج شکل امروزی و باشکوه خود را به دست آورد.

این لباس با تزئینات آن در ابتدا مقدس شمرده می شد و در معبد نگهداری می شد. هنوز باورهای جادویی زیادی در ارتباط با آن وجود دارد. به طور خاص، تاج وس مورد احترام است، و تا همین اواخر یک رقصنده فقط پس از مراسمی (ves mangalya) که در آن به عنوان یک رقصنده بالغ آغاز شده و مورد برکت قرار گرفته بود، مجاز به پوشیدن آن بود.

راهپیمایی های آتش و رقصندگان ترنس در سریلانکا

سریلانکا به خاطر راهپیمایی های آتش معروف است. این مردان، زنان و کودکان روی یک فرش ۲۰ فوتی از زغال سنگ می رقصند که در دمای ۷۲۰ درجه سانتی گراد (۱۳۲۸ درجه فارنهایت) آنقدر داغ است که آلومینیوم را ذوب کند و آنها می گویند که هیچ دردی احساس نمی کنند. هر چه فرد بیشتر در زغال سنگ بماند، شایستگی بیشتری به دست می آورد. راه رفتگان روی آتش معمولاً دو یا سه بار روی زغال‌ها می‌رقصند و در حین حرکت، زغال‌های سوخته را برمی‌دارند و روی شانه‌های خود حمل می‌کنند.

راه رفتگان روی آتش برای گردشگران در کندی اجرا می کنند و این راه رفتن ها روی آتش بخشی از برخی جشنواره ها و رویدادها هستند. قبل از عبور از روی زغال های سوزان، دعا می کنند و از الهه پتینی عنایات الهی را توسل می کنند. پس از اتمام مراسم، راهپیمایان روی آتش اغلب پاهای خود را نشان می دهند. پاهای آنها خاکستری خواهد بود، اما هیچ تاولی وجود نخواهد داشت. راه رفتگان روی آتش  بر این باورند که ایمان دینی آنها را از آسیب دیدگی باز می دارد؛ دانشمندان می گویند که سال ها راه رفتن پابرهنه پاهای آنها را تقویت می کند، خاکستر عایق می کند و عرق پاهای آنها را خنک می کند تا نسوزند. فیزیکدانان می گویند که شاهکارهایی مانند راه رفتن روی آتش یا قرار دادن یک چاقوی داغ روی زبان را می توان با این واقعیت توضیح داد که تبخیر رطوبت یک سد محافظ در برابر گرمای شدید برای مدت کوتاهی ایجاد می کند.

دختران  جوان در کولوناوا، حومه کلمبو، گاهی به احترام خدایان هندو ویشنو و کاتاراگاما رقص‌های ترنس اجرا می‌کنند. با موسیقی دلربای طبل و فلوت، دختران  با در دست داشتن قاب‌های چوبی منحنی به نام کاتارگاما روی سر خود، در حیاطی که با برگ‌های درخت عفاف و گل‌های نارگیل تزئین شده است قدم می‌زنند.

در طول جشنواره های توبه، نوازندگان طبل سرعت خود را افزایش می دهند و توبه کنندگان در ترنس برای انجام نذرهای دینی خود پیش می روند. پس از اجرای یک رقص دیوانه وار، توبه کنندگان را با خاکستر می مالند و برخی از آنها خوشه هایی در گونه هایشان گیر می کند. برخی دیگر صندل هایی با میخ بر روی پاهای خود می پوشند و گاری های سنگین را با طناب های متصل به قلاب هایی که پوست پشت آنها را سوراخ می کند، می کشند. با این حال، برخی دیگر قاب‌های چوبی را با میخ‌هایی که در پوست فرو رفته نگه می‌دارند. آنها می گویند کسانی که توبه می کنند خونریزی ندارند و دردی ندارند. نشنال جئوگرافیک رویدادی را توصیف کرد که در دهه ۱۹۶۰ رخ داد. یکی از افراد گفت که او گاری را با قلاب هایی در پشت خود مواد مخدر کرد تا به عهدی که با خدایانش بسته بود عمل کند تا اتهامات قتل پدرش را کنار بگذارد.

رقص های نقابدار (ماسک) جنوب سریلانکا

رقص های نقابدار مربوط به جنوب سریلانکا است. آنها شکلی از رقص درام هستند که به موضوعات مختلفی می پردازند. چهار نوع اصلی وجود دارد:

۱) کولام

۲) سوکاری

۳) ناداگام

۴) پسو (گاو).

کولام بسیار معروف است. بسیاری از ماسک ها ارواح را با چشم های برآمده و بینی های اغراق آمیز به تصویر می کشند. اجراها به طور سنتی در طول سال نو برگزار می‌شوند و اشاره‌هایی به بودیسم دارند. یکی از معروف ترین این رقص ها، "Sandakinduru Katava"، درباره پادشاهی است که به طور تصادفی پرنده انسانی را که توسط بودا زنده شده است، می کشد. دیگری، «Gothayimbala Katava » درباره مرد جوانی است که عاشق زنی زیبا می شود و توسط شوهرش سر بریده می شود. دیو می تواند سر خود را دوباره رشد دهد و شوهر بارها آن را قطع می کند و دوباره رشد می کند. رقص زمانی به پایان می رسد که یک روح وحشی به شوهر کمک می کند تا یک بار برای همیشه دیو را ریشه کن کند.

رقص کولام اسطوره‌هایی درباره اجتماعات اسطوره‌ای، خدایان و شیاطین را نمایش می‌دهد. اعتقاد بر این است که این رقص ها زمانی در مراسم مهم دینی استفاده می شده است، اما امروزه عمدتاً به عنوان نوعی سرگرمی انجام می شود. از ماسک های کولام برای نمایش شخصیت های نمایشنامه استفاده می شود. ماسک‌ها معمولاً از یک تکه چوب سبک بالسا به نام "کادورا" ساخته می‌شوند که دودی، خشک شده و با دست حک می‌شود. بسیاری از آنها پایه ای از رنگ زرد دارند که رنگ های دیگری به آن اضافه می شود. شهر ساحلی غربی آمبالانگودا به ساختن ماسک معروف است.

رقص شیطان روهونو در جنوب سریلانکا

روهونو، رقص شیطان جنوبی سریلانکا است که در جن گیری استفاده می شود. انواع زیادی وجود دارد. رقص‌های «سانی - Sanni» با هجده نقاب اجرا می‌شوند که هر کدام نشان دهنده شیطان متفاوتی است که با بیماری متفاوتی مرتبط است. هدف این است که با راندن شیطان از شر بیماری خلاص شوند. گاهی از شخصیت های مختلف برای نمایش یک روح استفاده می شود.

ماسک های رقص شیطان به طور سنتی برای دادن شکلی قابل مشاهده به ارواح و خدایان که باعث بیماری می شوند استفاده می شود. ماسک هایی برای کوری، توهم و نفخ وجود دارد. ماسکی وجود دارد که یک دیو بزرگ و هشت دستیارش را در یک نقاب به تصویر می کشد.

رقصندگان ماسک اغلب ناگاراکشا (Nagarakhsa)، پادشاه مارها (king of the serpents)، و گارودا (Garuda ) را از اساطیر هندو به تصویر می کشند. ماسک چوبی ناگاراکشا دارای یک مار بزرگ با دندان های نیش بلند و چشمان پیازی است که سه مار کوچکتر در هر طرف دارد. رقص ماسک سریلانکای جنوبی کشتن یک مار کبری توسط پرنده ای به نام کورولا را نشان می دهد. این رقص اغلب برای دفع ارواح شیطانی انجام می شود و هنوز هم به عنوان نوعی درمان روانی استفاده می شود.

رقص های شیطان اغلب در آمبالانگودا در ساحل غربی اجرا می شود. رقص های اینجا توسط گروه خاصی از رقصندگان اجرا می شود. قبل از شروع رقص، زیارتگاهی برای بیرون کشیدن روح برپا می شود. رقصندگان با ضربات ریتمیک طبل، با نوارهایی از برگ‌ها که از سرشان آویزان است می‌پرند. رقص زمانی به اوج خود می رسد که رقصندگان نقاب روحی را که در حال جن گیری هستند می پوشند و روح را بدرقه می کنند.

DANCE IN SRI LANKA: HISTORY, MASKS, KANDYAN FORMS, DEVILS AND 18 DEMONS | Facts and Details