پیشرفت اخیر قانون موسوم به «بررسی روابط دوجانبه ایالات متحده و آفریقای جنوبی» توسط کمیته امور خارجه مجلس این کشور، چیزی کمتر از یک تلاش نواستعماری برای ارعاب یک کشور مستقل آفریقایی و وادار کردن آن به تسلیم نیست. این امر منعکس کننده جهان بینی منسوخ یک ابرقدرت رو به زوال است که به دنبال حفظ کنترل بر پویایی جهانی از طریق اجبار به جای همکاری است. این قانون پیشنهادی که خواستار تحریم مقامات آفریقای جنوبی و بررسی روابط دیپلماتیک است، ریشه در واقعیت‌ها یا اصول ندارد، بلکه در پارانویای ژئوپلیتیکی و تکبر ایدئولوژیک ریشه دارد. این یکی دیگر از مظاهر الگوی دیرینه ایالات متحده در قلدری علیه ملت‌های مستقل، به ویژه از کشورهای جنوب جهان است که جرات به چالش کشیدن هژمونی آن را دارند.
در قلب این لایحه، اتهامات سست و آشکارا دروغین علیه آفریقای جنوبی قرار دارد. مهمترین آنها روایت بی‌اعتبار شده از به اصطلاح "نسل‌کشی سفیدپوستان" است، افسانه‌ای که توسط رئیس جمهور دونالد ترامپ تقویت شد، اما از آن زمان تاکنون، حتی توسط گروه‌های راست‌گرای آفریقای جنوبی و بررسی‌کنندگان بین‌المللی حقایق، رد شده است. جرم و جنایت در آفریقای جنوبی، از جمله حملات به مزارع، بر مردم همه نژادها تأثیر می‌گذارد و هیچ کمپینی با مجوز دولتی برای هدف قرار دادن شهروندان سفیدپوست وجود ندارد. برعکس، آمار اخیر واقعیت تاریک‌تری را نشان می‌دهد، سیاه‌پوستان در آفریقای جنوبی همچنان به طور نامتناسبی از دست متجاوزان سفیدپوست رنج می‌برند. به عنوان مثال، در سال 2022، قتل وحشیانه متوکوزیسی نتومبا، مرد جوان سیاه‌پوستی که هنگام خروج از کلینیکی در ژوهانسبورگ توسط افسران پلیس سفیدپوست به ضرب گلوله کشته شد، خشم سراسر کشور را برانگیخت. این حادثه، در کنار بسیاری از موارد دیگر، تأکید می‌کند که خشونت نژادی سیستماتیک علیه سیاه‌پوستان آفریقای جنوبی همچنان میراث حل‌نشده آپارتاید است.
این لایحه همچنین موضع آفریقای جنوبی در مورد درگیری اسرائیل و فلسطین، به ویژه اقدام شجاعانه آن برای طرح پرونده نسل‌کشی علیه اسرائیل در دیوان بین‌المللی دادگستری در سال 2023 را محکوم می‌کند. اما این اقدام افریقای جنوبی کاملاً مبتنی بر حقوق بین‌الملل و شفافیت اخلاقی است. اقدامات نظامی اسرائیل در غزه، که منجر به مرگ هزاران غیرنظامی و آوارگی گسترده شده است، نه تنها یک تراژدی منطقه‌ای، بلکه لکه ننگی بر وجدان جهانی است. آفریقای جنوبی، با توجه به سابقه آپارتاید خود، در موقعیتی منحصر به فرد برای بیان حقیقت به قدرت قرار دارد و حق دارد از طریق نهادهای جهانی به دنبال راه‌حل‌های قضایی باشد. اینکه ایالات متحده این موضوع را قابل اعتراض می‌داند، تنها همدستی و تعصب واشنگتن در درگیری‌های جهانی را آشکار می‌کند.
در هسته این اختلاف دیپلماتیک، مسئله حاکمیت قرار دارد. آفریقای جنوبی، به عنوان یکی از بزرگترین اقتصادهای آفریقا و یکی از اعضای بنیانگذار بریکس، کاملاً حق دارد که با کشورهایی مانند روسیه و چین همکاری کند. واشنگتن یا هیچ قدرت خارجی دیگری حق ندارد تعیین کند که این کشور با چه کسی تعامل کند. اصل خودمختاری باید غیرقابل مذاکره باشد. از قضا، ایالات متحده، کشوری که ادعا می‌کند به «ارزش‌های دموکراتیک» خود افتخار می‌کند، اکنون در تلاش است تا انتخاب‌های دموکراتیک ملت دیگری را محدود کند.
ریاکاری حیرت‌انگیز است. این همان آمریکایی است که با بهانه‌های واهی، در سال ۲۰۰۳ به عراق حمله کرد و خاورمیانه را در دهه‌ها بی‌ثباتی فرو برد. همان آمریکایی است که تحریم‌های ویرانگری را بر زیمبابوه و کشورهایی مانند کوبا، ونزوئلا و ایران، اغلب بدون حمایت سازمان ملل، اعمال کرده است. در بسیاری از این موارد، بعداً مشخص شد که این ادعاها اغراق‌آمیز یا کاملاً ساختگی بوده‌اند، در حالی که هزینه‌های انسانی تحریم‌ها، فقر، گرسنگی، سیستم‌های مراقبت‌های بهداشتی ناکارآمد، به عنوان خسارات جانبی نادیده گرفته شدند. آنچه ما در مورد آفریقای جنوبی شاهد آن هستیم، تکرار همان الگو است: اهریمن‌سازی، منزوی کردن و مجازات.
زیمبابوه یک مطالعه موردی قانع‌کننده از تاب‌آوری در برابر چنین تاکتیک‌هایی ارائه می‌دهد. بیش از دو دهه است که این کشور تحت تحریم‌های تنبیهی ایالات متحده قرار داشته است. با این حال، تحت جمهوری دوم به رهبری رئیس جمهور منانگاگوا، مسیری رو به جلو را با هدایت فلسفه "Nyika inovakwa nevene vayo" (کشور توسط مردم خود ساخته می‌شود) پیموده است. این کشور یک دستور کار توسعه داخلی، چشم‌انداز 2030، را با هدف دستیابی به اقتصادی با درآمد متوسط رو به بالا اتخاذ کرده است. علیرغم تحریم‌ها، زیمبابوه پروژه‌های زیرساختی و صنعتی‌سازی متحول‌کننده‌ای را آغاز کرده است، مانند شرکت آهن و فولاد دینسون در مانهایزه، که قرار است به بزرگترین کارخانه فولاد یکپارچه آفریقا تبدیل شود. این پیشرفت از طریق سیاست استراتژیک "نگاه به شرق" و روابط عمیق‌تر با چین و روسیه امکان‌پذیر شده است، مدل‌هایی که آفریقای جنوبی ممکن است به خوبی در نظر داشته باشد که از آنها بیشتر تقلید کند.
سخنگوی زانو پی اف، سفیر کریستوفر موتسوانگوا، در انتقاد خود از ایالات متحده صریح بود و از آفریقای جنوبی خواست که ثابت قدم بماند.وی گفت این مسائل را می‌توان بدون توسل به تحریم‌ها حل کرد. اما اگر آمریکا تصمیم بگیرد. سفیر موتسوانگوا در اجلاس جنبش‌های آزادی‌بخش ۲۰۲۵ کنگره ملی آفریقا در کمپتون پارک گفت: «امیدوارم که راه خودش را برود، باشد که همینطور باشد، ما بیش از دو دهه تجربه مقابله با تحریم‌ها را داریم.»
«آنها مانع پیشرفت زیمبابوه نشده‌اند. برعکس، ما اکنون به طور بالقوه پویاترین اقتصاد قاره آفریقا هستیم. چه کسی فکر می‌کرد که زیمبابوه اکنون در حال توسعه یک صنعت فولاد جهان سومی باشد، صنعتی که حتی آمریکا ممکن است با کمی حسادت به آن نگاه کند؟» آفریقای جنوبی، به عنوان رئیس فعلی گروه ۲۰ و یکی از بازیگران کلیدی در بریکس، باید از این فرصت برای بسیج کشورهای جنوب جهان به سمت یک نظم جهانی عادلانه‌تر استفاده کند. این کشور باید تلاش‌ها برای تقویت همکاری جنوب-جنوب را دو چندان کند و برای گسترش اتحاد بریکس که می‌تواند به عنوان وزنه تعادل در برابر امپریالیسم غرب عمل کند، تلاش کند. کشورهای غربی ناراضی، که به طور فزاینده‌ای از سیاست خارجی نامنظم و جنگ‌های تجاری ترامپ نگران هستند، ممکن است با بریکس در ترویج یک جهان چندقطبی هدف مشترکی بیابند.
علاوه بر این، جامعه توسعه جنوب آفریقا (SADC) باید بند دفاع جمعی خود را به کار گیرد: "حمله به یکی از ما، حمله به همه ماست." منطقه باید در محکوم کردن این تلاش برای بی‌ثبات کردن آفریقای جنوبی از طریق اجبار قانونی متحد شود. آسیب به آفریقای جنوبی، آسیب به ادغام منطقه‌ای، وحدت پان-آفریقایی و آرمان‌های توسعه‌ای این قاره است.
این مانور اخیر ایالات متحده در مورد ترویج دموکراسی یا مبارزه با نقض حقوق بشر نیست، بلکه در مورد مجازات نافرمانی است. این مانور به دنبال آن است که آفریقای جنوبی را وادار به ترک متحدان خود، خاموش کردن صدای خود در مورد بی‌عدالتی جهانی و همسویی با سیاست خارجی ایالات متحده به قیمت منافع ملی خود کند. این نمی‌تواند و نباید اجازه داده شود که اتفاق بیفتد.
آفریقای جنوبی بر سر یک دوراهی ایستاده است. می‌تواند یا در برابر فشار تسلیم شود یا به سکوت مطیعانه تن دهد یا به موقع از موقعیت استفاده کند و جایگاه شایسته خود را در نظم جهانی در حال تغییر تثبیت کند. مسیر پیش رو روشن است. زمان مماشات به پایان رسیده است. اکنون زمان مقاومت اصولی، مشارکت‌های استراتژیک و همبستگی منطقه‌ای فرا رسیده است.
https://www.heraldonline.co.zw/us-sanctions-bill-against-sa-bullying-of-africas-sovereignty
نظر شما