به گزارش خبرگزاری "report.az" مورخ 23 مرداد 1402، سازمان های غیردولتی فعال در جمهوری خودمختار نخجوان جمهوری آذربایجان بیانیه ای را به جامعه بین المللی ارسال کردند. در این نامه نوشته است:

• " ما سازمان‌های غیردولتی فعال در جمهوری خودمختار نخجوان جمهوری آذربایجان به جامعه بین‌المللی خطاب می‌کنیم و اطلاع می‌دهیم که جمهوری خودمختار نخجوان بیش از 30 سال است که تحت محاصره قرار دارد. مردم نخجوان به مدت 15 سال به دلیل محاصره بدون گاز بوده است. حتی برق هم نداشت. ارتباط نخجوان و باکو از طریق راه آهن بود که در سال 1992 پس از شلیک آخرین قطار مهری قطع شد. جامعه جهانی هیچ اقدامی برای رفع مشکلات ساکنان صلح جو نخجوان و همچنین رفع محاصره انجام نداده است. چرا در این سال ها صدای ما شنیده نشد؟ ارمنستان هنوز مرتباً به سمت جمعیت نخجوان شلیک و شهرک های نخجوان را مورد تیراندازی قرار می دهد. اگر حیدر علی اف رهبر ملی مردم آذربایجان  و الهام علی اف رئیس جمهور آذربایجان و پیروان شایسته او نبود، نخجوان نیز مانند قره باغ اشغال می شد. ارمنستان برخلاف الزامات کنوانسیون ESPO در حال ساخت کارخانه متالورژی در Arazdəyən، منطقه ای در مجاورت صدرک است. این یک سیاست ترور زیست محیطی علیه مردم نخجوان است که محکوم به محاصره شده اند. بدون موافقت دولت آذربایجان، احداث کارخانه صنعتی سنگین در منطقه فرامرزی مذکور منجر به آلودگی محیط زیست، هوا با زباله های سمی و اختلال در اکوسیستم می شود. ارمنستان به مفاد بیانیه سه جانبه امضا شده در 10 نوامبر پس از جنگ 44 روزه در سال 2020 پایبند نیست و هیچ اقدامی برای افتتاح دالان زنگزور انجام نمی دهد. در شرایطی که منتظر تماس های پی در پی و تحریم های جامعه جهانی علیه ارمنستان هستیم، دقیقا برعکس این اتفاق می افتد. کسانی که یکی پس از دیگری بر اساس اطلاعات نادرست و تهمت هایی مبنی بر بسته بودن جاده لاچین اظهاراتی می دهند، کسانی که بی دلیل دولت آذربایجان را محکوم می کنند، چرا یک بار هم موضوع محاصره نخجوان را به مدت ده سال مطرح نکردند؟ چرا سفرای کشورهای خارجی که به سمت جاده لاچین آمدند و با دوربین دوچشمی به آذربایجان نگاه کردند، قول رفع محاصره نخجوان را ندادند؟ این رویکرد مغرضانه و ریاکارانه ما را خشمگین می کند. اگر جهان بین الملل می خواهد شاهد محاصره واقعی در منطقه باشد، می تواند به جمهوری خودمختار نخجوان نگاه کند. جمهوری آذربایجان برای کنترل مرزهای خود و جلوگیری از تحریکات ارمنستان، یک گذرگاه مرزی در لاچین ایجاد کرد. این گذرگاه مرزی از استخراج معادن قره باغ و اعزام گروه های خرابکار تروریستی به منطقه جلوگیری می کند. چگونه از کسانی که در معرض مرگ افراد صلح جو هستند دفاع کنیم؟ چگونه ممکن است که ارمنستان از قلمرو حاکمیتی یک کشور دیگر "دالان" بخواهد. اما ارمنستان خود این امر را رد می کند و حاکمیت خود را بهانه می گیرد. آیا مفهوم «حاکمیت» جهانی نیست؟ اگر نه، آیا مفهوم «حاکمیت» برای ارمنستان معنای دیگری دارد یا امتیاز اضافی برای آن است؟ اگر نه پس چرا دالان زنگزور باز نمی شود؟ متاسفانه به این سوالات پاسخ داده نمی شود. ما سیاست استانداردهای دوگانه علیه آذربایجان را به شدت محکوم می کنیم که پس از 30 سال اشغال سرزمین های خود را با قدرت خود آزاد کرد، در مناطقی که ارمنستان به طور کامل ویران کرده بود، شهرها و روستاها را از صفر ساخت و آوارگان داخلی را به سرزمین های خود برگرداند. امید مردم نخجوان که بیش از 30 سال است در محاصره زندگی می کنند، برقراری ارتباط زمینی با سایر مناطق آذربایجان از طریق دالان زنگزور و گشایش ارتباطات در منطقه است. دالان زنگزور باید باز شود و محاصره برداشته شود. چگونه می شود که دولت آذربایجان از طریق جاده لاچین فرصت های ارتباطی برای ساکنان ارمنی ساکن قره باغ ایجاد می کند و جاده آغدام-خانکندی را نیز ارائه می دهد، اما ارمنستان حتی به دلایل بشردوستانه اجازه نمی دهد مردم نخجوان به آن طرف آذربایجان بروند. ما از جامعه جهانی می طلبیم که ارمنستان را مجبور به اجرای پروژه دالان زنگزور کند! ما اغلب مشاهده می کنیم که کمیته بین المللی صلیب سرخ حمل و نقل را از طریق لاچین به صورت بشردوستانه انجام می دهد. ما همچنین از کمیته بین المللی صلیب سرخ می خواهیم که ارتباط بین بخش اصلی آذربایجان و جمهوری خودمختار نخجوان را تضمین کند.

این درخواست به امضای افراد زیر رسیده است:

1.مجید سیداف - رئیس سازمان جانبازان و خانواده شهدای جمهوری خودمختار نخجوان آذربایجان

2. ممد ممدوف - رئیس شورای ریشسفیدان جمهوری خودمختار نخجوان

3.عاصم علی اف - رئیس اتحادیه نویسندگان جمهوری خودمختار نخجوان

4.  اولویا حمزایوا- رئیس اتحادیه نقاشان جمهوری خودمختار نخجوان

5. یاشار خلیلوف - رئیس سازمان آهنگسازان جمهوری خودمختار نخجوان

6. یاشار ولی اف - رئیس جمعیت هلال احمر جمهوری خودمختار نخجوان

7. غضنفر عبدالله اف - رئیس شورای اتحادیه های کارگری جمهوری خودمختار نخجوان

8. فیرودین سلیمانوف – رئیس شورای جنگ، کار، جانبازان نیروهای مسلح و نیروی انتظامی جمهوری خودمختار نخجوان

9. ایواز اسگروف - رئیس اتحادیه عمومی "معلولان چرنوبیل جمهوری خودمختار نخجوان

10. وقار عباسوف - رئیس کنفدراسیون کارآفرینان جمهوری خودمختار نخجوان

11. حیدر احمداف - رئیس اتحادیه معماران جمهوری خودمختار نخجوان

12. واله محموداف - رئیس اتحادیه عمومی "کانون پرورش فکری جوانان"

13. سنان بدالوف - رئیس اتحادیه عمومی "وطن پرستان جوان"

14. خانم ابراهیموا - رئیس اتحادیه مردمی جوانان «ٍEstafet»

15.گلخانم اروجوا - رئیس اتحادیه عمومی «انجمن معلمان جوان نخجوان».

منبع:

https://report.az/xarici-siyaset/hikmet-haciyev-ermenistanin-isgali-azerbaycanin-8-seheri-ve-yuzlerle-kendinin-tamamile-yox-olmasina-sebeb-olub/