متولدین سال های پس از جنگ جهانی اول و دوم تا دهه 1960 میلادی همه در خانواده هایی با 5 تا 10 فرزند بزرگ شدند. در این خانواده ها، شوهر سرپرست خانواده بود، معمولاً سطح تحصیلاتش ابتدایی یا در نهایت سواد خواندن و نوشتن را در ارتش آموخته بود. زن مدرک تحصیلی هم نداشت. اما این مردم که جنگ را به چشم خود دیده و آن را از نزدیک لمس کرده بودند، درک و شعور بالایی از مفهوم دولت داشتند.

آنها می دانستند که دولت برای مقاومت و پیروزی در برابر دشمن و تداوم موجودیت خود نیازمند جمعیت زیاد و خاک گسترده است.نسل آنها دنباله رو نسلی بود که سابقه حکومت بر قاره جهان را داشتند. برای آنها داشتن 5 فرزند یا بیشتر مایه مباهات بود. خانواده‌های فقیر اما قدرشناس این دوران سخت، شاد وخوشحال بودند و احساس می کردند که دین خود را نسبت به افزایش جمعیت کشور ادا کرده اند.

اگر آن خانواده های پر جمعیت نبودند، نمی توانستیم از جنگ جهانی اول جان سالم به در ببریم و از نبرد استقلال پیروز بیرون بیاییم.امروزه این موضوع را می توان در رفتار زنان غزه که برخی از آنها اصالتاً اهل آناتولی هستند، دید. اشکی که امروز زنان غزه می ریزند از جنس همان اشکی است که یک قرن بیش مادربزرگ های ما در شهادت فرزندانشان در راه وطن، ریختند.

امروز اما نگرشی که داشتن فرزندان زیاد را مایه مباهات و تضمین تداوم نسل و دولت تا دهه 1960 می دانست، با رواج شهرنشینی، نگرانی از تامین مخارج روزمره به عبارتی تحت عنوان «کنترل جمعیت» وارد جامعه شد. ثروتمندترین افراد کشور کمپین های کنترل جمعیت راه اندازی می کردند و دولت نیز از آنها حمایت می کرد. این تناقض اما برای بیداری و هوشیاری دولت کافی نبود:

درحالی‌که از رشد جمعیت در ترکیه جلوگیری می‌شد، کشورهای اتحادیه اروپا واگن‌هایش را از کارگران ترک پر کرده برای بازسازی شهرهای جنگ زده و رکود جمعیت به شهرهایشان بردند.   آنها از نظر ما غربت زده، کارگران کشورهای اروپایی وعامل غنی‌سازی جمعیت برای دولت های در سایه آن کشورها به حساب می‌آمدند.

برای نزدیک به نیم قرن بین سال های 1960 و 2000، ما در معرض کنترل بدخواهانه جمعیت و حملات روانی خصومت با کودکان بودیم. امپریالیستها که نتوانستند این ملت و این کشور را در جبهه نابود کنند، صاحبان سرمایه و قلم را که از آنها به عنوان پیمانکار فرعی استفاده می کردند، بر علیه ملت مسلمان ترک شوراندند.

در آغاز آخرین دهه قرن بیستم، دوران افتخار به داشتن فرزندان زیاد به پایان رسید و خجالت جایگزین آن شد. به دنیا آوردن فرزند به مثابه جنایت تعبیر شد. با زنانی که فرزند زیادی داشتند، مثل یک نادان و حتی دشمن بیت المال رفتار شد.

پروژه استعماری که حتی قبل از دهه 1990 به هدف خود رسیده بود. خانواده های تُرک نیز مرتکب این اشتباه شدند. در این پروژه تصویر قابل قبول «خانواده تک فرزند» بود.در راستای سیاست تشویق به اتلاف انرژی، خانه ها بزرگ شدند، بار اقساط بر دوش خانواده گذاشته شد، زندگی به همراه پدربزرگ ها و مادربزرگ ها  تقبیح شد. تصویری که در آن یک خانواده 3 نفره در خانه ای بزرگ زندگی می کردند.

خانه تبدیل به هتل شد. زن و شوهر سر کار می روند و بچه در خانه می ماند. آمار ازدواج  در سن بالا و طلاق های زودهنگام از ابتدای قرن بیست و یکم به این روند اضافه شد، آینده برای افراد جامعه حکم کابوس را یافت.یک ربع قرن است که می گوییم: در تاریخ 5 هزار ساله مان با دو فاجعه بزرگ مواجه بودیم. یکی جنگ 1877- عثمانی و روسیه به نام جنگ 93 و دیگری خانواده تک فرزندی!..

امیدوارم چنین اتفاقی هرگز رخ ندهد، اما اگر روزی آنکارا مجبور شود بین مبارزه با تروریسم یا مداخله در کاهش جمعیت یکی را انتخاب کند، دومی را برگزیند.ازدواج در سن بالا، طلاق زودهنگام و خانواده تک فرزندی ضربه ای به عزم ترکیه برای تبدیل شدن به یک کشور جهانی در سال 2071 است. فروپاشی اخلاقی که منجر به انحراف جنسی می شود، خیانتی بدتر از نفرت از دشمن است.  

این موضوع امروز به مسئله ای در امنیت ملی تبدیل شده است. اگر وضعیت به همین منوال پیش برود، جمعیت ترکیه ابتدا با رکود مواجه می شود و سپس در دهه 2040 روند کاهشی می یابد، یعنی در بازه زمانی که اسرائیل چشم انداز خود را گسترش مرزهایش در سال 2048 از نیل تا فرات تعریف کرده است.

با این حال، جمعیت ترکیه در سال 2071 باید به 100 میلیون نفر برسد.  امروز دولت نسبت به خطری که با آن مواجه است، آگاه شده وکارگاه های آموزشی برگزار می کند. پیش از این، ده ها پیشنهاد با این محوریت در مقالات و سخنرانی هایمان ارائه کردیم. دولت موظف است از خانواده های دارای حداقل 3 فرزند حمایت حداکثری نماید.   اگر به خانواده های دارای 5 فرزند یا بیشتر ماهیانه کمک هزینه پرداخت شود، تدبیر مهمی برای پیشگیری از  خطر در آینده انجام شده است.

باید زن را با خانه اش آشتی داد. جمله «زن خانه دار» را از توهین به زنان خانه دار خارج کرده و آن را به عبارت زن خانه دار تاج سر ملت تبدیل کرد. زنان خانه دار سخت کوش ترین اعضای این ملت هستند. ستون فقرات جامعه هستند. مادرانی که باید دستشان را بوسید.

برای اینکه ترکیه به یک کشور جهانی بزرگ و قدرتمند تبدیل شود، داشتن موارد زیر ضروری می نماید:

1 -جمعیت زیاد 2-وطن وسیع 3 – شرایط مالی خوب 4- عدالت تزلزل ناپذیر 5- اعتقادات مذهبی معصوم اهل سنت و جماعت که از اجدادمان به ارث رسیده است...

 این ایمان و عمل صالح، سپر فولادی نفوذ ناپذیری در برابر شیعه و وهابیت و صهیونیسم که کرم درخت موجودیت ملی ما به شمار می روند، می باشد.

ملاحظه کارشناسی :

متاسفانه تفکرات نویسنده مقاله هنوز در دوره عثمانی سیر می کند مذهب شعیه را در کنار وهابیت و صهیونیسم قرارداده است. این مقاله نشان می دهد هنوز جریان های تند رو در ترکیه در پی دشمنی با شیعه بوده و از آسیب ها و اختلافات مذهبی در دوره عثمانی عبرت نگرفتند و تصور می‌کنند که وحدت و اتحاد مسلمانان صرفاً برای وقتی است که خطر دشمنان خارجی وجود داشته باشد اصالت با ستیز و جنگ بین اعضای یک امت است و این افتراق است که «استراتژی» است. اصالت جنگ حتی بین برادران، انسان را به یاد دوران جاهلیت می‌اندازد.

زندگینامه نویسنده مقاله :  رحیم ار

رحیم ار (زاده 12 آوریل 1950؛ هارپوت، الازیغ) یک وکیل و نویسنده ترک است. رابطه او با دنیای رسانه از دوران دبیرستان شروع شد. در سال 1347 در حالی که در کلاس دوم دبیرستان پسرانه آدانا تحصیل می کرد با روزنامه صباح به عنوان خبرنگار افتخاری مشغول به کار شد. او در سال 1974 از دانشکده حقوق دانشگاه استانبول فارغ التحصیل شد. در سال 1976 در روزنامه ترکیه شروع به نوشتن ستون کرد. تاریخ انتشار اولین مقاله او 9 نوامبر 1976 است. ستون اول Glitter نام دارد، ستون‌های بعدی Assay، Intellectual Dimension، و امضای فعلی هستند.او به عنوان مدیر کل موسس برخی از شرکت ها در بخش خصوصی خدمت کرد. ایده رادیو و تلویزیون خصوصی را در سال 1989 به عنوان پروژه به ترکیه آورد و جلساتی را با مشارکت گسترده ترتیب داد تا راه را برای طوفان فکری در این زمینه هموار کند.

از 12 نوامبر 1999 تا 15 آوریل 2013،  – Babıali Kültür Yayıncılık A.Ş وی رئیس هیئت مدیره شرکت انتشارات بود.وی با ایده هایی که در ستون های خود تولید کرد، ایده های ترکیه بزرگ 2023، ترکیه دولت جهانی 2071، کشورهای مشترک المنافع عثمانی و شهر برند، شرکت برند، افراد برند را به اندیشه و زندگی سیاسی ترکیه آورد.

او در سال های 2014-2015 برای مدتی در شهرداری کوچوکچکمجه و شهرداری اوسکودار درس های پیامبر عزیزم سیره نبوی داد. در حال حاضر 5 روز در هفته برای روزنامه ترکیه می نویسد. دیدگاه‌ها و نظرات خود را در اکران‌ها و کنفرانس‌ها به اشتراک می‌گذارد و علاوه بر مشارکت در فعالیت‌های بسیاری از سازمان‌های غیردولتی، به استانبول Kültür A.Ş نیز مشاوره می‌دهد.او عضو افتخاری کانون وکلای استانبول است و دارای کارت مطبوعاتی دائمی است.

این نویسنده که به نزدیکی به حزب عدالت و توسعه شهرت دارد، از سوی هیات رئیسه اول دادگاه تجدیدنظر کشور به دلیل "توهین و تحقیر علنی به شخصیت اخلاقی دیوان عالی کشور و شرافت وی" به پرداخت جریمه نقدی محکوم شد. برخی از اثار وی به شرح زیر می باشد.

پیامبر گرامی من - سیره نبی

مشترک المنافع ملل عثمانی

کشور روی سندان: ترکیه

رنگ زندگی انسان است

انجام دیپلماسی در جغرافیای امپراتوری

نویسنده:رحیم ار

لینک خبر: https://www.turkiyegazetesi.com.tr/kose-yazilari/rahim-er/kucuk-nufusla-buyuk-devlet-olunmaz-644601