خانم مسرت قیوم، نویسنده معروف پاکستانی نوشته است که تعداد اندکی، اما دل سپرده‌ی بر حق بودند؛ عاشقان حقیقت؛ پرچم داران راستی که برای تحقق هدفی عظیم متحد شدند، نه در اراده شان سستی بود و نه در نیتشان فساد. با نیروی ایمان لبریز، اما در ظاهر ناتوان؛ مجاهدان اسلام که قطره ای آب را نیز محتاج بودند. با کمبود شدید امکانات دنیوی مواجه، ولی در برابر بزرگ ترین تروریست زمان، ستمگرِ خود خوانده ای که بر اریکه‌ی قدرت تکیه زده بود، استوار ایستادند. سر دادند، اما نگذاشتند پرچم اسلام بر زمین بیفکند. طرف مقابل چه کسانی بودند؟ آنان نیز مسلمان بودند، اما سربازان فرمانبردار یک حکومت ظالم، خریدگان حرص دنیوی، مجهز به انواع سلاح ها، اما بی شرم و بی‌حیا، نگهبانان حکومت جابرانه، انسان های ناپاک و مرده دل. آن زمان نیز اکثریت مسلمانان بی تفاوت و خاموش بودند، همان طور که امروز هم هستند. خیانت ها داستان های دلخراشی اند که فراموش نمی شوند، خائنان آن روز نیز موفق بودند، امروز هم هستند. این وقایع اشک از دیدگان جاری می سازد. هر مسلمانی صفحات تاریخ را بارها ورق می زند، اما درس نمی‌گیرد. چرا؟ زیرا برخی دنیا را بر آخرت ترجیح دادند و برخی حتی به فناپذیری زندگی خویش ایمان نداشتند. ستم باقی نماند و ستمگر نیز با برپایی کربلا نابود شد. جباران دوران جدید نیز بی شک در موعد خود به سرنوشت خود خواهند رسید. زمان هرگز نمی ایستد، تنها نشانه هایی بر زمین باقی می‌گذارد که آن ها را "تاریخ" می نامیم.
برخی افراد روزها، برخی هفته هاست که از گرسنگی و تشنگی رنج می برند؛ محتاج لقمه ای نان، دست نیاز دراز کرده اند، اما دشمن در لحظه صدها نفر را با مواد منفجره به خاک و خون کشید. انسان هایی که دقایقی پیش زنده بودند، به زور از این دنیا رخت بربستند. با حملات پیاپی به مراکز امدادی، نسل‌کشی فلسطینیان ادامه دارد. پیشنهادات آتش بس با وجود تمایل، راه به جایی نمی برد. طی پنج هفته اخیر، شمار شهدا به بیش از ۶۰۰ نفر رسیده است. سازمان ملل متحد، اسرائیل را مسئول این نسل‌کشی ظالمانه در تاریخ معاصر دانسته و از کشورها خواسته تا تحریم کامل تسلیحاتی علیه این رژیم وضع کرده و تمام روابط تجاری و سرمایه گذاری را تعلیق کنند، اما افسوس، فریاد های حقوق بشری در هنگامه‌ی وقوع کربلا به گوش کسی نمی رسد.
طرحی که برای غزه وجود دارد، بی‌تردید اجرایی خواهد شد. مقالات پیشینم گواهند که غزه به خواست «رئیس‌جمهور ترامپ» به شهری ساحلی و مدرن تبدیل خواهد شد. با توجه به وضعیت امت اسلامی اکنون تنها قدرت زبان حکمرانی خواهد کرد. شاید دیگر نیازی به حمله نباشد، بلکه تنها فرمان قدرت صادر شود و جهان آن را بپذیرد. آرزو دارم این فرمان، همواره برای برقراری صلح و احترام به انسانیت باشد. آمین. ولی آیا فلسطینی ها تبعید اجباری یا داوطلبانه را خواهند پذیرفت؟ پاسخ مثبت است؛ زیرا چیزی جز اجساد، آوار و ویرانی باقی نمانده است، آن ها گزینه دیگری ندارند. سال هاست که تنهای تنها می جنگند و اکنون به سوی نابودی کامل می روند، و همین آنان را وادار به پذیرش هر تصمیمی خواهد کرد. اکنون دیگر "تصمیمی" مطرح نیست، بلکه "فرمان" حاکم است، اما نسل آینده ای که با چشمان خود شاهد شهادت پیاپی اعضای خانواده اش بوده، چه واکنشی نشان خواهد داد؟ بی شک، انتقام و مقاومت از نو زاده خواهد شد. امروز نیز به وضوح دیده می شود که دنیای عرب به زودی اسرائیل را به طور رسمی به رسمیت خواهد شناخت. به صورت غیر رسمی این کار انجام شده، و اکنون نوبت به اعلام رسمی در سطح دولتی رسیده است. میزان همراهی مردم نیز به واسطه‌ی دریافت برخی امتیازات و کاهش نگرانی ها ممکن است افزایش یابد، اما این راه حل، موقتی است و درمان ریشه ای برای بحران دیرینه نخواهد بود، بلکه فقط پوشاندن آن است. برنامه ریزی برای تسلط کامل بر امت اسلامی با حذف تدریجی هرگونه مانع، در راستای تحقق رؤیای "اسرائیل بزرگ"، اشتباه است. راه حل دو کشوری مفید تر است؛ تا طرفین در سرزمین های خود، بر اساس دین و عقایدشان در صلح زندگی کنند. به جای بوی باروت، باید بوی رفاه پراکنده شود؛ تدابیری برای آسان سازی حیات انسانی اتخاذ شود، که این تصمیمات در نهایت به نفع همان رهبران نیز خواهد بود. مظلومان کشمیر نیز هشتاد سال است که هر روز صحنه های کربلا را تجربه می‌کنند؛ بر سینه هایشان زخم و گلوله می نشیند، اما مدافعان حقوق بشر، عدالت و آزادی در این باره سکوت کرده اند. صدای آن ها هرگز به گوش هیچ نهاد و سازمانی نرسیده است. نمونه های شجاعت، شهامت و قدرت تنها بر سر ضعیفان فرود می آید.
سال هاست که قدرت های ستمگر به طور یک جانبه و متکبرانه، ظلم را بر فلسطینیان تنها فرو می ریزند. واقعاً همان طور که "وزیر دفاع پاکستان" گفت، کربلا هنوز هم جاری است. "۵۷ کشور اسلامی" خاموش و بی تفاوت، بلکه در کشتار برادران، خواهران و کودکان خود نیز شریکند. آیا محکومیت و حمایت زبانی تاکنون شکم گرسنه ای را سیر کرده اند؟ در مقاله پیشین پیشنهاد دادم که رهبران تمام کشورهای اسلامی به صورت هیأتی با "رئیس‌جمهور ترامپ" دیدار کرده و او را برای تأسیس یک کشور مستقل فلسطینی قانع کنند. باور دارم اگر کشورهای اسلامی تصمیم بگیرند، هیچ قدرت زمینی در برابرشان تاب مقاومت نخواهد داشت. در اینجا فقط صحبت از ملاقات است؛ بی شک این دیدار بی نتیجه نخواهد بود. تصمیم اصلی این است که همه کشورها چه زمانی متحد و هم صدا شوند؟ روزی که همگی بر یک صفحه جمع شوند، همان لحظه، لحظه‌ی نابودی قدرت های دشمن خواهد بود؟ این یک فرآیند طولانی است و در آینده‌ی نزدیک بعید به نظر می رسد، از همین‌رو، آسان ترین راه این است که با رئیس‌جمهور ترامپ دیدار کرده و به سوی راه حلی دائمی برای این مسئله حرکت کنیم. آیا حتی این هم دشوار است؟[1]
تحلیل کارشناسی
برخی از تحلیلگران معتقدند:
1- مقاله نگار معتقد است که به جای اینکه سرزمین فلسطین را از فلسطینی ها با زور بگیرند و هیچ چیزی برایشان باقی نگذارند، راه حل دو دولتی بهتر است، اما قائد اعظم محمد علی جناح بنیانگذار پاکستان با این راه حل دو دولتی مخالف بوده و اسرائیل را غاصب اعلام کرد. این موضع وی اصولی بوده و اگر دقت کنیم عواقب آن را می فهمیم. بنابراین اگر امروز، ضمن حمایت از این غصب اسرائیل، به اسرائیل حق داده شود که از طریق راه حل دو دولتی، یک کشور جداگانه در سرزمین فلسطین تأسیس کند، فردا هر کشوری یا مردمی با هر دین و عقیده ای، با اشغال سرزمین های کشورهای مختلف و تأسیس کشور جداگانه این را حق خود خواهند دانست و بدین ترتیب صلح و آرامش کل جهان به خطر خواهد افتاد.
2- راه حل عادلانه این است که سرزمین های اشغالی فقط به فلسطینیان پس داده شوند و به آنها حق زندگی در آنجا داده شود و به هیچ وجه از باند تروریستی و غاصب صهیونیستی حمایت نشود.
3- به دلیل ترس از دست رفتن این سرزمین ها، نباید راه حل دو دولتی پذیرفته شود. این نه تنها خیانت به فلسطینیان است، بلکه تسهیل دائمی قدرت های ظالم و ستمگر نیز می باشد تا هر کشوری را که بخواهند اشغال کنند و کشوری تاسیس کنند، لذا از این حل بهتر است اجازه دهیم فلسطینیان همچنان در آسیاب این ظلم خورد شوند. اگر مسلمانان امروزی به آنها رحم نمی کنند، شاید خداوند متعال به آنها رحم کرده و کمک کند، اما راه حل دو دولتی ظلمی بزرگتر از کشتن همه فلسطینیان خواهد بود و حتی برابر به دوام دادن چنین ظلمی در سطح جهان خواهد بود.
4- اگر این راه حل قابل قبول بود، چرا تا به امروز این همه فلسطینی ها را از دست داده ایم و چرا پس از این مدت طولانی و بعد از دست دادن تعداد زیادی از مردم مظلوم فلسطین این تصمیم را گرفته ایم؟
5- دشمن اسلام و فلسطین از روز اول همین حرف (یعنی حل دو دولتی) را که امروز برخی از ما می زنیم، می زده است، پس شاید این هم ترفند اوست تا از طریق چنین چهره های به ظاهر دلسوز، مسلمانان را به سمت اهداف خود جذب کند. شاید هدف نویسنده این مقاله این نباشد و واقعاً به نظر می رسد بسیاری از افراد از این موضوع غافل هستند و صرفاً افکاری مبتنی بر دلسوزی را بیان می کنند، اما این افکار در راستای اهداف دشمن است.
منبع:
نظر شما