وضعیت آموزشی در اردوگاه‌های روهینگیا نابسامان است
بیش از ۴۰۰ هزار کودک روهینگیایی اکنون با عدم اطمینان در باره آینده تحصیلی خود روبرو هستند. زیرا حدود ۶۴۰۰ مدرسه غیررسمی تحت مدیریت سازمان‌های غیردولتی در اردوگاه‌های پناهندگان در کاکس بازار یا کلاس‌های خود را به حالت تعلیق درآورده‌اند یا ساعات کلاس‌ها را به دلیل کمبود بودجه به شدت کاهش داده‌اند.
یونیسف و سازمان نجات کودکان که بر مدارس غیررسمی معروف به "مراکز آموزشی" نظارت دارند، در تاریخ ۳ ژوئن کلاس‌های درس دانش‌آموزان را از مهدکودک تا کلاس چهارم به حالت تعلیق درآوردند. در پی این تصمیم ، صدها معلم به اخراج ۱۱۰۰ نفر از همکارانشان در بحبوحه کاهش کمک‌های مالی که بیش از یک میلیون پناهنده را تحت تأثیر قرار می‌دهد،اعتراض کردند.
از ۸۰۰۰ معلم شاغل در این مراکز، ۳۹۰۰ نفر تبعه بنگلادش و بقیه روهینگیایی بودند. طبق اعلام دفتر هماهنگی امور بشردوستانه سازمان ملل، امسال برای تامین هزینه‌های آموزشی به ۷۲ میلیون دلار اعتبار نیاز است، اما کمتر از ۱۰ میلیون دلار دریافت شده است. کل بودجه مورد نیاز برای حدود ۱.۵ میلیون نفر - ۱.۲ میلیون روهینگیایی و ۳۰۰ هزار نفر از اعضای جامعه میزبان - ۹۳۴ میلیون دلار است. از این مبلغ، 303 میلیون دلار (32 درصد) تا 12 جولای تأمین شده است.
این کسری بودجه عمدتاً ناشی از کاهش شدید کمک‌های بشردوستانه آمریکاست که بیش از نیمی از کل بودجه روهینگیاها را در چند سال گذشته تأمین می کرده است.
احسان الله، معلم روهینگیا در اردوگاه پناهندگان کوتوپالونگ می گوید که اگرچه کلاس‌های مهدکودک تا کلاس چهارم همچنان به حالت تعلیق درآمده است، ولی دانش‌آموزان کلاس‌های پنجم تا هفتم چهار روز در ماه و دانش‌آموزان کلاس‌های هشتم تا دهم پنج روز در هفته درس می‌خوانند.
او خاطرنشان کرد که اکثر کودکان در مقاطع پایین‌تر از کلاس ششم ثبت‌نام شده‌اند.
معلمان خواستار بازگشت همکاران اخراجی خود به کار شده‌اند و پیشنهاد داده‌اند که مقامات به جای تعلیق کلاس‌ها، ساعات درسی را کاهش دهند.
محمد صلاح‌الدین معاون کمیسر کاکس بازار، با اشاره به جلسه‌ای با حضور ذینفعان در دفترش در تاریخ ۳ جولای گفت: "ما باید تا ماه اوت برای تصمیم‌گیری صبر کنیم. یونیسف ظرف یک ماه در مورد پیشنهاد معلمان تصمیم خواهد گرفت".
رهبران روهینگیا با ابراز ناامیدی از تعلیق کلاس‌ها، گفتند که بسیاری از فرزندانشان از رویاهایشان محروم می‌شوند.
سیف‌ال، یکی از رهبران جامعه که ترجیح داد فقط از یک نام استفاده کند، گفت که این جامعه دهه‌ها آزار و اذیت در میانمار را تحمل کرده است که شهروندی آنها را سلب کرده و بسیاری را بدون امید رها کرده است.
او گفت: "برخی از ما هنوز به دنبال ایجاد ظرفیت برای حمایت و رهبری جامعه هستیم. اما این رویا اکنون به طور فزاینده‌ای دور از دسترس به نظر می‌رسد."
سازمان‌های بشردوستانه پس از هجوم روهینگیاها به بنگلادش در سال ۲۰۱۷، مراکز آموزشی را در اردوگاه‌ها راه‌اندازی کردند. این اردوگاه‌ها همچنین میزبان حدود ۱۰۰۰ مدرسه دینی و حدود ۲۰۰ مدرسه محلی هستند که همچنان فعال هستند.
در مراکز آموزشی، به دانش‌آموزان زبان انگلیسی و سایر دروس، از جمله ریاضیات و علوم، به زبان برمه‌ای آموزش داده می‌شود. دولت بنگلادش در سال 2020 به این مراکز اجازه داد تا برنامه درسی مدارس میانمار را تدریس کنند.
طبق گزارش سال ۲۰۱۸ سازمان روهینگیای برمه در بریتانیا، بسیاری از روهینگیایی‌ها ی ایالت راخین یا از دسترسی به آموزش محروم بوده‌اند یا از آموزش با کیفیت پایین بهره‌مند بوده‌اند.
پیش از خشونت‌های سال ۲۰۱۲ در راخین، آنها می‌توانستند در مدارس دولتی با همسالان راخین خود تحصیل کنند و همچنین واجد شرایط دریافت آموزش عالی در دانشگاه اصلی منطقه در "سیتوه" بودند.
با این حال، پس از موجی از خشونت‌های سازمان‌یافته دولتی در اواخر سال ۲۰۱۲، مقامات میانمار بسیاری از روهینگیاها را در "زندان‌های روباز" محبوس کردند و از دسترسی آنها به دانشگاه یا تکمیل تحصیلات جلوگیری کردند. آنها فقط اجازه داشتند در مدارسی با کمبود معلم و امکانات تحصیلی تحصیل کنند.
در نتیجه، سطح بالایی از بی‌سوادی در میان روهینگیاها وجود دارد. به طوری که حدود ۷۳ درصد از آنها خود را بی‌سواد می‌دانند.
نای سان لوین، از بنیانگذاران ائتلاف روهینگیای آزاد، گفته است که ۴۷ دانشجوی روهینگیایی که در دانشگاه یانگون پذیرفته شده بودند، پس از کودتای نظامی ۲۰۲۱ از ادامه تحصیل محروم شدند.
او افزود: "در واقع، در حال حاضر هیچ دانشجوی روهینگیایی اجازه تحصیل در دانشگاه را ندارد. بدون آموزش خوب، آنها در معرض خطر تبدیل شدن به "نسلی گمشده" قرار دارند."
نویسنده: پوریمول پالما، محمد جمیل خان، مکمل شووا
(روزنامه دیلی استار، دو شنبه، 28 جولای 2025)
نظر شما