گفتگو با سه شخصیت صنعت سینمایی

سه شخصیتی که علاقمند به فیلم هستند، درباره آینده و چالش های صنعت سینمای سریلانکا در زمان همه گیری کرونا بحث کرده و گفتند: "صنعت سینما حتی یک صنعت واقعی در کشور ما نیست."

آنها که در بحث یکی از مجله های کشور بنام "ساراساوییا"[۱] در مورد آینده سینما روز جمعه ۱۳ آگوست ۲۰۲۱ شرکت داشتند، "جاکسون آنتونی" بازیگر با سابقه و کارکرگردان، "دکتر راوی لییاناگا" تهیه کننده فیلم و رئیس گروه شرکت های "رایگام"  و "جانیت پراساننا ویتاناگا" دبیر انجمن نمایش دهندگان فیلم بودند . مجله ساراساوییا آنها را جمع کرده و برای بحث درباره آینده سینمای محلی و چالش های آن دعوت کرده بود.

دکتر راوی لییاناگا، تازه وارد در صنعت سینمای محلی است. "کادیرا دیویاراجا" یک فیلمی است که او  اخیراً تهیه کرده و هنوز اکران نشده است. با این حال، یک فرد تازه وارد است و در فرصت کمی  که با مشکلات صنعت آشفته ای که در اثر یک بیماری همه گیر بدتر شده است، روبرو می شود. دکتر لییاناگا، با وجود تجربه محدودی که در این صنعت دارد، معتقد است که صنعت سینمای محلی به مدت طولانی در حال افت

 بوده است و افزود که همه گیری کرونا، چندان در تشدید آن موثر نبوده است. لییاناگا گفت: "تمام کاری که کووید انجام داد بستن تابوتی بود که صنعت سینمای ما قبلاً در آن قرار داشت."

او از منظر یک کارآفرین، گفت که هیچ ویژگی صنعتی در حوزه سینما دیده نمی شود و هیچ سودی نیز در آن دیده نمی شود. به گفته وی، صنعت سینمای ما اساساً کارآفرینان را کنار می زند. او پرسید که اگر چه تعداد کمی از کارآفرینان باقیمانده ما وجود داشته باشند، آیا صنعت سینما در حال حاضر وجود دارد؟. باید افرادی باشند که بتوانند روی فیلم سرمایه گذاری کنند. فیلم های تامیلی و هندی سرمایه گذاران کافی دارند. اما فیلم های سینهالی جایی برای رفتن ندارند. هیچ محتوای با کیفیتی در سینهالی تولید نمی شود. پس چطور می شود که سرمایه گذاران جذب آن شوند؟.

"باید افرادی باشند که بتوانند روی فیلم سرمایه گذاری کنند. فیلم های تامیل و هندی سرمایه گذاران کافی دارند. اما فیلم های سینهالی جایی برای رفتن ندارند. هیچ محتوای با کیفیتی در سینهالی تولید نمی شود. پس چطور می شود که سرمایه گذاران جذب آن شوند؟"

جاکسون آنتونی بازیگر با سابقه و کارگردان، نزدیک به ۴۰ سال است که در این عرصه کار می کند و او همچنین چهار فیلم تحت کارگردانی او، از جمله"جولییاتگه بومیکاوا"، "آبا" و "آدرس نه" دارد.

آنتونی در مورد این موضوع گفت که هیچ "تراژدی خاصی" بر صنعت سینمای ما رخ نداده است. چالش هایی که او در طول چند دهه مشاهده کرد عمدتا جنگ، چندین مساله اجتماعی جاری و در حال حاضر نیز همه گیری کرونا بود. بنابراین، به گفته آنتونی، زمان گرانبهایی است که از دست رفته و هدر رفته است.

وی خاطرنشان کرد که سریلانکا یک کشور بسیار کوچک است و صنعت سینما به عنوان یک صنعت واقعی ثبت نشده است. اگر چندین فیلم ساخته شود، فقط تعداد کمی از آنها موفق خواهند بود. در هند هم همینطور است بسیاری از فیلم ها در هند تولید می شوند اما فقط تعداد کمی از آنها محبوب می شوند. این طبیعت جهان است. آنتونی معتقد است که نمی توان یک تراژدی یا بحرانی را که صنعت سینمای ما را قربانی کرده است، ترسیم کرد.

"این بحران سینما نیست"

آنتونی گفت: من از کلمه "بحران سینما" خوشم نمی آید. این یک بحران اجتماعی است، نه  مخصوص با سینما. ما نباید به آن بی احترامی کنیم، آن را دور بیندازیم یا نسبت به آن تبعیض قائل شویم. فیلم های جدید خودم از جمله "یاکا گای سوکاری" نیز در دست ساخت هستند. وقتی فاجعه رخ می دهد، معمولاً صنعت سرگرمی، اولین چیزی است که سقوط می کند.

آنتونی توضیح داد که چرا شکایت از این طبیعت بیهوده است. وقتی کشتی در حال غرق شدن است، ابتدا آلات موسیقی به بیرون پرتاب می شوند. ما باید وضعیت کشور را درک کنیم و بر اساس آن کار کنیم. با شیوع همه گیری کرونا، همه صنایع در کشور ما رو به افول گذاشته اند و بنابراین بدیهی است که ما نمی توانیم سود زیادی از صنعت سینما کسب کنیم.

جاکسون آنتونی در مورد نظر راوی لییاناگا که این صنعت مرده است، این سوال را مطرح کرد که چطور یک تهیه کننده جدید با امید ساخت یک فیلم جدید، وارد این صنعت شده است؟، آیا این صنعت واقعاً مرده یا بی ارزش است؟.

آنتونی گفت زمانی که کشور از این بحران اجتماعی خارج شد، جامعه فیلم نباید دست خالی باشد. ما باید آماده و خوش بین باشیم و این برای همه صنایع صدق می کند. وقتی جهان تغییر می کند، ما باید موافقت کنیم و خود را با آن تغییر وفق دهیم. و همین امر در مورد فرهنگ سینما نیز صدق می کند. وی اظهار داشت که ما باید با تغییر جهان تغییر کنیم و بدبین نباشیم.

آنتونی گفت: ما باید این دروازه ها و نقاط عطف فرهنگی را باز کنیم و با گذشت زمان به دوران جدید نزدیک شویم.

اگر چندین فیلم ساخته شود، فقط چند فیلم موفق خواهند بود. این مساله در هند هم اینگونه است. بسیاری از فیلم ها در هند تولید می شوند، اما فقط تعداد کمی از آنها محبوب می شوند. این طبیعت جهان است.

در پاسخ، جانیت پیرایاننا ویتاناگا گفت که درک چالش های پیش روی ما برای مواجهه با آینده صنعت سینما و حرکت به جلو بسیار مهم است.

با اشاره به این که۷۵  سال از اولین فیلم در سریلانکا به نام "کاداوونو پوروندووا"می گذرد، ویتاناگا گفت: اما، در طول چند دهه فیلم هنوز به طور رسمی صنعت حرفه ای شناخته نشده است. حتی چند ماه پیش، ما از شرکت ملی فیلم درخواست کردیم صنعت سینما را به عنوان یک صنعت به رسمیت بشناسد و امتیازات و مشوق های مالیاتی را که سایر صنایع دریافت می کنند، ارائه دهد.

"فناوری تشنه سینما است در حالی تماشاگری وجود دارد"

به گفته ویتاناگا، از پایان جنگ، ۱۰۷ تئاتر و سینما از ۲۴۵ فعالیت خود را برای همیشه متوقف کردند. تا پایان سال ۲۰۱۹، تنها ۱۳۸ مورد باقی مانده بود. تا سال ۲۰۲۱، سریلانکا دارای ۱۸۷ سینما، هر دو سینمای چند مکانه و سینمای تک نفره است. با وجود این که مجوز بازگشایی سالن های سینما داده شد، فقط حدود ۱۰۰ سالن در حال اجرا هستند. این موضوع در مورد آینده صنعت سینمای ما بسیار مهم است. هیچ کس از سالن داران سینما در مورد وضعیت آنها نمی پرسد. سالن های فیلم در شهرهای اصلی به کار خود ادامه می دهند در حالی که مناطق دورتر به ناچار فعالیت خود را متوقف می کنند.

سؤال ویتاناگا این بود که چگونه مشاغل در صنعت فیلم می توانند تماشاگران را به سالن های فیلم جذب کنند. وی توضیح داد که بر اساس داده های سال ۲۰۱۹، تعداد تماشاگران فیلم سینهالی ۵۸.۳۵ درصد کاهش یافته است. باید دلیلی وجود داشته باشد که چرا این اتفاق می افتد. نکته مهمی که باید به آن توجه شود، این است که بینندگان فیلم بالیوود تا حدود ۹۰ درصد کاهش چشمگیری داشته است. طبق مشاهدات ویتاناگا، این به دلیل پخش بی دقتی از فیلم های هندی توسط کانال های تلویزیونی است.

ما باید آماده و خوش بین باشیم و این در مورد هر صنعتی صدق می کند. وقتی جهان تغییر می کند، ما باید موافقت کنیم و خود را با آن تغییر وفق دهیم. و همین امر در مورد فرهنگ سینما نیز صدق می کند.

وی گفت: مردم از این ایده خسته شده اند و دیگر علاقه ای به تماشای آنها در سالن های سینما ندارند. در حال حاضر همین داستان در مورد فیلم های تامیل اتفاق می افتد. صنعت سینما مدت زیادی است که سود چندانی نداشته و لزوماً اتفاقی نیست که به دلیل همه گیری  کرونا رخ داده است. این امر هم بر سالن داران فیلم و هم بر تهیه کنندگان تأثیر می گذارد و ممکن است آنها نتوانند هزینه اولیه خود را نیز تأمین کنند.

با تأکید بر این که با همه گیری کرونا، بیش از هشت سالن سینما به طور دائم فعالیت خود را متوقف کردند، ویتاناگا با نگرانی گفت: مردم فقط از سالن های فیلم در شهر دیدن می کنند، اما به سالن های روستایی نمی روند. زیرا فناوری در این سینماها نیاز به بازسازی اساسی دارد. بنابراین هیچ فیلمی وجود ندارد که بتواند این سالن های سینمایی را به نمایش بگذارد.

وی بر این واقعیت تأکید کرد که اگر بخواهیم انتظار یک صنعت سودآوری مناسب در سریلانکا را داشته باشیم، توزیع فرصت ها در سراسر زمینه مهم است. تنها در این صورت است که ما می توانیم موفقیت سینما را در این کشور تضمین کنیم.

یکی از کمبودهای اصلی در صنعت سینمای سریلانکا که توسط پروفسور راوی لییاناگا مشاهده شده، ادغام هنر و صنعت است. به گفته وی، ما باید هنر و صنعت را با هم ادغام کنیم تا بخش سینمای ما موفق باشد و همچنین از تداوم آن محافظت کنیم. این بحث در واقع باید با دولت انجام شود. وی گفت: مجله ساراساویا را برای این کار تحسین می کنم. اما چرا بحثی در مورد به رسمیت شناختن صنعت سینما به عنوان یک صنعت واقعی وجود ندارد؟ فقط به این دلیل که بخش سرگرمی نسبت به سایر زمینه های جامعه کمتر مورد توجه قرار می گیرد، به این معنی نیست که می توانیم آن را کنار بگذاریم.

"برای دستیابی به موفقیت به عنوان یک صنعت، باید کارآفرینی و کسب درآمد همراه با ویژگی های هنری برای بهبود این صنعت وجود داشته باشد."

لییاناگا در ادامه توضیح داد که هیچ بیمه ای برای کارآفرینان در این صنعت یا هیچ وسیله ایمنی وجود ندارد.  به گفته علاقه مندان به فیلم، این واقعیت که سینما فقط از نظر هنری ارزیابی می شود، دلیل اصلی سقوط آن است.

بنابر مشاهدات خود، لییاناگا گفت: برای دستیابی به موفقیت به عنوان یک صنعت، باید کارآفرینی و کسب درآمد همراه با ویژگی های هنری برای بهبود این صنعت وجود داشته باشد. وی در ادامه توضیح داد که اگر تجار و کارآفرینان الهام گرفته و تشویق شوند، احتمال موفقیت در این زمینه زیاد است. و طبق نظر لییاناگا، این هدفی نه چندان دور از واقعیت است.

جاکسون آنتونی گفت: سالن داران فیلم در این شرایط بحرانی قهرمان هستند. ما باید کسانی را که هنوز ایستاده اند و همچنان از این صنعت حمایت می کنند و از آن محافظت می کنند، به ویژه با توجه به شرایط کنونی کشور، تحسین کنیم. او گفت که همه امیدها از بین نرفته است. بحث آنتونی این بود که سینما در حال گذار است. تقریباً شبیه یک انقلاب است. روزی فرا می رسد که تئاتر به نمونه ای کمیاب تبدیل می شود، اما مکانی محترم است که مردم به عنوان سنتی مانند اوپیرا،[۲] کابوکی[۳] و باله[۴] به آنجا می روند.

آنتونی آینده ای از سینما را پیش بینی می کند که در آن در دسترس انگشتان ما و صرفاً به شکل دیجیتالی باشد. اما او پیشنهاد کرد که علاقه مندان به فیلم نیز از این فرم کاملاً راضی نیستند. مطمئناً قریب به اتفاق است، اما ما باید با این تغییر موافقت کنیم و با آن همراه شویم. ما همچنین از اینترنت و رسانه های اجتماعی شکایت کردیم، اما اکنون از آن استفاده می کنیم، اینطور نیست؟. با وجود اینکه جنبه هنری فیلم های ما جالب است، اما به دلیل موانع زبانی، جایی برای آن در جهان بین المللی نداریم. ما باید فیلم های دو زبانه تولید کنیم تا با این چالش روبرو شویم و الهام بخش تغییر در سینمای خود باشیم. آنتونی تاکید کرد که این نیز هدف او است. این تقریباً شبیه یک انقلاب است.

در پاسخ، ویتاناگا خاطرنشان کرد که در یک لحظه معین، او نمی تواند دقیقاً تعداد سالن های فیلم باز را بگوید، زیرا در به دست آوردن داده ها در طول همه گیری کرونا، مشکل جدی وجود دارد. حدود ۸۱ سالن فیلم سینهالی به همراه چند سالن انگلیسی برای عموم باز است. اما در حال حاضر هیچ سالن سینمای تامیل باز نیست. یکی از دلایل این وضعیت این است که هیچ برنامه ریزی مشترکی بین تولیدکنندگان کشور ما پیش بینی نشده است. وی گفت: برای حفظ این صنعت، بین تولیدکنندگان، کارگردانان، کارآفرینان و سایر ذینفعان باید رویکردهای مشارکتی بیشتری وجود داشته باشد. حمایت و کار جمعی آنها چیزی است که در این زمان مورد نیاز است.

با تکرار نظرات ویتاناگا، جاکسون آنتونی موافقت کرد که برخی از عناصر مهم تولید و توزیع فیلم، متأسفانه تنها وظیفه تهیه کننده است. این فقط زمانی به کار گروهی تبدیل می شود که مردم از آن درآمد کسب کنند. آنتونی تاکید کرد که هیچ پشتیبانی دیگری وجود ندارد و این یک مشکل اساسی است که نیاز به رفع آن دارد.

منبع:

· https://www.dailymirror.lk/insight/Cinema-A-local-industry-that-is-not-an-industry/۳۷۴-۲۱۸۴۶۶

ملاحظات:

جامعه سریلانکا به پیروی و تاثیر پذیری از هند علاقه شدیدی به سینما دارد اما متناسب با علاقه  عموم و حتی نخبگان به فیلم و سینما تکنولوژی و علم  و هنر در این زمینه پیشرفت  نکرده است. از سوی دیگر علاقه ضمنی در سینمای سریلانکا وجود دارد که بدنبال استقلال در فیلم و صنعت سینما از هند هستند. مشکل بعدی این صنعت در سریلانکا تقسیم مخاطبان براساس قومیت و زبان است که هم در داخل دچار افت مخاطب می شود و هم دو زبان اصلی سینهالی و تامیلی مخاطب قابل توجهی در جهان ندارد هرچند وضعیت زبان تامیلی که در سریلانکا در اقلیت است در دیگر کشورها بهتر است.بنابراین هنرمندان،تهیه کنندگان و همه فعالین در این صنعت بسیار علاقمند به تعامل و بهره گیری از توان هنری و تکنولوژی دیگر کشورها هستند. از قضا نگرشی کاملا مثبت و علاقمند به سینمای ایران دارند که لازم زمینه این تعامل بیش از پیش محیا شود.