گزارش مهارت ها و توانمندی های هند ۲۰۱۹ بر اساس طرح مشترک شورای آموزش های فنی هند AICTE  ـ انجمن دانشگاههای هند  ـAIU  با همراهی شرکت هایی همچون  wheebox  فعالیت در زمینه ارزیابی آنلاین استعدادها ارائه‌ مشاوره در خصوص منابع انسانی و کنفدراسیون صنعت هند (CII) می باشد، که در تاریخ ۲۲ نوامبر سال ۲۰۱۸ منتشر گردید. این گزارش بر مبنای نتایج حاصل از «آزمون کارایی و مهارت» تنظیم شده بود و در آن سی صد هزار دانشجو از سرتاسر هند، از تاریخ  ۱۵ جولای تا ۳۰ اکتبر سال ۲۰۱۸ به رقابت با یکدیگر پرداختند. این آزمون مهارت های زبان انگلیسی، ارزیابی و تحلیل شرایط بحرانی، تحلیل اطلاعات اعدادی،  تخصص و مهارت در نرم افزار، شایستگی و صلاحیت های رفتاری شرکت کنندگان مورد ارزیابی قرار گرفت. گزارش نشان می دهد که ۵۷ درصد از فارغ التحصیلان رشته‌ی مهندسی واجد شرایط استخدام هستند (رشد پنج درصدی نسبت به سال گذشته). همچنین در از کاهش ۳ درصدی واجدین شرایط استخدام فارغ‌التحصیلان رشته‌ MBA سخن به میان آمده است بدون اینکه  به رقم حاصل از آزمون اشاره ای شده باشد.

در خاتمه این گونه نتیجه گیری می کند که تنها ۴۸ درصد از دانشجویانی که تحصیلات عالی را در رشته های فنی به اتمام رسانده اند واجد شرایط برای استخدام می باشند که بیانگر وخامت شرایط تحصیلات عالی در رشته های فنی در هند می باشد. دو نتیجه‌ی ارزشمند از این گزارش استخراج می شود، اول اینکه آموزش  عالی در رشته های فنی در هند که تحت نظارت شورای آموزش فنی هند اداره می شود هر ساله نیروی انسانی بیشماری را که از نظر فنی دارای مدرک هستند به جامعه تحویل می دهد درصورتیکه حتی نیمی از این افراد  واجد شرایط استخدام نمی باشند. ثانیاً، آنکه ۴۸ درصد از افراد هم که توانسته اند شرایط لازم برای استخدام را کسب کنند همه در حد عالی نیستند، بلکه در سطوحی از عالی تا حد قابل قبول رده بندی می شوند. به منظور تعمیم سادة این موارد در اصطلاحات ارقامی و آماری،  یک استدلال (جز به کل) مطرح می شود و آن اینکه منطقی تر بود،  تنها ۵۰ درصد از نیروی انسانی واجد شرایط و ۲۴ درصد از کل نیروی انسانی فنی فارغ‌التحصیل در نظر گرفته می شدند که به صورت سطحی میانگین و بالاتر از میانگین تمایل به واجد شرایط بودن، مشخص می گردد. سال گذشته یک شرکت ارزیابی کارایی افراد به نام aspiring minds (اذهان مشتاق) بر اساس مطالعات خود ادعا کرد که ۹۵ درصد از مهندسان کشور فاقد شرایط لازم برای اشتغال در مشاغل توسعه‌ی نرم افزاری می باشند که منجر به ایجاد تنش هایی در کشور گردید. رئیس آموزش جهانی آقای موهانداس پای که از کارشناسان قدیمیIT ، مدیران ارشد مالی و عضو هیئت مدیره شرکت تکنولوژی و فن آوری Infosys (شرکت هندی که مشاوره های تجاری و اطلاعات تکنولوژیکی ارایه می دهد) مطالعه‌ی اخیر شرکت «اذهان مشتاق» را بی ارزش و مهمل دانست. این در حالی است که، کارشناس صنعتی آقای  C P Gurnani  که  مدیر عامل  و مدیر اداری شرکتTechh Mahindra   می باشد، در طی بررسی های خود در  ماه ژوئن امسال ( ۲۰۱۸) بر درستی مطالعات شرکت «ذهن های مشتاق» صحه گذاشت و اعلام کرد که ۹۴ درصد از فارغ‌التحصیلان رشته‌ی های مهندسی فاقد شرایط لازم برای استخدام هستند. آقایان موهان داس پای و Gurnani  هر دو به نوعی حق به جانب هستند. آقای موهان داس پای به عنوان مدیر یک مجموعه ی آموزشی، بر رقم  ۴۸ درصد  تکیه  می کند، شاید با این کار می خواهد  تاثیر مجموعه‌ی خود را در روند رشد میانگین ملی کارایی اعلام کند، آقای  Gurnani  نیز به عنوان مدیر یک شرکت برجسته‌ای که در زمینه‌ی تکنولوژی خدمات ارائه می دهد، کارایی ۵ درصدی از  فارغ‌التحصیلان رشته های مهندسی را مورد قبول می داند. با توجه به همه‌ی این مسائل این سؤال مطرح می شود که چه اتفاقی در حال رخ دادن است؟ جواب به این سؤال را بایستی در بررسی نظام آموزشی عالی در رشته های فنی جستجو کرد، نظامی که به گسترش بی رویه ی مراکز آموزش عالی  فنی آن هم بدون رعایت اصول و قواعد دامن زده است. این نظام تبدیل به  تجارتخانه ای شده است که کالای عمومی( خدمات) ارایه می دهد اما  به کیفیت خدمات ارائه شده  توجه چندانی ندارد. نظام های آموزشی در جهت شکوفا سازی و کمک به افراد برای رسیدن به موفقیت و کامیابی طراح ریزی می شوند. اما مشکل اصلی در این است که به نظر می رسد که هیچ  کدام از قانونگذاران و مجریان قانون در هند به این مسئله توجه نکرده اند که امر تحصیل در ارتباط با بشر (موجودی کمال طلب و مشتاق ترقی) می باشد و چنان نظام آموزشی طرح ریزی کرده اند  که در آن بیش از نیمی از دانش جویان با شکست مواجه می شوند. انتقادات بسیاری بر مدارک آموزش عالی هند وارد است. برای کسب این مدارک منابع مالی و وقت بسیاری هزینه شده است و صرف وقت و هزینه‌ی مجدد برای اصلاحات این امور به هیچ عنوان ایده ی خوبی نمی باشد.  رسیدگی به مسائل و مشکلاتی  اینچنینی چندان در هند مطرح نیست اما دیگر زمان آن فرا رسیده است تا به جای تباهی مشاغل و آینده جوانان این کشور، دست مفسدان از این نظام کوتاه شود. امروزه هر کدام از این دانشگاه ها، دانشکده های مهندسی و مؤسساتی که رشته‌ی مدیریت کارشناسی ارشد بازرگانی را ارائه می دهند، تارنماهای مختص خود را دارند که در آن چگونگی آغاز به کار، دیدگاهها و وظایف و اهداف این مراکز به شیوه ای بسیار جذاب و مسئولانه بیان شده است، دریغ از اینکه واقعیت امر با مراجعه و عضویت در این مراکز آشکار می گردد. باشاهده‌ی  چگونگی فعالیت این مؤسسات در چنان شرایط ناگواری ناخودآگاه این سوال مطرح می شود که چگونه با تاسیس و فعالیت  اینگونه مؤسسات از همان ابتدای امر موافقت شده است؟ در این مراکز گاهاً دانشجویان معدودی مشاهده می شوند که علیرغم مشکلات مالی و نداشتن امکانات تحصیلی مناسب، امیدوارانه به پیشرفت می اندیشند. حکایت آنها الهام بخش و دیدگاهها، توانایی ها، اشتیاق و علاقه آنها به موفقیت غیر قابل انکار است و گاها  اساتیدی حضور دارند که نه تنها  دانشی ارایه نمی دهند  بلکه در اصرار و استقامت بر تدریس و یاد گیری نیز سست می باشند. جالب اینجاست که « گزارش مهارتهای هند»  این امر را که دانش آموزان برتر اغلب از شهرهایی کوچک با امکانات محدود می باشند، تایید می کند.ا ظهارات قید شده مسئولان این مؤسسات در تارنماها به گونه ای است که گویی سخنانشان برگرفته  از کتاب بهاگوات گیتا( کتاب مقدس هندوها)  می باشد. اما  آن حس اکتشاف، انگیزه و رشادتی که در تارنماهای این موسسات به آنها اشاره شده  است  تنها در  صورتی می تواند گیرا و تأثیر گذار باشد که از حالت کلیشه ای خارج شود.

• نویسنده:  این مقاله توسط آقای Mukul P Gupta مدیر سابق مؤسسه ی توسعه ی مدیریت می باشد. 

توضیح: مدرک گرایی در هند باعث گردیده که کیفیت آموزشی به نحوه چشم گیری کاهش یابد. افزون بر آن سیستم آموزشی هند دارای عیب و نقص های زیادی است که از جمله آنها می توان به بروکراسی های ادارای بیشمار، به روز نبودن و غیره اشاره کرد.

روزنامه: دی ان آ  تاریخ ۳۰ نوامبر ۲۰۱۸