کمپین راجستان برای بازسازی مدارس، شکوفایی و فرصت های برابر را به ارمغان خواهد آورد.

«خورخه لوئیس بورخس» نویسنده آرژانتینی در یکی از داستان هایش شخصیتی را به نام «پیر منارد» خلق کرد که تصمیم داشت رمان دن کیشوت سروانتس را بازنویسی کند. پس از تلاش های بسیار، باز نویسی کلمه به کلمه او به پایان رسید. ۳۰۰ سال از ادبیات و تاریخ دون کیشوت و رمان آن می گذشت و هرچند کلمات برداشت همان کلمات بود ولی معنای کاملا متفاوتی داشت.

این داستان فوق العاده مصداقی از سیاست های آموزشی مدارس هند است. یادگیری، تدریس، مدیریت، اداره و بازخورد همان کلمات هستند اما اکنون معنای متفاوتی دارند. هندوستان نیازمند بازنگری در سیستم آموزشی مدارس خود است. زیرا یادگیری طوطی وار برای رسیدن به هدف پروفایل تحصیلات بین المللی (کنجکاوی، اعتماد به نفس، خطر پذیری، کار گروهی، برقراری ارتباط، تفکر و تعقل) در دنیای اینترنت و آموزش امروز اهمیتی چندانی ندارد. به قول شاعر نامدار ویلیام باتلر :"آموزش پر کردن یک سبد نیست، بلکه جرقه آتش است."

این تحول با وجود تغییرات عمده ای که در دنیای کار به وقوع پیوسته امری پیچیده است. دنیای کاری که در آن اتوماسیون بدان معناست که خواندن، نوشتن، حساب و مهارت های نرم افزاری مهم ترین جزء مهارت های استخدام محسوب می شوند. در هندوستان مشکل عددی هم وجود دارد، کلاس ۱۰، کلاس ۸ کنونی است و به زودی کلاس ۱۲ برای فیلتر کردن دانش آموزان ضعیف تر، کلاس ۱۰ جدید خواهد بود. (یعنی سطح آموزشی دانش آموز بسیار پایین تر از مقطعی که او در آن جای می گیرد است).

 تمام این تغییرات منجر به اهمیت یافتن بیشتر آموزگار و کارآموز او می شود. ما می دانیم که تکنولوژی نقش بسزایی را در امر آموزش ایفا می کند، اما چگونگی آنرا نمی دانیم. حتی احتمالا از تاثیر کامل آموزش الکترونیک بی بهره ایم و ضروری است به افق روشن چشم بدوزیم.

در المپیک سال ۲۰۱۶ ژولیس یگو برنده کنیایی مدال المپیک پرتاب نیزه با تماشای ویدیو های یوتیوپ چگونگی پرتاب نیزه را آموخت. تمام دولت ها در خصوص زیر ساخت های فیزیکی سخن می گویند، اما هر سیاست مداری می تواند بگوید که برای شهروندان و رای دهندگان، مدارس "زیر ساخت های فرصت ساز" هستند.

اکثر مداخله های سیاسی منجمله در ایالت راجستان که جمعیت کودکان آن ۱۸ میلیون است و ۹۰% از آنها به مدرسه می روند، بر روی سه ورودی مهم تحصیلات معلم، حقوق او و اندازه کلاس ها تمرکز دارند. در حالیکه این موارد از اهمیت ویژه ای برخوردار هستند، تحقیقات در مورد سهم آنها در بازده یادگیری هم مشروط است و پیشنهاد می شود که به مسائل دشوارتر و بنیادی تر نظیر اداره کردن مدرسه هم پرداخته شود.

مسئولان ایالت راجستان مصمم شدند برای اینکه به وعده خود به کودکان عمل کند، سیستم مدارس همگانی را اعمال کند. به این منظور سه برنامه تحول مرحله ای را تواما به کار گرفت: ایجاد ظرفیت های مدیریتی، تقویت ساختارهای دولتی و حصول اطمینان از بازخورد های مستمر. اولین مرحله بر روی ادغام مدارس تمرکز داشت، که در هر حوزه  برای رتبه های ۱-۱۲، مدارسی به نام آدرش و برای رتبه های ۱-۸ مدارس آتکریشت در نظر گرفته شد، که زیر ساخت های این مدارس تقویت شده، کادر آموزشی آن کامل بود و نظارت مدارس به واسطه تعبیه سیستم های اطلاعاتی و ارتباطی هم برای داخل ساختمان و هم در حیاط امکان پذیر شده بود. این حرکت تضمین کننده بهره برداری بهتر از منابع، نظارت دقیق تر مدارس و پاسخگویی بیشتر کارکنان بود.

مرحله دوم: داشتن بازدیدهای سه ماه یکبار از مدارس کل ایالت، بازدید از حوزه ها هر دو ماه یکبار و جلسات ماهانه در مدارس بود که ماحصل نظارت های اجرائی مستمر است. سومین مرحله استفاده از رسانه های اجتماعی برای نشان دادن بازخورد ها، استفاده از بودجه و بازرسی دقیق معلمان است که شامل آموزش مستمر به تمام پرسنل رده پایین تا بالا می شود.

نتیجه این شد که میزان قبولی در امتحانات هماهنگ کلاس دهم مدارس دولتی  از ۵۸% به ۷۲% ارتقاء یافت و در کلاس دوازدهم رشته هنر، نمره دانش آموزان مدارس دولتی از مدارس خصوصی بیشتر بود.

 با ترفیع و ارتقاء صد هزار معلم یا انتقال آنها با یک روند شفاف سازی شده  مشاوره محور، کمبود معلم نیز تا ۳۵ % کاهش یافت (از ۶۰ % به ۲۵%رسید ). مهم ترین فاکتور اعتقاد جامعه به آموزش همگانی بود که بازتاب آنرا در افزایش ۹ میلیونی ثبت نام ها در مدارس دولتی و ظرف سه سال گذشته شاهد بودیم. شایان ذکر است،۷۰ % از والدین در جلسات ایالتی  اولیاء و مربیان حضور داشتند.

سخاوت و بخشش جامعه در اعطای کمک های مالی به مدارس محل ،به مرتفع شدن شکاف های زیر ساختی و تامین منابع مالی کمک بسزایی کرد. با وجود اینکه در مورد سیاست گذاری های آموزشی، مدارس و اولیاء خرسندیم اما متوجه شدیم که هنوز اقدامات بسیاری می بایست انجام شود.

مدارس هندوستان در وضعیت اضطراری هستند، زیرا ۱۰ سال است که هر ماه یک میلیون جوانان به جمع نیروی کار می پیوندند اما برخی ازآنها حتی توانایی تامین مایحتاج زندگی خود را نخواهند داشت، زیرا مدارس آنها را مهیای بازار کار نکرده اند. منابع گسترده ای خواهان استمرار توازن در مدارس سطح پایین کنونی شدند، اما وضعیت کنونی را می توان با اراده سیاسی، حمایت جامعه ،شفاف سازی، ارتباطات، سنجش و غیره تغییر داد.

دولت مرکزی با اتخاذ تصمیمات اخیر برای واگذاری تصمیم گیری ها به ایالات و حذف قانون نظارت دولت مرکزی به حق تحصیل همگانی که ماحصل تلاش های پیشین برای ثبت نام در مدارس بود، کمک شایانی را در این زمینه به ایالات کرد.

اخیرا در جایی خواندم که زندان های خصوصی رشد صنعتی عظیمی را در آمریکا به وجود آوردند. آنها پی برده اند که بهترین پیش بینی از پیشرفت های آتی این است که چند سلول و چند زندانی ظرف ۱۵ سال آینده مورد نیاز است. یعنی لگاریتمی ساده بر مبنای یک سوال که کودک ۱۱ ساله چند درصد قادر به خواندن است. می توانیم بگوییم که در جامعه باسواد جرم و جنایتی نخواهد بود، اما به نظر می رسد آنها ارتباط واقعی را پیدا کرده اند. هر جامعه ای شرایط متفاوتی دارد، اما یک شاخص ساده را معرفی می شود و آن اینکه کودک ۱۱ ساله هندی چند درصد قادر به خواندن است؟ این بهترین پیش گویی برای داشتن رفاه پایدار و فرصت های برابر در هندوستان است.

ملاحظه  وضعیت نظام آموزش و پرورش و آموزش عالی در هند ضعیف است. سیستم آموزشی سنتی و مشکلات عدیده آن مانند نبود آموزگاران مجرب، امکانات نامناسب و نا کافی آموزشی و غیرو باعث گردیده که محصلان تنها به فکر قبولی در امتحانات پایانی و اخذ مدرک باشند. از این رو بسیاری از مسئولین و جامعه شناسان نگران آینده هستند و راهکار های را نیز به دولت مرکزی و دولت های ایالتی ارائه داده اند.

روزنامه: تایمز آف ایندیا   مورخ: ۱۴ دسامبر

سال ۱۳۹۵