شعله پرینچک

 بحث «اتوبوس صورتی» بحث تازه ای نیست. هر از چند گاه در صدر اخبار روز ترکیه قرار می گیرند. طرح های «متروبوس صورتی» و «واگن صورتی» پیش از این در استانبول و آنکارا در دستور کار قرار گرفته بود، اما بخش قابل توجهی از جامعه با آن مخالفت کردند. آن موقع در مورد غیر قابل اجرا بودن  "طرح : یادداشتی نوشته بودم.

حزب سعادت ترکیه با راه اندازی پویش و امضاهای جمع آوری شده برای پروژه «اتوبوس صورتی» که در سال 2012 ارائه کرده بود ؛ به شهردار وقت استانبول «قدیر توپباش» ارسال کرد، اما به دلیل واکنش ها از سوی افکار عمومی این کمپین به نتیجه نرسید.

بعدها در کارزار و پویش «فریاد» که در سال 2014 در شبکه‌های اجتماعی با هشتگ «جای من را اشغال نکن، پاهایت را جمع کن» راه‌اندازی شد، عکس‌هایی به اشتراک گذاشته شد که نشان می‌داد چگونه مردان در وسایل حمل‌ونقل عمومی مانند متروبوس، اتوبوس و مترو زنان را مورد آزار و اذیت قرار می‌دهند.

پروژه «اتوبوس صورتی» یک « راه چاره است »  یا بهتر است بگوییم « راهی از روی استیصال »است و دوباره در صدر اخبار روز درترکیه قرار می گیرد. همچنین این پروژه پس از قتل اوزگه جان[1] در سال 2015 به عنوان راه حل ارائه شد.

تا جایی که به خاطر دارم در ابتدای سال 2016 طرح «اتوبوس صورتی» در سیواس راه اندازی شد تا از خشونت و تجاوز جنسی زنان جلوگیری شود. همچنین اولین «تاکسی صورتی» با مراسمی در فوریه همان سال به بهره برداری رسید. این اتوبوس ها بین ساعت 08:00 تا 20:00 خدمات ارائه می کنند وهیچ  مشتری مرد را نمی پذیرند. از آنجایی که وسیله نقلیه برای زنان بود، همه چیز از لامپ های آن گرفته تا روکش صندلی ها، از فرمان تا دسته دنده آن، صورتی رنگ شده بود و ظاهری شبیه به اسباب بازی های دخترانه باربی داشتند.

طرح «اتوبوس صورتی» در شهرهای مختلفی از ترکیه همچون بورسا، مالاتیا، شانلی اورفا، قهرمان ماراش به صورت آزمایش شدند.

در مالاتیا، در سپتامبر 2017، تنها مسافران زن می‌توانستند از «اتوبوس صورتی» تزئین شده با گل‌های مروارید استفاده کنند. رانندگان «اتوبوس های صورتی» نیز زنان بودند.

متاسفم، اتوبوس سیاه فمینیست ها

در آن برهه ای زمانی یک تلاش متقابل نیز وجود داشت. کاربری به نام «ببخشید، فمینیست» یک کمپین اتوبوس سیاه را درتارنمای Change.org راه اندازی کرد.

«درواقعیت خشونت مردان به سطوح غیرقابل تصوری رسیده است و زنان هر روز در خیابان‌ها و وسایل نقلیه عمومی مورد آزار و اذیت قرار می‌گیرند، جلوگیری از آزار و اذیت و جلوگیری از تداخل در سلامت جسمانی زنان ضروری است. با این حال، راه دستیابی به این هدف، همانطور که پیشنهاد شد، منزوی کردن افرادی که در حال حاضر در معرض خطر هستند، به حاشیه راندن آنها با قرار دادن آنها در اتوبوس های صورتی علامت گذاری شده و محدود کردن حضور آنها در مکان های عمومی نیست، بلکه با معرفی روش اتوبوس سیاه برای مردانی است که در معرض خطر هستند. عاملان آزار و اذیت».

درمان مسمومیت بنفش تفاوتی نداشت. گویی از دو نقطه افراطی می آیند اما در یک دیدگاه به هم می رسند:

به لطف اپلیکیشن اتوبوس سیاه، زنان و دختران جوان می توانند بدون به خطر انداختن سلامت جسمانی خود، بدون آزار و اذیت، بدون ترس از تعقیب شدن در هنگام پیاده شدن، بدون ربوده شدن، بدون تجاوز جنسی و شاید بدون کشته شدن به دلیل مقاومت در برابر متجاوز، سفر کنند. مثل اوزگه جان

این اتوبوس ها فقط تا ساعت 21 شب فعالیت کرده و مانع از سرگردانی شبانه آزارگران، متجاوزان و قاتلان احتمالی در خیابان ها می شوند. زیرا پدر خانواده و مرد خانه اجازه نمی دهد بعد از ساعت 9 شب زن خانه بیرون بماند.»

زنانی که سوار اتوبوس می شوند، زنانی که سوار اتوبوس نمی شوند… مردانی که سوار اتوبوس می شوند، مردانی که سوار اتوبوس نمی شوند…

این دستور به هر دو به زن و مرد هیچ تفاوتی با فرمانی که دکتر پاولوف به سگش داد، ندارد: زن دیدی حمله کن! زیرا یک ابزار جنسی است. مرد دیدی حمله کن! زیرا او شکارچی ابزار جنسی است.

می خواهید فراتر هم برویم و  قانون "چکمه صورتی، چکمه آبی" را اجرا کنیم و مسافران اتوبوس صورتی-مسافران قطار اتوبوس سیاه تربیت کنیم که مثل سگ و گربه با هم دعوا کنند.

«به جای ساخت اتوبوس‌های  صورتی برای زنان، قفس های حمل مردانی که نمی توانند با زنان سفر کنند، بسازیم.» (17 مه 2017)

مضحک نیست؟ این نوشته یک مرد "معاصر" است!

مردان گرگ نما

منع رفت و آمد برای هر دو طرف پس از تاریک شدن هوا. ساعات پایان کار هر دو اتوبوس رنگی نیز جالب است. قبل از تاریک شدن هوا در خانه باش! وگرنه یا شکار گرگها می شوی یا به گرگ تبدیل میشوی...

یعنی زنان و مردان ما این هستند؟  مایه شرمساری بچه هایمان نیست؟ مایه شرم کشور ، ملت مان نیست!

نیمی از زن ها آسمانی اند... و نصف دیگر جمعیت را نیز به دنیا آوردند... زنان معلم جامعه هستند. ما زنان خود را در هر جامعه ای که شما طراحی کنید آموزش خواهیم داد.

درست مثل دوران جنگ استقلال. درست مثل روزهایی که جمهوری مستقل ترکیه را ساختیم. آن موقع جبهه "صورتی-سیاه" وجود نداشت! همه در حال انجام وظیفه بودند.

مردان و زنان این جامعه همواره سربلند،  با اعتماد به نفس و مستقل زندگی کرده اند! ما مولد هستیم، سرزمینمان را دوست داریم. ما میهن پرست و وظیفه شناس هستیم، سرشار از احترام و عشق هستیم. چون ما کوشا هستیم. ما از سخت کار کردن لذت می بریم. ما برای این کشور سخت کار کرده ایم و به این کار ادامه می دهیم، جان خود را فدا می کنیم. امپریالیسم جز چند مورد فاسد نمی تواند ما را نابود کند! مهم نیست از چه رنگی به عنوان سلاح استفاده می کند.

ملاحظات کارشناسی :

طبق قانون مدنی ترکیه زن و مرد در قانون اساسی حق یکسان دارند. زنان نیز همانند مردان می‌توانند در کلیه مشاغل فعالیت داشته باشند. اما شوهر می‌تواند همسر خود را از حرفه یا صنعتی که منافع و مصالح خانوادگی‌ یا حیثیت مرد یا زن را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد منع کند.

حقوق دریافتی زنان با مردان طبق (قانون 4857) به طور مساوی و برابر است و مردان ارجحیتی نسبت به زنان ندارند. طبق قانون مدنی ترکیه زن‌ها برای کار به اجازه همسر یا پدر احتیاج ندارند و خود می‌توانند محل کار خود را نیز تعیین کنند.

یکی از رهیافتهای منحصربه فردی که در ترکیه مشاهده می شود، توجه به این مسئله است که در کنار برنامه هایی که به طور مستقیم برای زنان تدوین می شود، آنچه برای ارتقای برابری جنسیتی ضروری است، آگاهی مردان از موضوع برابری جنسیتی و نقش آنها در بهبود وضع زنان است.

آمار آزارگران، متجاوزان و قاتلان زن ها در ترکیه بسیار زیاد است . علیرغم تلاش دولت ووزارت خانواده ترکیه متاسفانه این آمار بهبود آنچنانی نیافته است .

https://www.aydinlik.com.tr/koseyazisi/kadin-gordun-mu-saldir-cunku-o-cinsel-bir-nesnedir-erkek-gordun-mu-saldir-cunku-o-da-cinsel-bir-nesne-avcisidir-460031