یک فیلم بالیوودی ناکامی هندوستان را در برآورده کردن اهداف آموزش پیش دبستانی بر ملا کرد.

زبان انگلیسی با بخش های اجرایی هندوستان و طبقه مرفه گره خورده است و شکافی را بین قشر متمول و بی بضاعت ایجاد کرده است.

داستان اصلی ناکامی سیستماتیک هندوستان این است که کودکانی که از لحاظ اجتماعی و اقتصادی  قشر ضعیف جامعه را تشکیل می دهند در مدارس انگلیسی زبان تحصیل نخواهند کرد.

چند پل اندک در میان این تقسیم بندی زبانی وجود دارد. مردم هر دو گروه روزنامه یکسانی را نمی خوانند، یا شبکه های تلویزیونی مشترکی را نگاه نمی کنند. کودکان آنها به مدارس متفاوت می روند و در اکثر ایالت ها کتب درسی آنها هم با سایر دانش آموزان فرق دارد. هنوز هم با وجود اینکه انگلیسی نقطه عطف اجتماعی است، همچنین محوری برای پویایی و رقابت است. انگلیسی نقش های متفاوتی را در ناهمگونی و نا برابری جامعه ایفا می کند. جامعه ثابت کرده که با چالش های شناختی زبان روبرو است که برخی از آنها مانع پرداختن به مسئله اصلی می شود.

تا آنجا که اندیشمندان از گام برداشتن در این حیطه هراسان هستند و فیلم سازان هم تمایلی برای پرداختن به موضوع مذکور ندارند. در زمانی که به نظر می رسد، تحصیلات در سیاست گذاری ها از اولویت کمتری برخوردار است، این فیلم بالیوودی با موضوعات پیچپیده نظیر تقسیم بندی شهری، مهارت های زبانی و پروسه پذیرش پیش دبستانی تصویر محبوبی را در ذهن بیننده به جای گذاشت. فیلم "مدرسه هندی" کمی غیر معمول است و هیچ مفهومی ندارد تنها تمرکز بر روی فاصله فرهنگی و اجتماعی بین پولدار و فقیر و بین پولدارها با شان و مقام و آسایش متفاوت آنهاست.

این فیلم بیشتر شبیه به یک مستند از جامعه شناسی آموزش است تا فیلمی سرگرم کننده و نه فقط به خاطر آموزنده بودنش بلکه به خاطر نگاهش به چگونگی سیستم تحصیلی هندوستان، نمونه ای از سینمای آموزشی است. این فیلم حکایت زوج جوانی است که می خواهند از پایه برای کودک خود امکان تحصیل مناسبی را فراهم کنند. آنها متوجه می شوند که سیستم آموزش هندوستان فضای اندکی را به آموزش معمولی اختصاص داده است. یعنی پرواز مستقیم، یا به سمت کامیابی ابدی یا به سمت قهقرای ابدی. آنها قصد دارند دختر خود را در یکی از پیش دبستانی های نمونه دهلی ثبت نام کنند. تلاش برای گرفتن پذیرش آنها را به انجام کارهایی وا می دارد که از آن روی گردان بوده اند.

آنها ابتدا به یکی از محله های شیک و با کلاس نقل مکان می کنند تا از سهمیه محلی برخوردار شوند و وقتی نتیجه نمی گیرند به محله فقیر نشین می روند تا از سهمیه بخش ضعیف اقتصادی برخوردار شوند. این ماجراها به ظاهر موقعیت ها و گفتگوی خنده داری را خلق می کند، اما در واقع سیسستم آموزشی و ادعای آنها برای در خدمت بودن اهداف ملی را زیر سوال می برد و از سه جنبه مختلف آنها را افشاء می کند: ضد و نقیض گویی، تهی بودن حرفه ای آنها و فساد درونشان.

مردم و دولتمردان فراموش کرده اند که معنی قانون حق تحصیل چیست؟ این قانون تاریخی به شهر های هند تقلیل یافته و تنها ۲۵% از سهم مدارس انگلیسی زبان خصوصی به  قشر ضعیف اختصاص یافته است. دستور کار واقعی این قانون تضمین اجباری شدن تحصیلات برابر برای همه کودکان هندوستان بوده است. مسئولیت ویژه این قانون به عنوان تنها قانون آموزشی که در پارلمان تصویب شده است، به دولت مرکزی اعطا شد. در حال حاضراین مسئولیت تقریبا به طور کامل به سایر ایالات سپرده شده است. برخی از آنها ظرفیت خود را محدود کرده اند و به ندرت علاقه ای به اصلاح مدارس دارند.

در حال حاضر این قانون به تعداد معدود و خوش شانسی از اقشار ضعیف جامعه این امکان را می دهد که فرزندان خود را در مدارس خصوصی ثبت نام کنند. فیلم "مدرسه هندی " زمانی که  بازیگران  پولدار با تقلب موفق به دریافت سهمیه اقشار بی بضاعت شدند به اوج می رسد. آنها فهمیدند که مرد واقعا فقیری را فریب دادند که به آنها کمک کرده بود. این مرد یک مستضعف واقعی بود. واقعیت این است که سهمیه مستضعفان از طریق قرعه کشی بین آنها توزیع می شود و این بدان معناست که این فرصت از روی شانس است نه حق.

این فیلم همچنین به فسادی پرداخته است که شامل توزیع این سهمیه هم می شود. سیاست مداران و دست اندرکاران به شکل فعال افراد عادی را با اغوا گری نزد خود می کشند تا مدارک لازم را در اختیارشان بگذارند. حتی در بخشی از فیلم مشاهده می کنیم که چگونه مشاوران خیره سر و فرصت طلب از آموزش رفتار مناسب به والدین و فرزندانشان برای پذیرش در مدارس کاسبی می کنند.

در انتها، فیلم نشان می دهد که چگونه به عنوان یک کشور در تحقق تمام اهداف خود در فراهم کردن آموزش پیش دبستانی ناکام بوده ایم. اصول اصلی مراقبت از کودکان و آموزش آنها قربانی تجاری سازی شده است.

قانون حق تحصیل همگانی از ۶ سالگی لازم الاجراست و کودکان زیر۶ سال آزادند تا مورد استثمار قرار بگیرند. ثابت شده است که آموزش بین سالهای ۳ تا ۶ سالگی ذهن کودک را شکوفا می کند، زیرا ذهن در این سن قابلیت سازمان دهی را دارد.

هیچ معیاری برای حقوق معلمان، فضا و وسایل و تجهیزات کمک آموزشی وجود ندارد. اکثر مدارس دولتی پیش دبستانی ندارند. در عوض مدارس خصوصی فقط از مقطع پیش دبستانی ثبت نام دارند. جالب اینجاست که در فیلم مدرسه هندی پذیرش دختر خانواده در پیش دبستانی به مسئله مرگ و زندگی والدینش تبدیل شده بود. جستجوی همراه با سختی آنها نقص های ساختاری سیستم را به بیننده یاد آور می شود.

اما این جستجو به سبک قهرمانانه فیلم های بالیوودی به پایان می رسد. قهرمان اخلاق مدار با یک سخنرانی عمومی راه حل واضحی را برای تقسیم مدارس پیشنهاد می کند. او با برانگیختن احساسات میهن دوستانه می گوید: همه ما افراد هندی زبان هستیم  که به انگلیسی هم نیاز داریم. او خاطر نشان کرد که ما نیازمند ارتقاء استاندارد زبان انگلیسی در مدارس دولتی هستیم و از مخاطب خواسته شد که برای بهبود شرایط در مدارس دولتی کاری کند.

خوب است بالیوود این امید را زنده نگه دارد که آموزش و پرورش می تواند به عنوان یک جریان اجتماعی به جامعه کمک کند. در حال حاضر این امید کاملا بی جا است. مدارس دولتی فقط مختص فقرا شده است و دولت تمایلی به سرمایه گذاری منابع حرفه ای و مالی در این مدارس ندارد. از طرف دیگر، مدارس خصوصی به شکل فزاینده ای به والدین هزینه های اضافی تحمیل می کنند. آنها به سادگی والدین را مجبور به پرداخت پول برای هر وسیله جدید و غیر ضروری می کنند.

بین این مدارس و مدارس دولتی، تنها یک پل باریک وجود دارد: سهمیه قشر بی بضاعت. این جمعیت چشم انتظار این پل هستند تا هر تابستان ظرفیت آن بیشتر شود.

ملاحظه: سیستم آموزشی هند دارای مشکلات زیادی همچون بروکراسی ها، تبعیض میان قشر غنی و فقیر و غیرو است. مدارس انگلیسی زبان در میان جامعه هند به مدارس نمونه شهرت یافته اند و بسیاری از خانواده ها به خاطر آینده فرزندانشان تمامی همت خود را به کار می بندند تا کودکانشان در این مدارس مشغول به تحصیل شوند، اما ورود به این مدارس بسیار مشکل است و به همین خاطر با مشکلات بسیاری مواجه می شوند.

روزنامه: ایندین اکسپرس  مورخ: ۱۷ ژوئن

سال ۱۳۹۶