تحصیل کودکان در هندوستان به دلیل اختصاص بودجه اندک به آن، به افت خود ادامه خواهد داد.
حق مسلم تحصیل در مدرسه و قانون حق تحصیل همگانی برای در دسترس قرار دادن آموزش همگانی نه فقط در مقطع متوسطه بلکه در سطح ابتدایی هم ناکام مانده است. با وجود اینکه ۶۸ % از بودجه آموزشی به مدارس اختصاص می یابد، در سال ۱۷ـ۲۰۱۶ این بودجه در مجموع ۴.۷۱۰۰۰ کرور و معادل ۳.۱۲ % از تولید ناخالص ملی بوده است، که رقم بسیار ناچیزی است. در سال ۱۹۶۶، "کمیته کوتاری" حداقل ۶% از تولید ناخالص ملی را به آموزش و پرورش اختصاص داد، اما ۵۰ سال بعد دولت ما کمتر از ۴% از تولید ناخالص ملی را به این مهم اختصاص داده است. در واقع، پیش از وضع قانون تحصیل همگانی و در دوره های قبل، بیش از ۴% از تولید ناخالص ملی را به آموزش اختصاص می دادیم.
ظرف بیست سال گذشته همچنین شاهد خصوصی سازی وسیعی در بخش آموزشی بوده ایم. منجمله اینکه منابع عمومی به سمت مدارسی که با شهریه دانش آموزان می چرخند ـ غیر انتفاعی ـ سوق داده شد. این فشردگی در هزینه های دولتی تاثیر منفی بر روی مدارس دولتی دارد و این امر منجر می شود که برخی خانواده های بی بضاعت حتی فرزندان خود را از مدارس دولتی بیرون آورند و متحمل هزینه های هنگفت شوند تا آنها را به مدارس خصوصی بفرستند. بنابر مطالعه دوره ای ۷۴ ام، " ان اس اس او" (۲۰۱۴) خرج تحصیل رایج برای هر دانش آموز در یک خانوار ۶۷۸۸ روپیه بوده است، حال آنکه در سال ۲۰۰۸ و در مطالعه دوره ای ۶۴ ام این میزان ۲۴۶۱ روپیه بوده است. آمار ثبت شده ملی نشان می دهد در سال ۲۰۱۶، ۳۱۱۴۵۵ کرور روپیه برای آموزش و پرورش هزینه شده که ۲.۲۸ % از تولید ناخالص ملی را شامل می شود. در سال ۲۰۱۲ این رقم ۲.۰۹ % از تولید ناخالص ملی بوده است. در واقع، اگر ما هزینه اضافی تحمیل شده به هر خانه وار را به هزینه عمومی اضافه کنیم، این مقدار ۶% را به رقم پیش بینی شده کمیته کوتاری اضافه خواهد کرد که با وجود هزینه های امروز حدود ۷۸۵۰ روپیه از سرانه می باشد. دولت ایالت های ما تنها نیمی از این مبلغ را صرف آموزش می کنند. بنابر این برای حذف تحمیل این هزینه های اضافی دو برابر شدن سرمایه گذاری در آموزش و پرورش چیزی است که دولت ها برای ارتقاء دسترسی به آموزش با کیفیت به آن نیاز دارند.
اگر به شکل اختصاصی به آموزش در مدارس بپردازیم بیش از دو سوم بودجه آموزشی را به خود اختصاص می دهند، مطالعه اخیر سی بی جی آ و سی آر وای (تامین بودجه همگانی برای تحصیل در هندوستان) استدلال لزوم افزایش سرانه را تقویت می کند. کیندریا ویدیالایاز، که می توان از آن به عنوان یک معیار استفاده کرد، نشان می دهد که درسال (۲۰۱۴-۱۵) ۳۲۲۶۳ روپیه برای هر دانش آموز صرف شده است. بیشترین بودجه را ایالات گوا (۶۷۰۴۱ روپیه)، کرلا(۳۸۸۱۱ روپیه)، سیکیم(۵۹۷۰۷ روپیه)، میزورام (۴۲۲۰۲ روپیه) صرف این مهم کرده اند. کمترین میزان هم مربوط به ایالت اتارپرادیش (۷۶۱۳ روپیه) و جارکهند (۹۴۵۱ روپیه) است. میانگین ملی، ۱۳۹۷۴روپیه به ازای هر دانش آموز است. با اختصاص این بودجه اندک، این مطالعه به وضوح بیانگر کاستی هایی در سیستم آموزش همگانی است. استفاده از معلمان کمکی، یا معلمانی که واجد شرایط نیستند، سرمایه گذاری های ضعیف در تربیت معلم، وسایل کمک آموزشی و در کیفیت زیرساخت های فیزیکی از این دست هستند. بنابر این اگر به مطالعه کیندریا ویدیالایا به عنوان یک استاندارد طلایی برای آموزش با کیفیت در حوزه همگانی نگاه کنیم، می بایست بودجه آموزشی در حدود سالانه ۳۲۰۰۰ روپیه برای هر دانش آموز باشد. این آنالیز به وضوح بیانگر این است که اگر تعهدات سیاسی همچنان در تخصیص بودجه به امر آموزش در سطوح فعلی باقی بماند حق تحصیل در مدرسه دور از واقعیت است. تخصیص بودجه حاکی از این است که برخی از ایالات سعی می کنند منابع آموزشی خود را به حداکثر برسانند، اما دولت مرکزی در پرداخت سهم خود به بخش آموزش و پرورش ناکام مانده است؛ برای دستیابی همگانی به آموزش با کیفیت هم دولت مرکزی و هم دولت ایالت های هندوستان می بایست برای افزایش بودجه خود با ارزش حداقل یک درصد از تولید ناخالص داخلی تلاش کنند.
نویسنده این مقاله "راوی دوگال" از شرکاء شرکت "اینتر نشنال باجت" است.
ملاحظه و تحلیل: اختصاص بودجه به بخش آموزش و پرورش هند بسیار نازل است و بسیاری از مدارس برای افرایش درآمدهای خود، اقدام به گرفتن شهریه می کنند و خانواده های بی بضاعت نیز که توان مالی ندارند از پرداخت آنها سر باز می زنند و کودکان نیز مشغول فعالیت اقتصادی می گردند. از سوی دیگر آموزگاران نیز به علت دستمزدهای پایین توانایی اداره زندگی خود را ندارند و بایستی علاوبه بر شغل معلمی، فعالیت اقتصادی دیگری نیز در پیش بگیرند که خود باعث افت سطح میزان آموزش شده است.
روزنامه: دی ان آ مورخ: ۲ ژوئن
سال ۱۳۹۶
نظر شما