نگارش: خانم ماه ناز  رفیع، مقاله نگار معروف.

 قائد اعظم محمد علی جناح، بنیانگذار پاکستان در سخنرانی کنوانسیون مسلمانان که در ۱۷ آوریل ۱۹۴۶ در دهلی برگزار شد، گفت: "هیچ ملتی در جهان نمی تواند پیشرفت کند، مگر اینکه مردان و زنان آن جامعه باهم جلو بروند." در حقیقت، پدر مردم می خواست، زنان نیز در توسعه کشور نقش فعالی داشته باشند و ایشان خواهان فرصت های برابری برای مردان و زنان در تمام زمینه های زندگی بود و در نتیجه همین بینش وی، فاطمه جناح، مادر مردم پاکستان در طول تأسیس جنبش استقلال پاکستان، از برادر خود محمد علی جناح مراقبت نموده و برای ایشان امکانی را فراهم آورد تا توجه کامل خود را برای مبارزات تاریخی برای استقلال پاکستان بدهد. همچنین از سراسر هند بازدید کرده و زنان مسلمانان شبه قاره را برای کشوری جداگانه زیر پرچم هلالی و سبز مسلم لیگ سازماندهی کرد. اگر محمد علی جناح پس از تأسیس پاکستان عمر طولانی تری داشت، گام های فراتری را برای جایگاه با وقار زنان در زندگی ملی می برداشت، اما زندگی به وی وفا نکرد و درگذشت، از زمان درگذشت وی، زنان پاکستانی برای حقوق اولیه انسانی خود بسیار تلاش کردند. از تصویب قوانین خانوادگی در زمان ژنرال محمد ایوب خان، رئیس جمهور پاکستان گرفته تا مبارزه با قوانین تبعیض آمیز در زمان ژنرال محمد ضیاء الحق، رئیس جمهور پاکستان از تریبون مجمع اقدام زنان، فصل های مهم جنبش فمینیستی است. زنان نیمی از جمعیت ما را تشکیل می دهند و دستیابی به اهداف توسعه و ثبات با کنار گذاشتن آن ها در امور ملی غیرممکن است. جامعه پاکستانی اساساً جامعه ای مردسالار است و پیرامون تعالیم و توسعه زنان به سنت های مختلف کهن و منسوخ شده بستگی دارد. زیرا مردان از این موضوع واهمه دارند که ممکن است زن تحصیل کرده و از نظر اقتصادی خودکفا، اقتدار وی را به چالش بکشد و در نتیجه مردسالاری از دست خواهد رفت لذا با تحصیل زنان و نیز خودکفایی اقتصادی مخالفت می کند و به سایر موارد خانوادگی به ویژه تعدد فرزندان را مورد تأکید قرار می دهند. همچنین علاقه و عدم علاقه دختران را به مسئله ازدواج را ضروری می دانند و با ازدواج زودرس دخترانشان مخالفت خواهند کرد. مرد پاکستانی معتقد است، زنانی که خارج از خانه کار می کنند از کارهای خانه غافل می شوند. زنان کارگر پاکستانی از اضطراب مضاعفی رنج می برند. آن ها نه تنها باید کارهایی انجام دهند که باعث خستگی شدید جسمی می شود، بلکه مجبورند مراحل سختی برای تولد و تربیت فرزندان را نیز پشت سر بگذارند. آیا این ظلم نیست؟، خانواده های فقیر نرخ زاد و ولد بیشتری دارند و کودکانی که به وعده غذایی متعادل، لباس مناسبی برای پوشیدن دسترسی ندارند و فرصت تحصیلی در مدارس خوب مانند کودکان خانواده های مرفه ای را ندارند، چگونه سرمایه ای برای مردم خود هستند؟. این جای توجه ای برای همه ماست که زنان شاغل نه تنها کسانی هستند که در کوره های آجرپزی یا مزارع کار می کنند، بلکه زنانی که در خانه های ما کار می کنند، نیز زنان شاغل هستند. آن ها کارگران مستقری در خانه نامیده می شوند. بیشتر زنان مذکور به دلیل محدودیت های اقتصادی مجبور به کار هستند. حتی زنانی که همسر معتاد به مواد مخدر و یا قمار دارند، مجبورند هر روز در خانه های مردم کار کنند، تا هزینه های خانه خود را تامین کنند. وقتی این زنان هر روز پس از خستگی زیاد به خانه خود برمی گردند، باید کارهای خانه های خود را نیز انجام دهند. در این جا نیاز است تا دولت به این موضوع توجه نماید و زنان کارگر، مستقر در خانه ها را نیز به عنوان کارگر به رسمیت بشناسد تا آن ها بتوانند از حقوق کارگران برخوردار باشند. اگر این اتفاق بیافتد، آن ها می توانند از مزایای بیمه اجتماعی برای سلامتی و تحصیلات فرزندان خود که سایر کارگران تحت قوانین کار رایج کشور، دریافت می کنند، برخوردار شوند. همچنین مهم است که جنبه دیگری از زنان پاکستانی برجسته شود، زیرا زنان در زمینه های مختلف زندگی ملی، استعدادهای خدادادی خود را عرضه می نمایند. این موارد شامل آموزش، پزشکی، مهندسی، خدمات عمومی و حتی در ارتش زمینی، دریایی و هوایی پاکستان است، اما مشاهده شده است که آن ها قدرت زیادی ندارند و قادر به برداشتن هیچ گام انقلابی برای پیشرفت در رشته های مربوطه نیستند. مسئله اصلی توانمند سازی زنان در زندگی آن ها است. در حال حاضر، ۱۷ درصد از اعضای  مجالس ملی و سنای پاکستان زنان هستند، اما آن ها نمی توانند نقش فعال تری را در سطح ملی داشته باشند، زیرا توانمند سازی زنان ایدئولوژی وارداتی نیست، بلکه با دیدگاه قائد اعظم  محمد علی جناح، بنیانگذار پاکستان مطابقت دارد. اگر ما واقعاً می خواهیم پاکستان را آباد و توسعه یافته ببینیم، پس راهی جز توانمند سازی زنان وجود ندارد. اگر دولت پاکستان، مانند بسیاری از کشورها، تعداد فرزندان را تعیین نماید، کمک بزرگی به زنان خواهد بود.