روزنامه کالرکانتا، چاپ داکا، ۲۵ ژانویه: مشارکت دانشجویان در جنبش درخواست استعفای فرید الدین احمد، رییس دانشگاه علم و صنعت شاهجلال (SHUST) در سیلهت بیشتر شده است. برخی از دانشجویان روز پنجشنبه برای دومین روز به اعتصاب غذا ادامه دادند. دانشجویان معترض سه شنبه شب خواستار استعفای فرید الدین تا ساعت ۱۲ ظهر سه شنبه شدند. به دلیل عدم استعفا، ۲۴ دانشجو بعد از ظهر همان روز در مقابل منزل فرید الدین دست به اعتصاب غذا زدند. شش نفر از دانشجویان تاکنون به دلیل ضعف بدنی در بیمارستان های مختلف بستری شده اند. 
 
جنبش دانشجویی از ۱۳ ژانویه آغاز شد. در آن روز، صدها نفر از دانشجویان دختر خوابگاه «بیگم سراج النسا چاودری»به دلیل رفتار نادرست «زعفرین احمد»، رییس خوابگاه با دانشجویان شروع به تظاهرات کردند و خواستار استعفای او شدند. شامگاه شنبه، هواداران «چاترالیگ» شاخه دانشجویی حزب حاکم به جنبش دانشجویی حمله کردند.
 
بعدازظهر روز بعد، دانشجویان رییس دانشگاه را در ساختمان ICT دانشگاه محاصره کردند. در این زمان پلیس دست به کار شد و دانشجویان را مورد ضرب و شتم قرار داد و به سوی آنها تیراندازی و نارنجک صوتی شلیک کرد. حوالی ساعت ۲۰:۳۰ آن روز، دانشگاه برای مدت نامعلومی تعطیل اعلام شد و به دانشجویان دستور خروج از خوابگاه ها داده شد. دانشجویان با بی توجهی به این موضوع، جنبشی را آغاز کردند و خواستار استعفای رییس دانشگاه شدند. دانشجویان و سازمان‌های مختلف مدنی و سیاسی در نقاط مختلف از جمله داکا، راجشاهی، جهانگیرنگار، کولنا، دانشگاه باریسال علیه حمله به دانشجویان در شاه‌جلال تظاهرات کردند./ 
بحران دانشگاه شاهجلال: دانشگاه ها در یک چرخه معیوب گیر کرده اند
روزنامه پروتام آلو، چاپ داکا، ۲۵ ژانویه: آنچه در دانشگاه علم و صنعت شاه جلال در سیلهت می گذرد، نه تعجب آور است و نه بی سابقه. این اتفاق در یک دهه گذشته بارها در چندین دانشگاه دولتی بنگلادش رخ داده است. به محض مطالبه دانشجویان، فعالان سازمان دانشجویی حزب حاکم «چاترا لیگ» و پلیس به دانشگاه حمله می کنند، دانشگاه را تعطیل اعلام می کنند، دانشجویان را از خوابگاه های خود اخراج و کمیته تحقیق تشکیل می دهند، پرونده های متعددی علیه دانشجویان تشکیل داده و حاکمان از رییس دانشگاه حمایت می نمایند. در حادثه دانشگاه شاهجلال حملات حزب حاکم به نفع رییس دانشگاه و استفاده از ماشین های آب پاش، گلوله های لاستیکی، نارنجک های صوتی در محوطه دانشگاه شاه جلال توسط پلیس گواه این است که این بار حملات یک گام فراتر رفته و اقدامات سخت تری انجام می شود. علاوه بر این، دانشجویانی که با رد کردن تعطیلی دانشگاه در محوطه دانشگاه مانده اند، وعده های غذایی آنها را در خوابگاه های خود قطع کرده اند. 
اینکه دانشجویان خواستار استعفای رییس دانشگاه هستند نیز بی سابقه نیست. قبلا در دانشگاه های مختلف همین وضعیت وجود داشته است. اما به جز یکی دو مورد، روسای دانشگاه ها در پستهای خود باقی ماندند. همه ما دلیل آن را می دانیم؛ آنها به خاطر همین شایستگی ها به ریاست دانشگاه رسیدند و این اتفاقات امتیاز دیگری بر کارنامه موفقیت آنها اضافه می کند. اینها ثابت می‌کنند که این افراد از کار کردن برای حزب حاکم، ذره‌ای عقب نشینی نمی کنند. آنها چه صلاحیت علمی و اداری داشته باشند یا چه نداشته باشند مهم نیست مهم این است که ظرفیت مقاومتی به حمایت از حاکمان را دارند. سؤالاتی را که در زمینه حوادث دانشگاه جهانگیر نگر در سال ۲۰۱۹ مطرح کرده بودم که چرا آنها حاضر به استعفا نیستند، باید مجدداً مطرح کنم: «آیا به این دلیل است که روسای دانشگاه بدون اجازه کسانی که آنها را منصوب می کنند[انتصاب مستقیم نخست وزیر]  نمی توانند استعفا دهند؟ و از آنجایی که حاکمان استعفای روسای دانشگاه ها را یک شکست سیاسی می دانند، هیچ ابایی از ابقای آنها به هر قیمتی ندارند.؟»
روند انتصاب روسای دانشگاه ها به جایی کشیده شده است که هیچکس نمی تواند بدون لطف صاحبان قدرت در آنجا بنشیند. در نتیجه، این برای حاکمان یک مبارزه سیاسی برای محافظت از روسای دانشگاه ها تبدیل شده است. اینکه دانشگاه و دانشجویان چه ضرری می کنند، قابل تأمل نیست. حتی زمانی که این روسا درگیر فساد مشهودی می شوند، حاکمان از آنها چشمپوشی می کنند.
در ماه مه سال گذشته، گزارشی که در رسانه‌ها منتشر شد، حاکی از آن بود که کمیسیون کمک‌های مالی دانشگاه ها (UGC) اتهامات مربوط به تخلفات خاص و فساد را علیه روسای ۱۰ دانشگاه از ۴۸ دانشگاه دولتی کشور در فاز ۲۰۱۹-۲۱ بررسی کرده است. پس از تحقیقات، علیه روسای پنج دانشگاه تخلفات شدید گزارش شد. اما این بررسی ها هیچ نتیجه ای در بر نداشت. فردوس زمان، دبیر UGC به دویچه وله گفت: «ما می‌توانیم بررسی کنیم و به دولت توصیه کنیم که اقدامی انجام دهد. اما ما خودمان نمی توانیم هیچ اقدامی انجام دهیم. قانون محدودیت های خود را دارد» (دویچه وله، ۱۴ مه ۲۰۲۱). UGC محدودیت هایی در قانون دارد، اما دولت که ندارد. اما منصوبان سیاسی نه تنها از نوعی معافیت از مجازات برای این فسادها برخوردارند، بلکه به خاطر رفتارشان با دانشجویان کمترین توبیخ هم نمی شوند.
روسای دانشگاه ها بر استفاده از زور تکیه می کنند و اشتیاقی برای دیدار با دانشجویان برای بحث در مورد مطالباتشان نشان نمی دهند. علاقه ای به یافتن دلیل شروع این وضعیت ندارند. این با آنچه در سایر نقاط کشور اتفاق می افتد تفاوتی ندارد. هر وقت تقاضایی وجود داشته باشد، دولت با قدرت پاسخ می دهد.
این حادثه یک هفته است که در دانشگاه شاهجلال در جریان دارد. اما کانون های استادان دانشگاه های بزرگ دولتی کشور بی تفاوت هستند. کسانی که در انتخابات انجمن های استادان کاندید می شوند هویتشان با احزاب سیاسی گره خورده است. به همین دلیل است که این استادان تمایلی به ایستادن در کنار دانشجویان و رسیدگی به خواسته های آنها ندارند. این جریان جناح بندی کور، نهادهای آموزشی کشور را به مرز نابودی کشانده است. به همین دلیل این سوال پیش می آید که آیا روسای دانشگاه ها و کارفرمایان آنها قصد چنین کاری را دارند؟
نویسنده مقاله: علی ریاض، استاد برجسته دپارتمان سیاست و دولت در دانشگاه ایالتی ایلینویز، ایالات متحده آمریکا، عضو ارشد غیر مقیم شورای آتلانتیک، و رئیس موسسه آمریکایی مطالعات بنگلادش می باشد. 
توضیح :
موضوع اعتراضات دانشجویی در دانشگاه های بنگلادش و حمایت حزب حاکم عوامی لیگ از مسئولان دانشگاه امر بی سابقه ای نیست . اما شاید در سه سال گذشته برای اولین بار است که در دانشگاه صنعتی شاه جلال در شهر سیلهت بنگلادش این اتفاق می افتد.