طی سه هفته ی اخیر و در پی حمله انتحاری به اتومبیل بمب گذاری شده در منطقه پالواما ـPulwama  ـ در ایالت کشمیر در تاریخ چهاردهم فوریه  و  نیز متعاقب آن  با فاصله ی ۱۲ روز، با حمله هوایی  هند به منطقه Balakot  در پاکستان،  اینکه آیا هند قادر به دستیابی  به روشی باز دارنده برای مقابله با  حمله گروههای تروریستی مستقر در پاکستان می باشد یا خیر؟ سؤالی است که در اوج توجهات ملی قرار گرفته است.

بیشتر مباحث مطرح شده در این خصوص تاکنون در مورد مسائل اصلی از جمله اینکه چه کسی، به چه کاری و با چه هدفی دست زده است؟ می باشد. اینها سوالات مهمی هستند، اموری گزینش شده  از میان انبوهی از اخبار نادرست و اشتباه، افشاگری های جاه طلبانه و مبالغه های تعمدی که برای مدتها می تواند اذهان را به خود مشغول نگه دارند. اما فوران خشم و اندوه در هفته های اخیر حاکی از امری قطعی می باشد و آن اینکه خیل کثیری از مردم هند رویه ی سنتی هند در خصوص خشونت های وارده فرا مرزی به تنگ آمده اند و از دولتمردان خود توقع دارند که در جهت حمایت از آنان و مجازات متجاوزان قدم بردارند که این خواسته با در نظر گرفتن آرمانهای ملی، منطقی می باشد.

هیچ فردی خواستار آن نیست که پشت پردة پاسخ ضعیف دولت هند به  عاملان فاجعه تروریستی سال ۲۰۰۸ شهر بمبئی را به دست فراموشی بسپارد. هند به خاطر میانجیگری واشنگتن و وعده های پوچ اسلام آباد، انتقام از جنایتکاران گروه لشکر طیبه را کنار گذاشت و با این کار علناً مردم هند را تحقیر کرد. باید گفت که اجتناب از درگیری  از یک جهت به نفع هند نیز تمام شد و آن اینکه با این کار حس مسئولیت پذیری هند و ماجراجویی پاکستان  که به  ۹سال قبل ـ اختلاف  منطقه کارگیل ـ بر می گردد، به جهانیان اثبات گردید. اما برای مردم هند، این امر چیزی جز یک حقارت نبود. بیست سال پس از جنگ منطقه کارگیل (در ایالت کشمیر)  و نیز یک دهه پس از فاجعه ی تروریستی بمبئی، فیلم موفق " تنفر؛ اصابت دقیق" به صورت واضح جستجو برای دستیابی به هندی قدرتمندتر را به نمایش می گذارد. این فیلم، دولتی قدرتمند و منسجم  از لحاظ سیاسی را به تصویر می کشد که با درایت به این نتیجه می رسد. در خصوص عواقب حمله گروههای تروریستی به کمپ های نظامی به هیچ عنوان نباید نگران موضع گیری های دولت هایی چون ایالات متحده ی آمریکا و بریتانیا بود. همچنین نشان می دهد که مشاور امنیت ملی با تمجید از عملیات اسرائیلی «خشم خدا»  که در آن عاملان کشتار یازده نفر از اعضای تیم ورزشی اسرائیل در المپیک مونیخ ( ۱۹۷۲)، توسط نیروهای موساد به شیوه ای قاعده مند دستگیر شدند، سخن می گوید و سربازان تنومند هندی را به تصویر می کشد که در زمان حمله‌ دشمنان تقریبا تام الاختیار هستند و این بدین معناست که زندگی مردم هند دیگر پوچ و بی ارزش نمی باشد.

این فیلم همچنین دولتی را به تصویر می کشد که در عین بازگشت به فرهنگ و سنن باستانی خود با سعی و پشتکار در عرصه‌ تکنولوژی فعال است و همچنین نشان می دهد که دانشجویی در آزمایشگاه های دولتی، پهبادی شبیه به عقاب را طراحی و البته به افتخار رب النوع ویشنو ـ یکی از رب النوع های آئین هندوئیسم ـ آن را نامگذاری می کند و یا یک افسر خردمند را به تصویر می کشد که نشانگر جغرافیایی را به لباس مادر یکی از جنگاوران دلاور متصل میکند تا صحت و سلامت وی را از این طریق تامین نماید.  همچنین رصد زنده تخریب سکوی پرتاب موشکی تروریست ها را از اتاق تصمیم گیری  توسط مشاور امنیت ملی را به تصویر می کشد. بالاخره در این فیلم قهرمانانی را نشان می دهد که زندگی سختی را هم اکنون در مرزهای میان هند و پاکستان دارند. تعداد بلیط های فروخته شده ـ ۲.۴ میلیارد  تخمین زده شد ـ این است داستان انتقام گیری ، مورد پذیرش و استقبال مردم قرار گرفته است. بی شک برای بسیاری از مردم این فیلم نمونه‌ و الگوی کاملی از آنچه که در مرزهای بین هند و پاکستان رخ می دهند، می باشد. تصویر یک نخست وزیر با ثبات در فیلم در واقع  به گونه ای ناریندرا مودی ( نخست وزیر کنونی هند) را تحت فشار قرار می دهد تا به شیوه‌ای که در فیلم  نمایش داده شده عمل نماید.

شایان ذکر است که نخست وزیر هند ناریندرا مودی نیز با به کار بردن یک دیالوگ معروف از این فیلم ـ  ? How is the josh ـ به معنای شور و اشتیاق تان چقدر است؟ ـ در میان عموم غیر مستقیم به حمایت از این فیلم  پرداخت. این فیلم، نمایی از  یک هند جدید و متفاوت را به تصویر می کشد. هندی که  نه تنها به دنبال مجازات تروریست ها است، بلکه پا را فراتر گذاشته و  بنا به دیالوگ شخصیت مشاور امنیت ملی در فیلم « به خانه‌ی های آنها حمله ور شده و آنها را در خانه هایشان قتل عام خواهیم کرد» را اعلام می دارد.

سخنان تند و صریح ناریندرا مودی بعد از بمب گذاری پالوما (منطقه ای در ایالت کشمیر) ـ  همانند قول‌های که در ایالت تامیل نادو داد ـ مشابه آنچه در فیلم مذکور یاد شد، می باشد. متاسفانه سیاستمداران، مطابقت فیلم ها با واقعیت های را نمی پذیرند. آنها اظهار می دارند که در فیلم ها تمام عملیات های ضد تروریستی با دقت صورت می گیرند. جاسوسان با ذکاوت هندی اطلاعات دقیق و به روز در خصوص پاکستان را کشف می کنند. اشتباهات انسانی تنها نظامیان را به مخاطره می اندازند و تنها انسانهایی با شخصیت های بد دستگیر و یا کشته می شوند و هیچکس نگران مزاحمت های کارشناسان مسائل خارجی که با سؤالات و سخنان خود فعالیت های دولت را به زیر سؤال می برند و یا  تبلیغات بی پایه و بی اساس رهبران احزاب مختلف که مخالف منطق می باشد و یا  برخورد بد وزیران با روزنامه نگاران آن هم تنها  به دلیل جسارتی که در پرسیدن سوال از کسانی که منابع اصلی حوادث  می باشند، نمی باشد و یا اینکه در فیلم ها همه‌ مردم هند جدای از مذهبشان به طور هماهنگ در کنار یکدیگر علیه دشمن می جنگند و نگرانی از سوظن های ایجاد شده از جانب حکمرانان منتخب احزاب حاکم در خصوص دولتمردان هندی وجود ندارد و یا تخریب های اینترنتی که بیشتر از جانب مخالفان حکومت در داخل  کشور ایجاد می شود در فیلم ها دیده نمی شود.

تحکیم ظرفیت های اجرایی و فنی که سینمای هند در جهت حمایت از هماهنگی اجتماعی علیه آسیب های ناشی از افراد بی پروا، به مبالغه در آن می پردازد، چالش امروز هند می باشد. هیچ فرد خردمندی انتظار پیروزی یک شبِ هند بر تروریست ها را  ندارد. اما کاستن از شکافی که میان آنچه که در واقعیت اجرا می شود و  آنچه که بر مبنای تصورات می باشد و به تصویر کشیده می شود، می تواند شانس دستیابی به این هدف را افزایش دهد.

1. نویسنده: Sadanand Dhume روزنامه نگار هندی مقیم واشنگتن می باشد و مطالب عنوان شده در این مقاله تماماً دیدگاه شخصی نویسنده می‌باشد.

منبع: روزنامه: تایمز آف ایندیا تاریخ ۹ مارس

توضیح: شبه قاره هند سرزمین پهناور و ثروتمند می باشد و به همین خاطر بسیاری از گروه های تروریستی و تکفیری به فکر حمله و تسلط بر این کشور هستند و از هر از چند گاهی نیز سرویس های اطلاعاتی شماری از آنها را دستگیر می کنند. در همین راستا مردم هند خواستار واکنش بسیار جدی سیاستمداران و دولتمردان خود نسبت به گروهای تروریستی هستند.