ارزش بازیهای المپیک و مراسم افتتاحیه آن در تبیین ارزشها و عناصری اساسی است که موجب ویژه شدن و الهام بخشی این رویداد ورزشی شده اند. صلح، تفاهم و وحدت ایده آل های جهانی هستند که این رویداد تلاش دارد فراتر از مسابقات ورزشی آنها را تجسم و تعین بخشد. مراسم افتتاحیه و بویژه لحظات مربوط به نمایشهای فرهنگی در این گردهمایی جهانی بهترین فرصت است که به همه شرکت کنندگان و تماشاگران این رویداد، یادآوری کند که این ارزشها در ایجاد جهانی بهتر چقدر سازنده و تعالی بخش هستند. مهمترین ارزشهای بازیهای المپیک احترام، دوستی، برابری، شجاعت، برتری و الهام بخشی است. در هر مراسم افتتاحیه نیز غالبا تلاش میشود با رژه ورزشکاران، هنرهای نمایشی، روشن کردن مشعل المپیک، سخنرانی های رسمی و سوگند المپیک بر این ارزشها تاکید شود.

اگر به افتتاحیه سالهای 2012 در لندن، 2014 در سوشی، یا 2016 در ریو نگاه کنیم این مراسمها از نمایشهای فرهنگی افتتاحیه برای تبیین ارزشهای غالب ملی خود بهره برده اند و هر کدام ارزشهای فوق الذکر را از دیدگاه خود به نمایش گذاشته اند. در کنار آنها نظاره گر بودیم که تحولات جهانی ناشی از تفکر مروج بی حیایی و عریان گری در افتتاحیه 2016 مورد انتقادات بسیاری از صاحب نظران قرار گرفت. گاهی اوقات ممکن است مراسم افتتاحیه شامل عناصر نمایشی هنری باشد که بسته به حساسیتهای دینی و اخلاقی گروه ها و اشخاص وهن آمیز تلقی شوند و معمولا برگزار کنندگان تلاش می کنند میان جشن تنوع فرهنگی و هنری و احترام به باورها و ارزشهای مختلف تماشاگران تعادل برقرار کنند تا اهداف و ارزشهای المپیک خدشه دار نشود.

مراسم افتتاحیه بازیهای المپیک 2024 پاریس اما با توجهی ویژه و خاص به گرایشهای جنسی LGBTQI+ ویژگی فرهنگی مهمی از فرانسه را به نمایش گذاشت. در واقع این رویداد جهانی فرصتی دیگر بود تا "جشن پراید" را در ظاهر افتتاحیه به جهانیان ارائه کند. قرار دادن این موضوع به عنوان مساله اصلی در این جشن، بازتاب مستقیمی از تمایل دولت فرانسه در دو دهه گذشته برای ترویج این ایده در صحنه بین المللی است. این مراسم نه تنها برای ایجاد تعادل میان تنوع فرهنگی و احترام به باورهای مختلف و ارزشهای اخلاقی و دینی تلاشی نداشت بلکه به دنبال نمایشی بی پروایانه از تفکراتی بود که در تضاد با هنجارهای سنتی و دینی جوامع و حتی خود جامعه فرانسه بود و برخی از اجراهای آن شامل نمایش های جسورانه با عناصری از برهنگی و محتوای جنسی بود که معمولا در دسته بندی سنی نمایشهای تلویزیونی، نمایش آنها برای کودکان و نوجوانان ممنوع است.

اما دولت فرانسه بر چنین بروزی تاکید داشت زیرا بارها تعهد خود را نسبت به این اقلیت ابراز کرده ودر این راستا نیز سیاستگذاریهای رسمی دارد. از حدود 40 سال پیش که فرانسه هر گونه تبعیض مرتبط با سن قانونی جنسی بین افراد همجنس گرا و دگر باش را لغو کرد تا امروز، اقدامات متعددی را به عمل آورده است. از جمله مهمترین این اقدامات، ایجاد پیمان مدنی همبستگی برای به رسمیت شناختن قانونی زوج ها خارج از ازدواج رسمی بود(pacs). در سال 2013، ازدواج همجنس گرایان را قانونی کرد. در سال 2021 دسترسی به باروری با کمک علم پزشکی را برای همه زنان و به طور خاص زنان همجنس گرا فراهم کرد. در سال 2022 درمانهای تغییر جنسیت را ممنوع کرد و هدف اصلی آن تغییر گرایش جنسی بود و علیرغم اینکه سالها افراد دگرباش به دلایل بیماریهای مرتبط خاص، امکان اهدا خون نداشتند، این تبعیض را حذف نمود.

سیاستگذاریهای دولت فرانسه در راستای ترویج فرهنگ دگرباشی را می توان در چند محور بیان نمود:

در فرهنگ و رسانه های فرهنگی تلاش مضاعفی شد تا به منظور بازتاب تنوع واقعی جامعه، این اقلیت به وفور دیده شوند و نمایندگان آنها در همه فعالیتهای اجتماعی هنری از سینما و تئاتر و نقاشی تا فستیوالها حضور فعال داشته باشند، هدف اصلی از این نمایاندن ایجاد احساس مثبت و رفع شاخصه های منفی اجتماعی آنها بود.

اقدام دیگر آموزش عمومی بود تا با ارائه برنامه های مختلف در محیط های آموزشی از تعصبات و واکنشهای مرتبط با گرایش های ال جی بی تی کیو آی کم کرده و تابوهای مربوط به آن را رفع کند.

از اقدامات دیگر می توان از دفاع از حقوق آنها و حمایت اجتماعی فراتر از تبعیض، به نام تبعیض مثبت،  برگزاری جشنها برای تایید هویت این افراد و پذیرفتن اجتماعی آنها، ایجاد فضای همبستگی و تعامل مانند خانه افتخارات و خلق آثار هنری برای تبیین و تامل درباره موضوعات مختلف پیرامون این اقلیت، به اختصار نام برد.

در این مسیر، سیاستهای تقنینی بر تشویق به اصلاحات قانونی به نفع این افراد بوده و هر ابتکاری که منجر به پیش برد این سیاستها میشده ارج گذاشته و مورد حمایت ویژه قرار می گرفته است. مهمترین دستاورد حقوقی و مبانی این اقدامات نیز در حمایت از حقوق بشر، تساوی حقوق و ترویج شمول و پذیرش اجتماعی و فرهنگ تسامح است.

نگاهی به گذشته نشان می دهد در سال 2010 بود که دولت فرانسه، لائیسیته را در جامعه مسلمان فرانسوی شدیدتر اعمال کرد و حجاب کامل را ممنوع نمود و این تفکر به مثابه ایدئولوژی در آمد که بایدها و نبایدهای بسیاری را برای تنوع فرهنگی و رویکردهای فرهنگی ایجاد کرده است. تحول و تطور جریان لاییسیزاسیون فرانسوی نشان می دهد که از خاستگاه اولیه که خنثی بودن و بی طرفی نسبت به مذاهب و ترویج همه فرهنگها با احترام به آنها نشان داده میشد، به سوی ترویج مظاهر ضددینی، ضداخلاقی و تشویق و تحریک جامعه به سوی آئین بی دینی و لامذهبی متحول شده است.

بررسی تاریخ هنر معاصر فرانسه به خوبی بیانگر این تطور است. هنر به مثابه ابزار برای ترویج تفکرات فلسفی، سیاسی و اجتماعی همیشه برای حاکمیت جایگاه ویژه ای داشته است. هنر اگر در خدمت لغزشها انحرافات و تبعیت از شهوت باشد، می تواند تاثیر مضاعفی در گرایش افرادی داشته باشد که با آموزشهای لائیک مدارس، آموخته اند که زندگی واقعی یعنی همین لذت جویی ها و کامیابی ها و مرگ نیز نقطه پایان آنهاست. هنر عریان نمایی در هر قالبی، با بهره مندی از زیبایی های هنری مروج بی حیایی و دنیاگرایی شهوانی است. هنر لائیک نیز در نمایش هنری تابلوی ضدمذهبی، ضددینی و ضد آرمانهای اخلاقی جامعه تمام تلاش خود را کرده است تا ایدئولوژی لائیک را در جوامع غربی و خصوصا در جامعه فرانسه به منصه ظهور برساند. لذا دور از انتظار نبود که جشنهای آغاز المپیک 2024 نمایش الهام گرفته از کاباره مولن روژ پاریس باشد. برای تماشای این تحول، فارغ از امکانات و ابزار نورپردازی و بهره مندی از تکنولوژی روز و صرفا جهت درک تفاوت و دگرگونی نگرش و رویکردها کافی است نگاهی به رخ داد افتتاحیه المپیک سال 1924 و تصاویر آن بیاندازیم تا ببینیم لائیسیته در طول صدسال از نگاهی خنثی، به ایدئولوژی افراطی در ترویج بی حیایی تبدیل شده است.

آنچه در افتتاحیه المپیک پاریس شاهد بودیم نمایشی هنری در ترویج این تفکر انحرافی و ضد بشری بود. نمایشی که در آن در بخشی که شبیه نقاشی شام آخر مسیح طراحی شده بود،  حضور افراد متنوعی از جمله چهره های سرشناس این تفکر انحرافی، دراگ کویین ها، زنانی که آرایش مردانه داشتند یا مردانی که لباس زنانه پوشیده بودند دیده میشد و همه با انجام حرکات ناهنجار، نمایش خود را ارائه میکردند. این حضور نه تنها به عنوان بخشی از برنامه هنری بلکه مهمترین بخش برنامه بود که به عنوان نمادی از پذیرش و تجلیل از تنوع جنسی و جنسیتی دریافت میشد.

 ارائه این تفکر انحرافی به عنوان شاخص فرهنگی اصلی سیاستها و عملکرد دولت لائیک دلالت بر تعارض مستقیم آن با رویکردهای معنوی و الهی دارد. فارغ از تعارضات جدی که با مبانی آفرینش و طبیعت انسانی و نظام اخلاقی هماهنگ با آن دارد هر عمل منجر به تزلزل در نهاد مقدس خانواده که جایگاه اصلی تولید مثل و تربیت فرزندان است میشود. تغییر تعریف خانواده بر مبنای واقعیتهای انحرافی جامعه و تلاش برای گسترش انحرافات به عنوان قبول و تایید هویتهای جدید دنیای مدرن، تهدیدی اساسی برای نظام خانواده است و پیامدهای سوء اجتماعی آن در هر جا که با این سبک زندگی هماهنگ شده اند دیده میشود. نگاه ضد دینی ترویج انحراف جنسی، اگرچه در ابتدا صرفا از پذیرش واقعیت اجتماعی وجود این گروه های اقلیت اجتماعی سخن می گفت، امروز آن را به عنوان یک انتخاب اجتماعی در معرض جوانان و نوجوانان و حتی کودکان قرار می دهد و آنها را تشویق به تنوع در انتخاب گرایشهای مختلف می کند، به نحوی که امروز کودکان از احساس خود به جنس مخالف یا موافق صحبت می کنند و در بازیهای کودکانه خود نیز این انحرافات را عادی و طبیعی تلقی کرده و جهت گیری جنسی خود را در آینده بر آن مبنا استوار می کنند. این موضوع، خانواده های کثیری در فرانسه را سردرگم کرده و از بیان این انحرافات برای فرزندانشان بیم دارند چرا که تبلیغات غالب رسانه های عمومی و اجتماعی و سیستم آموزشی در یک انسجام و یک رنگی سیاسی این جریانات انحرافی را حمایت و تایید می کنند.

توجه به مبانی نظری که شرایط را برای این انحرافات فراهم کرده دلالت بر این مهم دارد که جریان دین زدایی و اخلاق زدایی که در بطن تفکر لائیسیته فرانسوی قرار دارد همه تمهیدات لازم را برای حاکمیت آنچه دین و ایدئولوژی لائیک درک میشود فراهم آورده و با بهره مندی از همه ابزار هنری و آموزشی و البته رسانه های جمعی سالهاست که با  تلاش وافر، ادیان الهی و اخلاق الهی و تقوای الهی را به سخره می گیرد و اسب خود را می راند. چه کسی در راس همه اقدامات حیوانی و غریزی می تواند از این سیاست بهره مند و پیروز باشد غیر از نظام دین ستیزی و تدین زدایی از جوامع بشری. تفکر لائیک ابزار مدرن در خدمت شیطان است که معابد فکری و نظری انسانی آن را تغذیه می کنند و سیاستهای ضد الهی را از طریق ابزار حکومتی و قدرت لائیک در جامعه ترویج می نمایند.

افتتاحیه المپیک پاریس بهترین شاهد برای این مدعاست.