چندی پیش مستندی در مورد شهر کایسری تماشا کردم.جمعیت این شهر یک و نیم میلیون نفر است. از نظر صنعتی بسیار پیشرفته است و به نگین منطقه آناتولی در صادرات تبدیل شده است.پنج دانشگاه با هزاران دانشجو دارد. بسیاری از مشکلات زیربنایی مانند ارتباطات، حمل و نقل، مناطق سبز و مسکن در این شهر حل شده است.

درآمد گردشگری در کایسری افزایش قابل توجهی یافته است، هویت تاریخی شهر به عنوان یکی از شهرهای مرکزی دوره سلجوقیان رخ می نماید و کایسری به یکی از پایتخت های غذا شناسی ترکیه تبدیل شده است. کایسری از هر لحاظ مایه افتخار است.با این حال! در کایسری سینما و هیچ سالن تئاتری وجود ندارد. به نظر عده ای این موضوع اهمیتی ندارد. اما وزارت فرهنگ و گردشگری باید در این قضیه ورود کند. وزارتخانه باید آمار سالن های سینما و تئاتر تمامی شهرهای کشور را تهیه کند .

برای مثال در شهر  ارزینجان  چند سینما در مرکز شهر وجود دارد؟ یک سالن در یکی از پاساژها با ظرفیت صد صندلی. سالن تئاتر ندارد.

یک سالن ورزشی سرپوشیده و استادیوم وجود دارد. اما سوال اینجاست که چند نفر مسابقات تیم های فوتبال محلی را تماشا می کنند؟ چند نفر مسابقات گاه و بیگاه ورزش باستانی پرتاب نیزه را تماشا می کنند؟ در این شهر سالن کنسرت وجود ندارد. شهرداری گروه های کر مرتبط با موسیقی دارد؟

از اینرو وزارت فرهنگ باید لیستی از این موارد هر شهر را با جزییات کامل تهیه کند، در واقع تقریباً در هر شهر و منطقه ای «فرهنگسرای» چند منظوره ساخته شده است. اما این مراکز چه فعالیت هایی فرهنگی انجام می دهند؟ یا فقط کتابخانه هایی هستند که بچه ها برای مطالعه به آنجا مراجعه می کنند؟

تهیه چنین لیستی به مسئولان امر، ایده ای در مورد عرضه و تقاضا و بحث و بررسی در مورد چنین مسائلی  را می دهد.  در حالی که در برخی از استان های کشور واقعاً سالن های مناسبی وجود دارد (مخصوصاً برای سینما) که این سالن ها به دلیل کمبود تماشاگر و کاهش تماشاچی تعطیل شده اند.

تقاضایی وجود ندارد اما چرا  چون سینما و تئاتر و تلویزیون وارد خانه های مردم شده اند، کانال های بی شماری وجود دارد. چرا مردم باید این همه پول برای رفتن به سینما بدهند؟ درست است، اما این فقط توجیه است. چون با اینکه همین تلویزیون در بسیاری از شهرهای هم وجود دارد؛ اما مخاطبان سینما و تئاتر در برخی از شهرهای ما و به ویژه خارج از کشور در سطح مطلوبی قرار دارند. به خاطر اینکه این موضوع نهادینه شده است.

در اروپا، مردم (نه تنها جوانان) رفتن به سینما، تئاتر، کنسرت ها و نمایش های ورزشی را بخشی جدایی ناپذیر از زندگی روزمره خود می دانند. ادبیات و کتاب خواندن را هم به این اضافه کنیم.

اما چرا این موضوع در کشور ما نهادینه نشده است؟

ساختمان های سنگی تئاترهای دولتی هنوز در برخی از شهرهای آناتولی که بر اساس ایدئولوژی جمهوری خواهی ساخته شده بودند، همچنان پابرجاست. این سازمان ها کارکنان حقوق بگیر دارند و سالانه نمایش های زیادی به روی صحنه می روند. تعداد تماشاگران را نمی دانم. اما مثلاً ارزروم در این خصوص چه وضعیتی دارد؟

در چند شهر کشور «تئاتر شهر» وجود دارد؟ چند سالن کنسرت وجود دارد؟

آیا کنسرت های موسیقی ترکی و غربی طبق برنامه به طور منظم در این سالن ها اجرا می شود و آیا عموم مردم در این فعالیت ها شرکت می کنند؟

تهیه لیست فعالیت های فرهنگی را نه فقط در مورد سینما، تئاتر و کنسرت که بلکه باید در مورد برگزاری نمایشگاه و همایش هم پیاده کرد.

نمی توانیم همه این رویدادهای فرهنگی را فقط با برگزاری یک "جشنواره" حل و فصل کنیم.

مصطفی کوتلو

لینک خبر:  https://www.yenisafak.com/yazarlar/mustafa-kutlu/kulture-ihtiyacimiz-var-mi-۱-۴۶۴۴۱۶۵