مقاله هفته: طالبان در قدرت افغانستان؛ بنگلادش چه باید بکند  نوشته توحید حسین
روزنامه پروتام آلو، چاپ داکا، ۱۸ اوت:  بنگلادش در ۲۰ سال گذشته روابط دیپلماتیک و تجاری عادی خود را با دولت مورد حمایت ایالات متحده در افغانستان حفظ کرده است. پیش از این، هنگامی که طالبان دولت مجاهدین را سرنگون کردند و قدرت را در دست گرفتند، بنگلادش هیچ ارتباطی با دولت طالبان برقرار نکرد. اکنون در واقعیت جدید بنگلادش چه خواهد کرد؟ البته سیاست آغازین بنگلادش بد نبود. ایالات متحده به دنبال پناهندگی "موقت" در بنگلادش به برخی از افغان هایی بود که ممکن است به دلیل حمایت از ایالات متحده در چنگال طالبان بیفتند. وزیر خارجه بنگلادش این پیشنهاد را رد کرد. اولاً، تعریفی از زمان"موقت" وجود ندارد. اگر قرار باشد آنها در اروپا و یا در آمریکا پناه بگیرند، می توان همین الان این کار را انجام داد. همچنین کشورهای خلیج فارس هستند که وجود آنها به حمایت آمریکا بستگی دارد. می توان در آن کشورها پناهگاه موقت ساخت. مهمتر از همه، طالبان برای مدت طولانی به قدرت رسیده اند. دادن چنین سرپناهی در بنگلادش ممکن است توسط طالبان رفتار خصمانه ای تلقی شود. 
آمریکا همچنین از بنگلادش خواسته است که دولت طالبان را به رسمیت نشناسد. این در حالی است که ایالات متحده خود طالبان را به رسمیت شناخته است و با طالبان بر سر طرح دولت آینده مذاکره کرده، بدون آنکه دولت مورد حمایت خود در کابل را با خود همراه کند. در چنین شرایطی، اصرار بر عدم رسمیت شناختن دولت طالبان توسط بنگلادش بسیار کودکانه است. قدرتهای مهم جهانی قبلاً تماس های سطح بالا با طالبان برقرار کرده اند و در صورت تشکیل دولت در چند روز آینده، آنها دولت طالبان را به رسمیت می شناسند. حتی هند که در شکننده ترین وضعیتی قرار دارد، نیز آماده همکاری با طالبان است. بنگلادش نیازی به عجله در این زمینه ندارد. اما در زمان مناسب، ما باید به خاطر منافع ملی خود با دولت مستقر در افغانستان ارتباط برقرار کنیم.
ما دو مسئله مهم در مورد افغانستان داریم. یکی اینکه سازمان غیر دولتی براک BRAC مدتهاست پروژه های خود را در زمینه توسعه اقتصادی و اجتماعی اجرا می کند. این که آنها تا چه مدت قادر خواهند بود در محیط جدید به کار خود ادامه دهند، یک سال است. با این حال، نیاز به برقراری ارتباط غیررسمی با مقامات جدید است تا ایمنی کارگران حاضر در آنجا به خطر نیفتد. حجم تجارت بنگلادش با افغانستان زیاد نیست، اما بخش بزرگی از آن دارو است. حفظ صادرات دارو هم  برای صنعت داروسازی ما و هم برای هر دولتی در کابل اهمیت دارد. زیرا بنگلادش شهرت صادرات داروهای با کیفیت را با نازلترین قیمت به دست آورده است. بنگلادش باید در حفظ و توسعه روابط تجاری با هر کشور جهان کوشا باشد.
سرانجام بحث امنیت است. تقریباً همه کارشناسان امنیتی از پیروزی طالبان ابراز نگرانی جدی کرده اند. نگرانی آنها منطقی است. گروه افراطی کوچکی که در بنگلادش وجود دارد، طالبان از اول منبع الهام آنها بود و آنها می توانند با پیروزی کامل طالبان در افغانستان دوباره الهام بگیرند. با این حال، من فکر می کنم ظرفیت سازمان های امنیتی ما در چند سال گذشته بسیار افزایش یافته است. آنها موفقیت مهمی در کنترل افراط گرایان نشان داده اند. با وجود آن، باید مراقب بود تا در آگاهی و نظارت سستی ایجاد نشود. ما یک رویداد "هولی آرتیزن" [حملات تروریستی ۵ سال پیش در رستورانی در منطقه گلشن داکا] دیگر نمی خواهیم.
محمد نعیم وردک، سخنگوی طالبان در دوحه در مصاحبه با روزنامه پروتام آلو گفته که طالبان هیچ برنامه ای در خارج از کشور ندارند. اما اینطور به نظر نمی رسد. وقتی طالبان هنوز بیش از صد کیلومتر دورتر از کابل بود، آنها ملاقات های عمومی با مقامات عالی رتبه چینی داشته اند. چین بیش از بنگلادش نگران این است که آیا طالبان انقلاب اسلامی را به خارج از کشور صادر می کند یا خیر. زیرا افغانستان از طریق کریدور واخان با ایالت سین کیانگ چین مرز دارد و برای چین مهم است که طالبان با اویغورها تماس نداشته باشند. از سوی دیگر، حمایت چین برای دولت آینده طالبان در افغانستان بسیار حیاتی خواهد بود. بنابر این طالبان به خاطر منافع خود مانند پاکستان، موضوع اوغورها را نادیده خواهند گرفت.  
و در آخر، من نمی توانم تهدیدی را رد کنم. تعداد زیادی از روهینگیایی هایی که در اردوگاه های بنگلادش زندگی می کنند ممکن است شامل بسیاری از افرادی باشد که به ایدئولوژی افراطی اعتقاد دارند. اینکه آنها پیروزی طالبان را چگونه می بینند بسیار مهم است. کنترل دولت بنگلادش در اردوگاه ها بسیار سست است. این می تواند در دراز مدت باعث نگرانی شود. بسیار مهم است که به موقع به این موضوع واقف شده و اقدامات لازم انجام شود./
نویسنده: قائم مقام سابق وزارت خارجه بنگلادش