روزنامه بی دی پراتیدین، چاپ داکا، ۲۵ نوامبر: این روزها کلمات "دانشگاه های خصوصی" و "خودسری" مترادف شده اند. اکثر دانشگاه های خصوصی آموزش را به عنوان یک تجارت در نظر گرفته اند. به همین دلیل است که بسیاری از چیزهایی که برای ایجاد یک محیط یادگیری مورد نیاز است، در مؤسسات «تجارت آموزشی» که مانند قارچ در کشور توسعه یافته اند، وجود ندارد. اگرچه غیر قابل باور است، اما تعداد زیادی از دانشگاه های خصوصی بدون معاون، معاون حرفه ای و خزانه دار در حال اجرا هستند. [در سیستم آموزشی بنگلادش رییس جمهور کشور به صورت رسمی رییس تمام دانشگاه ها نیز می باشد. به دستور او هر دانشگاه دولتی و خصوصی یک معاون دارد که این معاون در واقع رییس آن دانشگاه است.] اتهامات علیه دانشگاه های خصوصی پایانی ندارد. بی میلی شدید آنها به رعایت قوانین کشور به وفور دیده می شود. اتهاماتی که علیه این دانشگاه ها مطرح هستند عبارت اند از فعالیت شعبه های غیر مجاز، فعالیت در ساختمانهای اجاره ای و عدم تمایل به انتقال به زمین دائمی دانشگاه، ثبت نام غیرقانونی دانشجویان در رشته های دیگر با تصویب رشته ای ناهمسان و تجارت مدارک دانشگاهی و غیره. ارسال نکردن گزارش های سالانه مالی به دولت عادت آنها شده است. در حال حاضر ۱۰۸ دانشگاه خصوصی در کشور وجود دارد که از این تعداد ۳۹ دانشگاه فاقد معاون، ۸۲ دانشگاه فاقد معاون اجرایی و ۵۱ دانشگاه فاقد خزانه دار هستند. و این سه پست مهم در چارت سازمانی ۲۱ دانشگاه خصوصی اصلا وجود ندارد. این دانشگاه‌ها سال‌هاست که بدون معاونی که از سوی رئیس‌جمهور منصوب ‌شده باشد فعالیت می‌کنند. به منظور افزایش تعداد افراد با تحصیلات عالی در کشور، اجازه ایجاد دانشگاه های خصوصی داده شد. اما این دانشگاه ها بیشتر فارغ الحصیلانی به جامعه تحویل داده اند که فقط مدرک دارند و به خاطر عدم تحصیلات لازم به کار متناسب دست پیدا نکرده اند و بیکار ماندند. والدین برای کسب تحصیلات فرزندان خود پول زیادی را هدر می دهند. برای پایان دادن به این هرج و مرج جایگزینی برای نظارت دقیق از طرف دولت وجود ندارد./