1- چگونه انسان دوستی را ابزاری برای به ارمغان آوردن شاخص های رفاهی در زندگی اقشار فقیر و حاشیه نشین می دانید؟

مفهوم بشردوستی در طول سال‌ها از روش‌های سنتی اعطای خیریه به فقرا، بیماران و نیازمندان تا برنامه های رفاهی دولت که شامل مسئولیت‌هایی در زمینه فقرزدایی، تامین اجتماعی، مراقبت‌های بهداشتی و آموزش است، توسعه یافته است. در دوران معاصر ارتقای جامعه از طریق ارائه خدمات اجتماعی، فرهنگی و آموزشی با اهدف بشردوستانه لازم است که به دلایل سیاسی و اقتصادی توسط دولت یا بازار ارائه نمی شود. بنابراین، عمل بشردوستانه از نظر کارکردها و فعالیت ها در حال تغییر بوده است. افرادی که پشت چنین تحولاتی قرار دارند ممکن است در دیدگاه‌ها متفاوت باشند، اما احتمالاً انگیزه مشترکی دارند. همانطور که جان گاردنر، رئیس سابق شرکت کارنگی توضیح داد:

"ثروت چیز جدیدی نیست. صدقه هم نیست. اما ایده استفاده از ثروت خصوصی به صورت تخیلی، سازنده و سیستماتیک برای حمله به مشکلات اساسی بشر، جدید است."

 در فرآیند تلاش برای نوآوری و موثر بودن با هزینه‌های بشردوستانه، موسسه ها و اشخاص، احساس مسئولیت اجتماعی در قبال رفاه جامعه را به‌طور کلی ایجاد کرده‌اند و کمک‌های داوطلبانه (پول، کالا، زمان/تخصص) به مردم ارائه می‌کنند. خوب است که عمدتاً به نفع فقرا و اقشار حاشیه نشین است.

 با این حال، در مورد پاکستان، هر دو نوع بشردوستی شرکتی و فردی عمدتاً ماهیتی سنتی دارند، مطالعه‌ای که توسط مرکز نیکوکاری پاکستان در سال 2016 انجام شد، نشان داد که حدود دو سوم خانواده‌های متمول، خیریه سنتی انجام می‌دهند. بخشش به متکدیان، نیازمندان و غیره. از این رو، زمان آن فرا رسیده است که اقدامات بشردوستانه را ابداع کنیم و راه هایی را برای استفاده از بودجه های بشردوستانه برای اهداف رفاهی برای ایجاد تغییر در زندگی فقرا و محرومان اتخاذ کنیم.

2-  لطفا آمار خاصی از بشردوستی در پاکستان را به اعلام کنید؟ لطفا نقش PCP را در ترویج بشردوستی در کشور نیز به اشتراک بگذارید.

 PCP یک سازمان غیرانتفاعی مستقل است که بر اساس بخش 42 قانون شرکتها در سال 1984 مجوز دارد و مأموریت آن ارتقاء کمی و اثربخشی  خدمات بشردوستانه برای توسعه اجتماعی در پاکستان است. در حال حاضر، PCP تنها مرکز منابع بشردوستانه پیشرو است که در سه جریان کاری کاملاً مشخص از جمله

• اعطای گواهینامه NPO.
•  تحقیق در مورد  مراکز بشردوستی و جامعه مدنی/غیرانتفاعی در پاکستان.

•  خدمات حمایتی بشردوستانه برای ترویج فعالیت‌های بشردوستانه و ایجاد ارتباط بین کمک‌دهندگان و جویندگان کمک هزینه. تا به امروز، PCP مطالعات تحقیقاتی مختلفی را انجام داده و گزارش های متعددی در مورد بشردوستی فردی، شرکتی و دیاسپورا ارائه کرده است.  به دنبال  هدف افزایش دانش در مورد ابعاد کمک های بشردوستانه و ارائه درک بهتر از بخش غیرانتفاعی برای آغاز گفتمان سیاستی در مورد بهبود محیط برای روابط بشردوستانه در پاکستان است. تحقیقات ما نشان می‌دهد که «پاکستانی‌ها در بازپرداخت به جامعه بسیار سخاوتمند هستند»، همانطور که دز آمار زیر مشاهده می کنید.:
• حدود 98 درصد از پاکستانی ها بیش از 240 میلیارد پوند در سال به فعالیت های بشردوستانه کمک می کنند. این مقدار یک درصد تولید ناخالص داخلی کشور را تشکیل می دهد.
•  بشردوستی شرکتی در پاکستان طی سال‌ها به افزایش خود ادامه داده است و در سال 2018-2019 در مجموع به 12.77 میلیارد پوند از تخمین قبلی 0.7 میلیارد روپیه در سال 2004 رسیده است.
•  کمک های بشردوستانه مهاجران پاکستانی در بریتانیا به اهداف مستقر در پاکستان و بریتانیا در مجموع بالغ بر 1.25 میلیارد پوند در سال است.
• مجموع اعطای سالانه (پول، کالا و زمان) توسط مهاجران پاکستانی در ایالات متحده آمریکا یک میلیارد دلار برآورد شده است.
• پاکستان در آمار "تعداد افرادی که به یک غریبه کمک می کنند" رتبه اول را دارد .

3-  غالباً بیشترین حجم کمک های بشردوستانه در مناطق شهری و مرفه متمرکز است که عمدتاً مشاغل شرکتی وجود دارد. چگونه کشور می تواند محیطی را برای تجمیع موثر منابع و هدایت آنها به مناطق محروم ایجاد کند؟

 این برنامه در نهایت مناطق فقیر را ارتقا خواهد داد. نظرسنجی بشردوستانه شرکتی PCP در سال      (18-2017) نشان داد که اکثریت قریب به اتفاق مداخلات CSR[1] در مناطقی وجود دارد که هم از نظر شاخص چندبعدی فقر (MPI) و هم از نظر شاخص توسعه انسانی (HDI) وضعیت نسبتاً بهتری دارند. از سوی دیگر واضح است که مناطقی که امتیاز بالایی در MPI و پایینی در HDI دارند و به تعداد بیشتری از ابتکارات CSR نیاز دارند که تقریبا هیچ یا تعداد ناچیزی از منابع بشردوستانه را دریافت می‌کنند. به عبارت دیگر، بین مداخلات CSR و جاهایی که چنین برنامه هایی به شدت مورد نیاز است، ناسازگاری وجود دارد. یکی از دلایل احتمالی این است که شرکت ها فقط از شرایط منطقه خودشان مطلع هستند و از وضعیت شهرهای دیگر اطلاعی ندارند. عدم آگاهی از مشکلات عجیبی که مناطق جغرافیایی دور دست با آن مواجه است، به عنوان مثال، وضعیت بلوچستان، می تواند به دلیل مداخلات ناچیز CSR  در آنجا باشد. در این راستا، ترکیبی از سیاست های کوتاه‌مدت و بلندمدت برای برداشت کامل سود سهام فردی، نهادی و شرکتی  ممکن است دنبال شود. سازمان‌های غیرانتفاعی پاکستانی ممکن است لابی‌گری، ارتباطات و مداخلات حمایتی بهتر و مؤثرتری را برای انتشار ظرفیت بشردوستی و توسعه اجتماعی در این کشور انجام دهند.

4-  نقش سازمان‌های غیردولتی را در ترویج کمک های بشر دوستانه در پاکستان چگونه می‌دانید؟گلوگاه های کلیدی که سازمان های غیردولتی در کشور با آن مواجه هستند و در نتیجه نتوانسته اند به طور دائمی فقر را کاهش دهند، چیست؟

پاکستان دارای یک بخش جامعه مدنی پر جنب و جوش است که به فکر بهبود شرایط در زمینه های مختلف است، از تکمیل تلاش های دولت در حل مسائل اجتماعی تا تقویت دموکراسی و دفاع از حقوق بشر را پیگیری می کند سازمان‌های غیردولتی/اجتماعی، ظرفیت‌های گسترده نقش مهمی در این خصوص دارند که به مردم نیازمند از طریق استفاده از منابع بشردوستانه محلی و سایر کمک‌های مالی  خدمت کنند  و شرایط ارتقای مناطق خاص را منعکس کنند. اهداکنندگان (هم محلی و هم بین‌المللی)، نیکوکاران، شرکت‌ها، دیاسپورا و سایر ذینفعان، از جمله دولت‌ها در سطوح فدرال و استانی، نه تنها نقش مهم سازمان‌های غیردولتی/سازمان‌های مدنی را به رسمیت می‌شناسند، بلکه برای اجرای بسیاری از پروژه های توسعه به آنها متکی هستند.

 علیرغم رشد خارق العاده در تعداد و مشارکت سمن ها در روند توسعه کشور، از نظر مکانیسم های حاکمیتی و نظارتی با مشکلات زیادی مواجه هستندکهاز لحاظ حکمرانی می‌توان از دو جنبه به آن نگاه کرد: یکی که عمدتاً به محیط های نیازمند تعیین‌شده توسط دولت مربوط می‌شود، اجازه دهید آن را حکمرانی خارجی بنامیم. دوم مربوط به سازوکارهای پاسخگویی و شفافیت است که سازمان های غیردولتی در داخل برای ایجاد اعتماد و اعتبار عمومی تعیین می کنند تا اطمینان حاصل شود که بودجه های بشردوستانه در قالب کمک های مالی به درستی هزینه می شود و در صورت نیاز، اجازه دهید آن را حاکمرانی داخلی بنامیم.

علاوه بر موارد فوق، چالش مهمی که سازمان‌های مردم نهاد مدنی ذاتاً با آن مواجه بوده‌اند «کمبود اعتماد» است. علیرغم این واقعیت که سازمان‌های غیردولتی عمدتاً برای بهبود گروه‌های محروم کار می‌کنند، در برخی مواقع از سوی دولت و عموم مردم احساس می شود که این بودجه را به‌طور عاقلانه خرج نمی‌کنند. یکی از دلایل مهم عدم شفافیت و پاسخگویی سازمانهای مردم نهاد است که برای مدت طولانی اینگونه هستند . این موضوع در پاکستان آشکارتر می شود، جایی که، طبق گزارش اخیر PCP، اکثریت قریب به اتفاق (67٪) از اهداکنندگان فردی به جای سازمان ها به افراد کمک می کنند. این نشان می دهد که اجرای شیوه های حکمرانی خوب و آگاه کردن مردم در مورد آن ممکن است به بهبود اعتماد در بخش NGO کمک کند. جالب اینجاست که سازمان‌های غیردولتی/سازمان‌های مدنی به خوبی از موضوع کمبود اعتماد آگاه هستند، پیشرفت فناوری، به‌ویژه دسترسی آسان به اینترنت و رسانه‌های اجتماعی این فرصت را به سازمان‌های غیردولتی داده است تا نه تنها کار خوب خود را به نمایش بگذارند، بلکه به حامیان خود نیز از شفافیت و پاسخگویی اطمینان دهند.

 با توجه به چالش‌های فوق برای عملکرد،سمن ها، زمان مناسبی است که راهبردهای عملی و نوآورانه‌ای برای مقابله با آنها ارائه دهند. از سوی دیگر، دولت با توجه به محدودیت‌های مالی فعلی خود، نیازمند حمایت این سازمانها  برای آغاز پروژه‌هایی است که دستیابی به اهداف توسعه را تسریع می‌کنند. بهترین و قابل دوام ترین رویکرد، فراهم کردن محیطی توانمند برای سازمان های غیر دولتی مدنی است که در آن چارچوب قانونی و عملیاتی به وضوح با حداقل موانع تعریف شده باشد. این به مشارکت ها کمک می کند تا به شیوه ای مؤثر و شفاف برای دستیابی به نتایج مطلوب عمل کنند.

5- در حال حاضر PCP در پوشش مؤثر امور خیریه با چه محدودیت هایی مواجه است؟(جایگاهی که می خواهید PCP را ببینید که در آن می تواند نقش موثری در کاهش فقر ایفا کند.)

 PCP در سال 2001 با مأموریت "افزایش حجم و اثربخشی کمک های بشردوستانه برای توسعه اجتماعی و پیوند دادن سه بخش جامعه، دولت، اقتصاد  با سازمان های جامعه مدنی تاسیس شد. ". PCP برای دستیابی به اهداف خود، برنامه های نوآورانه ای ازجمله: صدور گواهینامه برای سازمان های غیرانتفاعی، خدمات پشتیبانی با بسیج  بشردوستانه شرکتها برای آموزش تحت مشارکت عمومی خصوصی (3Ps)، گسترش نقشه دانش حقوق بشر از طریق تحقیقات مبتنی بر شواهد، و ارتباطات و حمایت برای افزایش درک اجتماعی، طراحی کرده است. PCP با منابع مالی و نیروی انسانی محدود خود، در گسترش دستور کار تحقیقاتی ، در توسعه ارتباطات با دولت و دانشگاه برای برجسته کردن بشردوستی به عنوان یک منبع بالقوه عظیم برای توسعه، و در ایجاد هم افزایی بین کمک کنندگان و سازمان های مدنی، "به ویژه سازمان های متوسط ​​و کوچک که در شهرهای کوچک و مناطق روستایی با فقر و شرایط بد زندگی کار می کنند،"فعالیت می کند . PCP با رویکرد استراتژیکتر  ، مشارکتی تر و نتیجه محور در امور بشردوستانه و سرمایه گذاری اجتماعی، به نقش خود برای استقرار مؤثر منابع بشردوستانه برای رهایی میلیون ها نفر از فقر ادامه خواهد داد.

6-  چگونه می توان نقش جامعه مدنی و بخش شرکتی را در تجمیع منابع برای کاهش فقر افزایش داد؟

در پاکستان از دامنه وظرفیت جامعه مدنی و بخش شرکتی به طور کامل در برنامه ها و مداخلات کاهش فقر استفاده نشده است. خواه تضمین دسترسی به آموزش با کیفیت، مراقبت های بهداشتی یا خدمات آب/بهداشتی باشد، چالش عدم تطابق بین نیازها و منابع موجود یک موضوع مرتبط است.

 اگرچه بخش کسب و کار با عنصر مسئولیت اجتماعی شرکتی (CSR) منابع مالی قابل توجهی را برای علل مرتبط با توسعه اجتماعی ایجاد کرده است ولی تأثیر آن بر کاهش فقر ناچیز بوده است. بر اساس گزارش نظرسنجی بشردوستانه شرکتی PCP، شرکت های سهامی عام (PLC) که حدود 1٪ از کل بخش شرکتی را تشکیل می دهند، 9.07 میلیارد روپیه در سال 2018 اهدا کردند. این سوال باقی می ماند که این منابع چگونه خرج شده اند و CSO[2] برای رفع فقر و مسائل مربوط به آن چه تاثیری داشته است. با توجه به این موضوع، جامعه مدنی و بخش شرکتی در پاکستان باید به سمت یک رویکرد استراتژیک، مشارکتی و متمرکز بر نتیجه برای بشردوستی و سرمایه گذاری اجتماعی حرکت کنند و اطمینان حاصل کنند که منابع تا حد امکان به طور موثر برای رسیدگی به چالش های اجتماعی کلیدی از جمله فقر به کار گرفته می شوند. بسیج منابع بشردوستانه شرکتی از طریق ابزارهای تأمین مالی تأثیرگذار و سرمایه‌گذاری‌های اجتماعی می‌تواند منجر به یک وضعیت برد-برد برای دولت، بخش خصوصی و جامعه به طور کلی شود. روندی که به سرعت در حال تبدیل شدن به منبع اصلی سرمایه تاثیرگذار در سطح جهانی است.

07. چگونه می توان مشارکت عمومی و خصوصی را در کشور ارتقا داد که بتواند شفافیت، کارایی و پاسخگویی بهتر را در این بخش به ارمغان آورد؟

این یک واقعیت ثابت است که PPP [3]در استفاده از تخصص و کارایی بخش خصوصی برای افزایش ارائه خدمات بخش عمومی موثر است. سه بخش جامعه یعنی تجارت، جامعه مدنی و دولت دارای نقاط قوت مکمل هستند که در صورت ترکیب می توانند پایه مالی خدمات اجتماعی را گسترش دهند. دولت می‌تواند محیطی مناسب برای بخش‌های تجاری و سازمان‌های غیردولتی/CSO فراهم کند. کسب و کار می تواند مشکلات مالی را برای دستور کار توسعه دولت حل کند. و سازمان‌های غیردولتی/سازمان‌های مدنی می‌توانند برنامه توسعه دولت را به صورت اقتصادی‌تر و کارآمدتر در سطح مردم اجرا کنند. با این حال، موفقیت در چنین مشارکت‌هایی را می‌توان از طریق:  (1) آشتی فرهنگ‌های مختلف به دست آورد. (2) انتخاب پروژه های مناسب مانند : * گسترش تعهد نسبت به پروژه های جدید. *  جلب حمایت محلی؛ * طبقه بندی دقیق پروژه ها. * داشتن صبر و حوصله، زیرا این فرآیند به زمان نیاز دارد. و *ایجاد اعتماد متقابل.

لینک منبع :https://pide.org.pk/research/interview-with-shazia-maqsood-amjad/