اسلام هراسی همچنان مانند خون در رگ های ما جاری است. ما زندگی خود را با کسانی قسمت می کنیم که از مسلمانان متنفرند و هنوز هم ادعا داریم که متمدن باقی مانده ایم. با وجود اینکه این تزویر را برای اولین بار شناختیم اما نمی توانیم از این مرض رهایی یابیم.

قتل عام در مسجدی در نیوزلند کشورهای اروپایی را مجبور به یک درون نگری عمیق کرد. نیوزلندی ها مات و مبهوت بودند که چرا و چگونه چنین اتفاق هولناکی در کشورشان به وقوع پیوست. در استرالیا زادگاه متهم، از مردم خواسته شد به دنبال واقعیت افزایش عناد و بدخواهی با مسلمانان به طور خاص و در کل مهاجران باشند. گفته شده که کشتارجمعی تنها نقطه پایانی اسلام هراسی است که به زندگی عمومی، انستیتوها و رسانه کشیده شده است.

در این میان به رسمیت شناختن اسلام هراسی، خواندن این مطلب که در سراسر دنیا مساجدی وجود دارند که غیرمسلمانان برای آنها گلهای فراوان می فرستند دلگرم کننده است. در سنگاپور، نیوزلندی ها به مساجد می روند تا همبستگی خود را با مسلمانان ابراز کنند. آنها حس می کنند این کار نه تنها برای تاکید بر اینکه مجرمی را نمی پذیرند که درصدد بود در بیانیه 74 صفحه ای خود به نام و از طرف آنها سخن بگوید بلکه برای اینکه همدلی فعال خود را با مسلمانان نشان دهند ، حائز اهمیت است.

می توانستید خلوص نیت را در چهره متاسف نخست وزیر نیوزلند ببینید و اقدام عاجل نخست وزیر استرالیا را برای ابراز نگرانی اش حس کنید. او همچنین خواستار و حامی برخورد با سناتور استرالیایی شد که قربانیان را مقصر می دانست.

در هندوستان به عنوان دومین کشوری که بیشترین تعداد مسلمانان را دارد از این ابتکارات خبری نیست. مسلمانان هندی در کشتارجمعی به قتل می رسند اما هیچ هم وطنی از آنها دلجویی نمی کند. اینکه انتظار داشته باشید دولت و احزاب سیاسی در غم این شهروندان شریک باشند خیالی باطل است. ما با خوشحالی ارز خارجی را که آنها به کشور می آورند می پذیریم اما زیان و فقدان خود را با آنها تقسیم نمی کنیم.

حمله به برخی مساجد هندوستان ازجمله مسجد مالگان، مسجد مکه و مسجد اجمر شریف از ذهنم می گذرد. واکنش ملت چگونه بود؟ و پاسخ دولت ایالت ها چه بود؟ در انتخابات اخیر، مساجد به دلیل متفاوتی خبرساز شدند. حزب بی جی پی در دهلی نو از کمیته انتخابات تقاضای انتصاب مراقبین ویژه ای را برای مساجد خصوصاً مساجد محله های مسلمان نشین داشت تا رهبران مذهبی و سیاسی نتوانند در میان مردم نفرت پراکنی کنند و حتی از طریق خطوط مذهبی در انتخابات نفوذ نکنند.

در غرب، افرادی هستند که همواره اسلام هراسی را در تمام اشکال شناسایی می کنند و با آن مقابله می کنند. در هند، ما این قضیه را آنقدر عادی جلوه داده ایم که اگر مسلمانی شکایت هم بکند آن را  زودرنجی بی جا تلقی می کنیم.کودکان مسلمان هم آزار و اذیت و تحقیر را در مدارس خود تجربه می کنند0 که از نسلی به نسل دیگر منتقل می شود. مردی که سن او بیش از 70 سال است نقل می کند که 68 سال پیش همکلاسی هایش به خاطر مسلمان بودن او را اذیت می کردند. مردی 50 ساله نیز می گوید نشستن سر کلاس تاریخ قرون وسطی برایش عذاب آور بود. زمانی که دروس مربوط به غارت هندوستان توسط مسلمانان به عنوان تاریخ عینی تدریس می شد، او نگاه سرزنشگر همکلاسی هایش را می خواند. دختر مسلمان 6 ساله ای در یکی از مدارس پیشرفته دهلی تحصیل می کند، مدیر مدرسه شکایت این دختر را مبنی بر نادیده گرفته شدن شاگردان مسلمان توسط معلمشان نپذیرفت. جای شکرش باقی ست مادر او که یک هندو است با درایت خود نگذاشته نام خانوادگی پدر مسلمان فرزندش در کنار اسم او باشد. ما تا به حال در مورد زنجیره مدارس تحت نظارت سازمان  "ساراسواتی شیشو ماندیر " که هندو ها را برتر از سایر اقلیت ها خصوصا مسلمانان می داند صحبتی نکرده ایم.

 سیاست گذاران و مجریان آن گستاخانه  اسلام هراسی خود را در پوشش امنیت ملی ابراز می کنند. اخیراً دوستی پس از بازگشت از دوره آموزش افسران پلیس و کارکنان دولت ترس خود را به اشتراک گذاشته بود. این دوره ها علناً بر علیه مسلمانان بود و بر لزوم اینکه "باید آنها را سر جایشان نشاند" تاکید داشت. از مدارس دینی خواسته می شود برای اثبات میهن پرستی خود مدارکی را از دولت ایالت های مختلف هند ارائه دهند. اینکه به نام فرهنگ و اقتصاد عادات غذایی عده کثیری از مردم را جرم تلقی کنند اصلاً تکان دهنده نیست. دادگاه عالی  "سری سری راویشانکار "را یکی از مداخله کنندگان در اختلافات آیودیا برگزید و با این کار به اسلام هراسی مشروعیت بخشید. اینجا تو می توانی بر علیه مسلمانان سخن بگویی و همچنان قابل احترام بمانی.

شکل نهایی اسلام هراسی که مسلمانان آنرا تجربه کرده اند زمانی است که به آنها گفته می شود:"شما چقدر مدرن هستید اصلاً شباهتی به مسلمانان ندارید." از آنها خواسته می شود برای اینکه به عنوان عضوی از جامعه مدنی پذیرفته شوند مسلمان بودن خود را در تمام اشکال کنار بگذارند.

در انتخابات ما ظلم و ستم آشکار به مسلمانان را برای جمع کردن رای هندو شاهد هستیم. اخیراً در کمپین انتخابات مجلس، نخست وزیر و حزب او از یک دسیسه سخن گفتند تا نخست وزیر ایالتی را مسلمان انتخاب کنند. وزیر ایالت آسام صراحتا نگرانی خود را از برخی حوزه های انتخاباتی با اکثریت مسلمانان و چشم انداز فاجعه آمیز نخست وزیری" بدرالدین اجمل" در آینده اعلام کرد. ما مسلمانان را دشمن رهبران معرفی می کنیم و بعد از آنها می خواهیم که این رهبران را برای اثبات هم افزایی و تاب آوریشان بپذیرند. ما آنها را مدل هایی برای مقاصدمان در نظر می گیریم که به ظاهر معامله خوبی برای تضمین رشد اقتصادی است.

نویسندگانی همچون "پریمچاند" و "رامداری سینگ دینکار" به کرات از هندوها خواسته اند که مسلمانان را با خود برابر بدانند. آنها مدت هاست که مرده اند. اسلام هراسی همچنان مانند خون در رگ های ما جاری است. ما زندگی خود را با کسانی قسمت می کنیم که از مسلمانان متنفرند و هنوز هم ادعا داریم که متمدن باقی مانده ایم.با وجود اینکه این تزویر را برای اولین بار شناختیم اما نمی توانیم از این مرض رهایی یابیم.